Człowieczeństwo Jezusa – w czym inne od naszego?

Zresztą jakżeż ktoś, grzeszny podobnie jak inni ludzie, mógłby dokonać naszego odkupienia? W Nowym Testamencie z najwyższą starannością i wielokrotnie to się podkreśla, że Jezus, jako nasz Zbawiciel i Arcykapłan, był „doświadczony we wszystkim na nasze podobieństwo, [jednak] z wyjątkiem grzechu” (Hbr 4,15). „Wiecie bowiem, że z waszego, odziedziczonego po przodkach, złego postępowania zostaliście wykupieni nie czymś przemijającym, srebrem lub złotem, ale drogocenną krwią Chrystusa, jako baranka niepokalanego i bez zmazy” (1 P 1,18n; por. Hbr 7,26).

Rozumie się samo przez się, że Pan Jezus jest „Barankiem niepokalanym i bez skazy” nie tylko w tym sensie, że nigdy żadnego grzechu nie popełnił. W Nim nie było żadnej ciemności i żadnego nieuporządkowania. Był On najdosłowniej Człowiekiem Doskonałym. Przecież nie zwyciężyłby w niewyobrażalnie trudnej i straszliwej godzinie Krzyża, gdyby w swoim człowieczeństwie miał cokolwiek wypaczonego albo zamkniętego na światło płynące ze swojej Boskiej natury.

Podsumujmy to, co powiedzieliśmy dotychczas: Chrystus Pan przyjął na siebie te wszystkie nasze słabości – takie jak potrzeba pokarmu, snu, ludzkiej życzliwości, podatność na ból itp. – dzięki którym stał się naprawdę jednym z nas.

Zarazem nie było w Nim żadnej z tych słabości, które nas oddalają od Boga. W tych pierwszych słabościach stał się do nas podobny, bez tych drugich – był do nas niepodobny. Po to przyjął te pierwsze słabości, żeby się do nas upodobnić; po to był bez tych drugich do nas niepodobny, żebyśmy również my się ich wyzbywali i w ten sposób coraz bardziej upodabniali się do Niego.

Najszczególniejszy udział Jezusa w Bożej wszechwiedzy

Zapis Ewangelii Łukasza o dwunastoletnim Jezusie, że „czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi” (2,52), ośmiela niektórych chrześcijan do wypowiadania poglądu, jakoby ludzka wiedza Pana Jezusa była poddana wszystkim właściwym tamtej epoce ograniczeniom, błędom i przesądom. Powiem bez ogródek: Kto takie poglądy wypowiada, bardzo oddala się od prawdy Ewangelii.

Tyle tylko prawdy jest w tym poglądzie, że Pan Jezus – wszechwiedzący Syn Boży – jako człowiek nie był jednak kimś wszechwiedzącym. Kościół zawsze starannie podkreślał, że boskość i człowieczeństwo, jakkolwiek nierozdzielne, są w Nim niezmieszane. Zatem, podobnie jak była w Nim ludzka wola, inna od Jego woli boskiej, tak samo Jego wiedza ludzka była czymś innym niż Jego wiedza Boża – była skończona i podlegała rozwojowi.

Jednak była to wiedza Mesjasza i Zbawiciela, istotnie większa i szlachetniejsza niż wiedza zwyczajnych ludzi. Nie było w niej pychy, błędów ani przesądów, ludzkie wnętrza nie były dla niej tajemnicą, gdyż przepełniona była miłością do ludzi.

Zresztą zaglądnijmy do Ewangelii. Czytamy w Ewangelii Jana, że Jezus „wszystkich znał i nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku, sam bowiem wiedział, co w człowieku się kryje” (J 2,24n). Toteż – rzecz w zwyczajnych relacjach międzyludzkich niespotykana – Pan Jezus nieraz publicznie polemizował z tym, co Jego przeciwnicy jedynie sobie myśleli. Kiedy odpuścił grzechy paralitykowi, a niektórzy pomyśleli sobie, że to przecież bluźnierstwo, „Jezus przejrzał ich myśli i rzekł do nich: Co za myśli nurtują w sercach waszych? Cóż jest łatwiej powiedzieć: »Odpuszczają ci się twoje grzechy«, czy powiedzieć: »Wstań i chodź«?” (Łk 5,22n; por. Mk 2,8n).