Palestyna – ziemia ojców

Mur powstaje z betonowych bloków lub z podłączonych do prądu siatek. Znajduje się w nim 65 przejść, z których jedynie 27 jest dostępnych dla Palestyńczyków. Docelowa długość ogrodzenia ma wynosić 670 km. Wybudowano już 243 km, 166 jest w trakcie budowy, kolejne odcinki znajdują się w fazie planowania. Po zakończeniu projektu 42 miasta, zamieszkane przez ponad 60 tysięcy Palestyńczyków, zostaną odizolowane na terenach pomiędzy murem a zieloną linią. Dwanaście z tych miast zostanie zamkniętych całkowicie. Dodatkowo około 125 tysięcy Palestyńczyków mieszkających w 28 miejscowościach będzie umieszczonych po wschodniej stronie muru, ale ten mur szczelnie ich otoczy. Obecnie dotyczy to miasta Qalqiliya oraz regionów Biddya i Biddu.

Mur całkowicie odmienił życie Palestyńczyków. Jego budowa na zielonej linii na Zachodnim Brzegu spowodowała utratę ponad 10% ziem uprawnych – ze względów bezpieczeństwa wszystkie domy i pola na tym terenie zniszczono. Mur zajął miejsce uprawy prawie 1,5 miliona drzew oliwnych – stanowiła ona źródło dochodów dla wielu palestyńskich rodzin. Wskutek ograniczeń w dostępie do wody Palestyńczycy mogą dziś uprawiać tylko jedną trzecią swoich ziem. Mur przecina drogi, czyniąc je bezużytecznymi, rozdziela osiedla palestyńskie. Ogranicza również znacząco możliwość docierania do miejsc pracy, do specjalistycznej pomocy zdrowotnej oraz do szkół i uniwersytetów.

Palestyńczycy mieszkający na wschód od muru mają szczególnie utrudniony dostęp do ziemi – z tego powodu farmerzy decydują się często na uprawę zbóż zamiast jarzyn (zboża nie wymagają tak częstych czynności pielęgnacyjnych). Punkty kontrolne, przez które można przejść na drugą stronę muru, są oddalone od pól uprawnych, poza tym farmerzy nie mogą przejechać na drugą stronę traktorem ani samochodem – mogą przejść jedynie piechotą, co utrudnia przeniesienie plonów, dostarczenie nawozów etc. Dodajmy, że na Zachodnim Brzegu obowiązuje nadal prawo otomańskie – ziemia nieuprawiana przez trzy lata jest rekwirowana przez państwo. A Izraelczycy często zajmują ziemie palestyńskie pod tereny wojskowe, co uniemożliwia Palestyńczykom ich uprawę. Po trzech latach ziemia przechodzi więc na własność skarbu państwa i zajmują ją izraelscy osadnicy.

Odcięcie od ziem uprawnych i od miejsc pracy spowodowało znaczną pauperyzację ludności palestyńskiej. 67% rodzin palestyńskich żyje poniżej granicy ubóstwa – dysponuje mniej niż 2,20 USD dziennie na rodzinę (w Izraelu ta granica osiąga 7,3 USD, a problem dotyczy 23% ludności).

Miastem już całkowicie otoczonym murem jest 45-tysięczna Qalqiliya. Można tam wejść przez jedną bramę Jaljoulia, do której klucz posiada dyżurujący żołnierz. Możliwości przekraczania jej są dla Palestyńczyków ograniczone – wyznaczono tu godziny otwarcia (w sumie około 50 minut dziennie). Oprócz tego są jeszcze cztery przejścia wojskowe, całkowicie zamknięte dla mieszkańców. Od każdego Palestyńczyka, który chce przejść przez bramę, wymagane jest specjalne zezwolenie wystawiane przez armię izraelską. Często zdarzają się dni, kiedy brama nie zostaje otwarta lub strażnik pojawia się z opóźnieniem. Mieszkańcy muszą nieraz czekać nawet półtorej godziny, aby dostać się do szkoły lub pracy. Przez przejście nie przepuszcza się żadnych samochodów, ruch może odbywać się tylko pieszo. To dotyczy nawet ambulansów – chorzy i ranni muszą być przenoszeni przez bramę na noszach. Qalqiliya znajduje się blisko Alfei Menashe, jednego z izraelskich miast. Zanim zbudowano mur, Izraelczycy naprawiali swoje samochody w warsztatach w Qalqiliya, robili zakupy w tutejszych sklepach, przychodzili z rodzinami do restauracji. Usługi i produkty były tu tańsze niż w izraelskich miastach. Po zamknięciu muru wielu mieszkańców odciętej miejscowości straciło podstawowe źródło dochodów.