Człowieczeństwo Jezusa – w czym inne od naszego?

Podobnie zareagował na złe myśli faryzeuszów, czekających na to, żeby znów złamał szabat (por. Łk 6,7n). Przez nikogo też nieinformowany, Jezus wiedział, że ciemne ambicje zaprzątają myśli uczniów i wykorzystał to do udzielenia im ważnego pouczenia: „Przyszła im też myśl, kto z nich jest największy. Lecz Jezus, znając myśli ich serca, wziął dziecko, postawił je przy sobie i rzekł do nich: »Kto przyjmie to dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmie, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto bowiem jest najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki«” (Łk 9,46–48; por. Mk 9,33–37). „Od początku też [Jezus] wiedział, którzy to są, co nie wierzą, i kto miał Go wydać” (J 6,64).

To wszystko Jezus wiedział nie tylko jako Bóg, wiedział to również swoją wiedzą ludzką. Podobnie jak Jego cuda były dziełami Człowieka. Owszem, Człowieka, który zarazem jest Bogiem, ale były to dzieła Człowieka. Przypomnijmy sobie chociażby Jego modlitwę przed wskrzeszeniem Łazarza (por. J 11,41n).
To jeszcze warto może dodać, że w Katechizmie Kościoła Katolickiego problem ludzkiego poznania Pana Jezusa przedstawiony jest następująco:

Na mocy zjednoczenia z Boską mądrością w Osobie Słowa Wcielonego ludzkie poznanie Chrystusa w pełni uczestniczyło w znajomości wiecznych zamysłów, które przyszedł objawić (por. Mk 8,31; 9,31; 10,33–34; 14,18–20.26–30). Jezus wprawdzie stwierdza, że nie zna tych zamysłów (por. Mk 13,32), ale w innym miejscu wyjaśnia, że nie otrzymał polecenia, by to objawić (por. Dz 1,7) (KKK, 474).

Skąd Jezus wiedział, że jest Synem Bożym?

Na koniec zauważmy, że Ewangelie nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że swoją ludzką wiedzą Jezus w pełni zdawał sobie sprawę z tego, że jest Synem Bożym. Już jako dwunastolatek odpowiada Maryi: „Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” (Łk 2,49). Jeszcze tuż przed śmiercią, przed sądem Kajfasza, potwierdza swoje Boże synostwo (por. Mt 26,63n; Mk 14,61n).

Wiedzą o swoim jedynym Bożym synostwie przepełnione są Jego modlitwy i czyny. Nieraz zresztą otwartym tekstem mówił, że jest Synem Bożym. „Wszystko przekazał Mi Ojciec mój – czytamy w Ewangelii Mateusza. – Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn, i ten, komu Syn zechce objawić” (Mt 11,27; por. Łk 10,22).

Ewangelista Jan zapisał szereg krótkich, a zarazem jasnych deklaracji Jezusa o swojej jedynej w swoim rodzaju jedności z Ojcem: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy” (J 10,30); „Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca” (J 14,9). „Wszystko, co ma Ojciec, jest moje” (J 16,15). Bardziej szczegółowe przedstawienie tej problematyki można znaleźć we wspaniałej książce François Dreyfusa, Czy Jezus wiedział, że jest Bogiem?

To, że Jezus – w swojej ludzkiej naturze – wiedział, że jest Synem Bożym, nie ulega wątpliwości. My jednak zapytajmy: Skąd to wiedział? Szukanie odpowiedzi zacznijmy od jeszcze jednego pytania: Od wieków wielu nauczycieli Kościoła i mistyków domyślało się, że Pan Jezus w Ogrodzie Oliwnym modlił się za każdego z nas poszczególnie i za każdego z nas poszczególnie oddał życie na Krzyżu. Czy to jest w ogóle możliwe? Przecież przez ziemię przeszło i jeszcze miało przejść wiele, wiele miliardów ludzi! Czy to możliwe, żeby Jezus swoją ludzką modlitwą i ofiarą ogarnął w tak krótkim czasie każdego poszczególnie?

A jednak ta myśl w Kościele wciąż jest powtarzana. Wyraża ją na przykład współczesna pieśń kościelna pt. Golgoto, Golgoto: „To nie gwoździe Cię przebiły / Lecz mój grzech / Choć tak dawno to się stało / Widziałeś mnie”. Podobnie czuł już apostoł Paweł, kiedy pisał: „Syn Boży umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie” (Ga 2,20) – a przecież podczas swojego życia historycznego Chrystus Pan z Pawłem w ogóle się nie spotkał.