By nie umilkło słowo Boże

Jaka obecnie jest sytuacja w Ojca kraju?

W Wietnamie panuje ustrój komunistyczny. Na czele państwa stoi jedna partia, która sprawuje rządy i wszystko kontroluje. Myślę, że tego totalitarnego systemu wam, Polakom, nie trzeba przedstawiać. Doskonale znacie go z własnej historii. Muszę jednak zaznaczyć, że polityczna i ideologiczna postawa Wietnamskiej Partii Komunistycznej podlegała znaczącym zmianom. Jej przywiązanie do Związku Radzieckiego i chińskiego „brata” załamało się na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych wraz z wojną na granicy z Chinami i ich spragnionymi krwi marionetkami – Czerwonymi Khmerami. Po rozpadzie Związku Radzieckiego i po śmierci pierwszego sekretarza Komunistycznej Partii Wietnamu Le Duana, który rządził krajem przez ponad trzydzieści lat, komunistyczni liderzy znowu zaczęli spoglądać w stronę Chin, by wzorem ich odnowionej polityki wydobyć z kryzysu załamaną gospodarkę. Ekonomiczna polityka otwartych drzwi wprowadzona w 1986 roku pomogła Wietnamowi stopniowo włączyć się z powrotem do społeczności międzynarodowej. Ma to oczywiście pewien wpływ na sposób, w jaki rząd traktuje religie.

W ciągu ostatnich sześciu lat w Wietnamie zaszły pewne zmiany mające na celu przyznanie większej władzy parlamentowi: może on kwestionować pracę ministrów i domagać się głosowania nad wotum zaufania dla nich. Nie może jednak odwoływać ministrów. Wszyscy ministrowie są wysokimi urzędnikami w partii, dlatego ostateczna decyzja o ich odwołaniu należy zawsze do Komitetu Centralnego partii.
Struktura i sposób funkcjonowania wietnamskich instytucji politycznych ma wiele wspólnego z chińskim systemem. W Wietnamie jednak, od 1986 roku, jeden człowiek nie może długo przewodniczyć partii, co ma miejsce w Chinach. W naszym kraju pierwszy sekretarz partii obejmuje urząd na określoną kadencję. Kiedy mija, ustępuje i oddaje władzę następcy, który może kontynuować jego politykę lub od niej odstąpić. Dlatego też struktury partii wydają się bardziej elastyczne i demokratyczne w porównaniu z tym, co ma miejsce wewnątrz Komunistycznej Partii Chin.

Wprowadzenie polityki otwartych drzwi przyczyniło się także do powolnego odchodzenia od systemu gospodarki socjalistycznej na rzecz gospodarki wolnorynkowej. Wcześniej wszystkie instytucje gospodarcze były sterowane przez rząd i partię. Obecnie stopniowo poszczególne sektory gospodarki przekazywane są w ręce prywatnych przedsiębiorców. Wydaje się, że komuniści zaczynają rozumieć, iż sztywne założenia gospodarki socjalistycznej nie zdają egzaminu: sparaliżowały potencjał osiemdziesięciu milionów aktywnych ludzi i doprowadziły państwo na skraj autodestrukcji.