Ktokolwiek widział

W przypadku dzieci starszych główną przyczyną zaginięć jest ucieczka z domu. Rodzina zgłasza zwykle tylko tę pierwszą, góra drugą. Niestety, jeśli dziecko ucieka częściej, dla jego bliskich często staje się to normą i nawet nie starają się go szukać. – Powody ucieczki mogą być różne: chęć zwrócenia na siebie uwagi, ukaranie rodziców za niespełnienie jakiejś prośby, uniknięcie kary za przewinienie, lub np. złe świadectwo, albo też zwykła chęć przeżycie przygody. Niestety zdarza się, że uciekają dzieci, którym w domu jest po prostu źle, są bite, molestowane seksualnie, niekochane, czują się samotne – mówi Michał Czyżewski.

Nadzieja nie umiera nigdy

– Na śmierć, nawet dziecka, jesteśmy jakoś kulturowo przygotowani, bo mamy świadomość, że każdy prędzej czy później umrze. Pociechę przynosi myśl, że dziecko już nie cierpi. Żałoba po dzieciach zaginionych jest zwykle bardziej bolesna, trwa o wiele dłużej, a bardzo często nigdy się nie kończy. Rodzice nieodnalezionych dzieci nie chcą ich opłakiwać, tylko wierzyć, że kiedyś do nich wrócą. Wielu nie przestaje ich nigdy szukać – mówi Michał Czyżewski. Niestety im więcej czasu upłynęło od zaginięcia dziecka, tym mniejsze szanse na szczęśliwy finał poszukiwań. Jednak dopóki nie ma wiadomości o dziecku, każdy scenariusz zdarzeń jest możliwy. Zdarza się, że dzieci znajdują się nawet po latach. Tak było w przypadku Nataschy Kampusch, dziewczynki z Austrii, która porwana w wieku 10 lat była siedem lat więziona w odludnej willi pod Wiedniem przez niezrównoważonego psychicznie mężczyznę. Ostatecznie udało się jej uciec, znaleźć pomoc i wrócić do rodziców.