Zszyć niebo z ziemią

W wierszu „A w niebie...” po spotkaniu wielu świętych dociera w końcu i do niej – do matki:

– i widzę wreszcie moją matkę
w nie spalonym domu
przyszywa guzik co się gubił stale.
Ile trzeba przejść nieba żeby ją odnaleźć.

Wychodząc z domu ks. Jana wiedziałam, że mogę znów przyjść do tego niecodziennego miejsca, tak naturalnego jak ogród czy las. Bardzo mi teraz tego brakuje, bo „On – jak mówił ks. Wacław Oszajca nad trumną ks. Twardowskiego – potrafił zszyć niebo z ziemią, duszę z ciałem”. Jego wiersze przypominają mi tyle wzruszeń, zdarzeń, rozmów – choćby ta z Ernestem Bryllem, który był i jest pod wielkim wrażeniem księdza poety. Chociaż z czasem ich przyjaźń stała się bardziej luźna, ks. Twardowski pozostał dla niego mistrzem obserwowania świata i mówienia o nim. Albo spotkanie z Marianem Jonkajtysem, kiedy ukazał się wybór wierszy pt. „Kubek z jednym uchem” z rysunkiem na okładce, wykonanym przez siedmioletniego chłopca. Rozmawialiśmy w ciasnym zapleczu pełnym książek i taśm muzycznych nieocenionych twórców Kawiarenki „Słodkie Radio Retro”, Danuty Żelechowskiej i Jana Zagozdy. W pewnym momencie mój rozmówca wyrecytował ze wzruszeniem:

lecz przywróć mi święty Antoni
mój kubek z jednym uchem

Zanim w wieku lat dziewięciu wywieziono Jonkajtysa na tereny dalekiego Wschodu, również miał swój kubek z jednym uchem... Ten kubek był świadkiem jego normalnego dzieciństwa, zanim mu przyszło przeżywać, wraz z matką i małymi siostrami, katorgę zesłania i represji stalinowskich. W słowach autora pieśni „Marsz Sybiraków” czułam wdzięczność za możliwość powrotu w tamten szczęśliwy czas. Ks. Twardowski potrafił, w sobie jedynie wiadomy sposób, zawieźć nas swoimi wierszami do miejsc, zdarzeń, osób, zdawałoby się, na zawsze utraconych. Dlatego zapewne w te styczniowe dni, ludzie szli, szli i szli do kościoła Wizytek, aby pożegnać swojego poetę.

Aby być, trzeba odejść – pisał w wierszu. On był, kiedy był i jest, kiedy odszedł.