Chcę przystąpić do ołtarza Bożego

Pocałunek – znak miłości

Pocałunek jest chyba największym, zewnętrznym znakiem miłości, przyjaźni i oddania.
W liturgii pocałunek występuje trzy razy i zawsze dotyczy on Chrystusa – to znaczy składa się go samemu Chrystusowi: na początku i na końcu mszy świętej, kiedy kapłan całuje ołtarz, oraz po przeczytaniu Ewangelii, kiedy całuje Ewangeliarz. Słowa Ewangelii są osobistymi słowami Jezusa skierowanymi do nas. Pocałunek oznacza głęboki szacunek. Szacunek zaś pochodzi z wiedzy, że Jezus rzeczywiście jest tutaj obecny. Taki pocałunek na piersi syna po ochrzczeniu go złożył Leonidas, późniejszy męczennik, ponieważ był przekonany, że teraz w jego dziecku zamieszkał sam Bóg. Pocałunek jest przede wszystkim znakiem miłości do Pana.

Zaraz na początku mszy świętej odpowiedzmy miłością na miłość Jezusa, którą On nas obdarzył i ciągle obdarza. On nas pierwszy umiłował, co więcej, za nas oddał swoje życie, gdy byliśmy jeszcze grzesznikami (por. Rz 5,6). Jezus czeka na nas we mszy świętej, aby nas w swoim słowie, kierowanym do każdego z nas osobiście, i w Eucharystii, w której chce do nas przyjść, obdarzyć swoją miłością. Wyznajmy więc Jezusowi przy tej okazji w kilku serdecznych słowach naszą miłość, mówiąc, np.: „Jezu, kocham Cię i chcę Cię kochać. Pomnóż moją słabą miłość!”. Lub innym razem: „Każdym oddechem, każdym uderzeniem serca, każdą komórką mego ciała i każdą myślą mego umysłu chcę Ci powiedzieć, że Cię kocham, że chcę do Ciebie należeć, mój Panie i Mistrzu!”. Albo: „Panie mój, Jezu! Judasz zdradził Cię pocałunkiem (por. Łk 22,48). Pozwól, abym był wierny w mojej miłości i gotowy do wszelkich ofiar!”. Bądź też: „Panie Jezu, w domu faryzeusza Szymona nie otrzymałeś na powitanie pocałunku. A oto grzeszna kobieta, która tam się znalazła, namaściła Twoje nogi olejkiem i z miłością je całowała (por. Łk 7,36-47). Pozwól mi Cię kochać, pomimo moich błędów i grzechów!”.

Nasze serca ołtarzem

Przy tym spotkaniu z Jezusem spotkaniu w miłości – staje się dla nas jasne, że również nasze serca powinny stać się ołtarzem dla Niego, to znaczy miejscem, w którym chce On być obecny, gdzie chce się razem z nami ofiarować swojemu Ojcu dla naszego zbawienia i dla zbawienia wszystkich Jego i naszych braci i sióstr. Święty Augustyn wyraził to kiedyś w bardzo prosty sposób: „Także nasze serce jest ołtarzem Boga, jeśli jest do Niego wzniesione. Bogu składamy i oddajemy krwawą ofiarę z siebie, jeżeli trwamy na straży prawdy aż do przelania krwi. Składamy Mu najmilszą ofiarę kadzielnianą, jeżeli przed Jego obliczem płoniemy wspaniałomyślną, świętą miłością. Jemu poświęcamy i z powrotem oddajemy Jego dary w nas i z nas samych… Przynosimy Mu dar ofiarny pokory i uwielbienia i składamy go przez trawiący ogień żarliwej miłości na ołtarzu naszych serc” (De civitate Dei 10,3).