Homoseksualiści a dopuszczanie do kapłaństwa. Aspekty kanoniczne

W przypadku głębokiego zakorzenienia nie powinno mieć miejsca ani przyjęcie do seminarium lub nowicjatu, ani dopuszczenie do święceń, w przypadku problemów przejściowych możliwe jest dopuszczenie do święceń, o ile skłonności zostaną przezwyciężone przynajmniej trzy lata przed diakonatem. Przegląd Powszechny, 10/2007



Przypisy


[1] Por. Kongregacja Edukacji Katolickiej, Instrukcja n.t. kryteriów rozeznawania powołania u osób z tendencjami homoseksualnymi ubiegających się o przyjęcie do seminariów i dopuszczania do święceń, 4 XI 2005, „L’Osservatore Romano” (wyd. pol.) nr 5/2006, s. 54-56. W przekładzie używać będziemy skrótu In continuitá, idąc za autorem artykułu.
[2] Por. AAS nr 82/1990, s. 470-532.
[3] T. Anatrella opisuje głęboko zakorzenione skłonności homoseksualne jako „pociąg wyłącznie ku osobom tej samej płci (orientacja strukturalna)”, zaś podobne skłonności wynikające z przejściowego problemu jako „przemijający pociąg ku osobom tej samej płci; postawa spotykana niekiedy w okresie dojrzewania i z rozmaitych przyczyn: atrakcyjność estetyczna, identyfikacja z tą samą płcią w konfrontacji z własną tożsamością, fiksacja narcystyczna albo regresja w efekcie konfliktu psychicznego itp.”; Refleksje o dokumencie, „L’Osservatore Romano” z dn. 30 XI 2005, s. 6, nr 43.
[4] Por. Kongregacja Nauki Wiary, Deklaracja Persona humana (29 XI 1975), w: AAS nr 68/1976, s. 77-96.
[5] Por. B. Kiely, Czynniki uprzedzające homoseksualizm: stan wiedzy i ocena moralna, w: Antropologia cristiana e omosessualitá, Cittá del Vaticano 1997, s. 97. O definicji homoseksualizmu, zalążkach, klasyfikacji i opisie oraz możliwości leczenia, por. G. Versaldi, Implicazioni psicologiche dell’Istruzione della Congregazione per l’Educazione Cattolica circa i criteri di discernimento vocazionale riguardo alle persone con tendenze omosessuali In vista della loro ammissione al seminario e agli ordini sacri, „Periodica de Re canonica” nr 95/2005, s. 449-464.
[6] Por. Kongregacja Nauki Wiary, List Homosexualitatis problema (1 X 1986), w: AAS nr 79/1987, s. 543-554.
[7] Por. T. D. Candreva, A New Impedimenta, „America” nr 194/2006, nr 7. 20.
[8] Por. L. Örsy, Letters. Truth of Law, tamże, nr 10. 29.
[9] Por. T. Anatrella, dz. cyt., nr 3 I 4.4.
[10] Por. Kongregacja Edukacji Katolickiej, Instrukcja Il presente sussidio. Orientamenti educativi per la formazione al. Celibato sacerdotale (14 IV 1974), nr 47.
[11] Por. tejże Kongregacji Instrukcja Lo sviluppo armonico. Orientamenti educativi sull’amore umano (1 XI 1983), nr 4; Kongregacja Nauki Wiary, Deklaracja Persona humana, nr 1.
[12] Por. KPK nr 2337 i 2346; Jan Paweł II, Pastores dabo vobis, nr 29.
[13] Por. G. Marchesi, Omosessualitá e sacerdozio, „Civiltà Cattolica” nr 1/2006, s. 171.
[14] Por. B. Kiely, La cura pastorale delle persone omosessuali. Nota psicologica, w: Lestera Sulla cura pastorale delle persone omosessuali. 1 ottobre 1986. Testo e commenti, Cittá del Vaticano 1995, s. 51. T. Angtrella (dz. cyt. nr 2) definiuje homoseksualizm jako „niespełnienie lub niedojrzałość wszczepiona w ludzki seksualizm”, a więc „należy go umiejscowić w porządku skłonności seksualnych a nie tożsamości”.
[15] Por. B. Kiely, dz. cyt., s. 54; D. Candreva, dz. cyt., s. 21.
[16] Por. Enchiridion Vaticanum (EC), S1/918-1072.
[17] Tę odpowiedzialność przełożonych podkreśla okólnik Fra le piú delicate, nr 9 i 10, z 10 XI 1997, wydany przez Kongregację Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów; por. EV 16/1322-1338.
[18] Por. Kongregacja Edukacji Katolickiej, Il periodo propedeutico, Città del Vaticano 1998, s. 35.
[19] Por. Kongregacja Św. Oficjum, Monitum, 15 VII 1961, w: AAS nr 53/1961, s. 571; Paweł VI, Encyklika Sacerdotalis caelibatus (24 VI 1967), nr 63, w: tamże, nr 59/1967, s. 654-704; Kongregacja Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, Instrukcja Renovationis causa (6 I 1969), nr 11, III, w: tamże, nr 61/1969, s. 103-120; Kongregacja Edukacji Katolickiej, Instrukcja Il presente sussidio, nr 38; Ratio Fundamentals, nr 39.
[20] L. M. Rulla, Psicologia e formazione sacerdotale: premesse per un dialogo, „Seminarium” nr 30/1978, s. 439.
[21] Por. tenże, Antropologia Della vocazione cristiana, t. III: Aspetti interpersonali, Bologna 1997, s. 360.
[22] Por. M. Costa, Direzione spirituals e discernimento, Roma 1998, s. 103.
[23] Por. G. Versladi, L’uso Della psicologia nella formazione sacerdotale e religiosa nel rispetto dei diritti della persona, „Periodica de re canonica” nr 83/1994, s. 386.


«« | « | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | » | »»

aktualna ocena |   |
głosujących |   |
Pobieranie.. Ocena | bardzo słabe | słabe | średnie | dobre | super |

Pobieranie... Pobieranie...