Jedno ciało czy dwie strony barykady? (1 Kor 12)

„Nie może więc oko powiedzieć ręce: «Nie jesteś mi potrzebna», albo głowa nogom: «Nie potrzebuję was». Raczej nawet niezbędne są dla ciała te członki, które uchodzą za słabsze; a te, które uważamy za mało godne szacunku, tym większym obdarzamy poszanowaniem (...) Lecz Bóg tak ukształtował nasze ciało, że zyskały więcej szacunku członki z natury mało godne czci, by nie było rozdwojenia w ciele, lecz żeby poszczególne członki troszczyły się o siebie nawzajem. Tak więc, gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki; podobnie gdy jednemu członkowi okazywane jest poszanowanie, współweselą się wszystkie członki.” (1 Kor 12,15–26).

Tu dotykamy niezwykle ważnego punktu: skoro w ludzkim ciele to, co słabe, jest otaczane szczególną opieką, tak samo winno być w Kościele. To dlatego gdy prześladowcy żądali od św. Wawrzyńca skarbów kościelnych, on przyprowadził ubogich, mówiąc: „Oto skarby Kościoła!” Te słabsze punkty Kościoła (jakkolwiek rozumielibyśmy ową słabość) są szczególnie newralgiczne, ale jest to również część naszego wspólnego ciała! Stosunek do nich wyraża prawdę o naszym rozumieniu Ciała-Kościoła, a chyba każdy się zgodzi, że amputacja nie jest najszczęśliwszą metodą leczniczą: nie chodzi o to, by odcinać się od słabszych braci, ale by współcierpieć z powodu ich słabości i szukać środków zaradczych. Na tej ziemi nie było i nie będzie Kościoła idealnego, a nawet gdybyśmy gdzieś taki znaleźli, ten Kościół przestałby być idealny z chwilą... naszego wejścia do niego.

Widzimy jednak, że św. Paweł mówi również o wspólnej radości – bo w jednym ciele również dobro (także charyzmaty) stają się własnością wszystkich. Jeśli ktoś ma dar prorokowania, to ja również mam ten dar (choć może nigdy nie wygłoszę żadnego proroctwa), bo ja należę do tego samego Ciała Chrystusa i cieszę się, że w tym Ciele wzrasta dobro. I podobnie: jeśli mój brat otrzymał charyzmat kapłaństwa, to także po to, by mogło wzrastać moje duchowe dobro (on nie może wyspowiadać samego siebie!). Moja dusza jest czysta dzięki jego kapłaństwu, to on może mi umożliwić spotkanie z Jezusem w Eucharystii, ale też i odwrotnie: moja obecność i postawa podczas Eucharystii pozwala mu utwierdzić się w rozumieniu sensu własnej misji.

„Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi członkami. I tak ustanowił Bóg w Kościele najprzód apostołów, po wtóre proroków, po trzecie nauczycieli, a następnie tych, co mają dar czynienia cudów, wspierania pomocą, rządzenia oraz przemawiania rozmaitymi językami” (1 Kor 12,27–28).
W tym wielkim Kościele potrzebujemy siebie nawzajem: potrzebujemy kapłanów, nauczycieli, polityków, rodziców, pustelników... Każdy otrzymał od Boga własne zadanie. Nie chodzi o to, by dyskutować, kto jest potrzebniejszy, ale by umieć dostrzec piękno różnorodności. Kard. Newman powiedział kiedyś: „Jestem potrzebny na swoim miejscu, tak samo jak Archanioł Michał na swoim”. To dotyczy tak samo kardynała, jak i sprzątaczki. Nikt nie zastąpi nas w naszej jedynej niepowtarzalnej misji.