Dyplomata dyplomowany

Wilcze doły dyplomacji

Prawdziwym dyplomatycznym kunsztem wykazał się jednak Migliore podczas udaremnienia próby wprowadzenia kuchennymi drzwiami na forum ONZ legalizacji związków homoseksualnych oraz aborcji jako podstawowych praw człowieka. To on jako pierwszy dostrzegł zagrożenia wynikające z projektu oenzetowskiej konwencji o prawach osób niepełnosprawnych. Ten ubrany z pozoru w bardzo słuszne postulaty dokument zawierał jednak sprytne pułapki w postaci zapisów domagających się zagwarantowania niepełnosprawnym prawa do „planowania rodziny i edukacji w sprawie rozrodczości” oraz do opieki medycznej w „dziedzinie zdrowia seksualnego”.„Próba uznania aborcji za podstawowe prawo człowieka jest współczesnym barbarzyństwem, które doprowadzi do wyniszczenia społeczeństwa.(…) W praktyce wprowadzi to w życie zasadę: człowiek człowiekowi wilkiem” – stwierdził Migliore, po tym, gdy udało mu się przekonać większość delegatów ONZ do odrzucenia konwencji.

Oskarżono go wówczas w mainstreamowej prasie o nieczułość oraz dyskryminowanie kobiet i osób niepełnosprawnych. Zupełnie niesłusznie – nikt tak często jak Migliore nie podnosił na forum ONZ kwestii praw i godności kobiet. Tyle tylko, że czynił to nie z wydumanych pozycji feministycznej ideologii „gender”, ale zwracając uwagę na rzeczywiste problemy trapiące „słabą płeć”.„Te teorie z pewnością nie zmieniają istoty rzeczy, ale zacierają i utrudniają jakikolwiek poważny i jak najbardziej konieczny awans kobiet, w oparciu o ich przyrodzoną godności i przynależne im prawa” – krytykował w marcu tego roku założenia genderyzmu.

Po raz drugi Migliore błysnął swoimi nadzwyczajnymi dyplomatycznymi kwalifikacjami, kiedy na początku ubiegłego roku pojawił się projekt rezolucji Organizacji Narodów Zjednoczonych, wzywającej do likwidacji kar za homoseksualizm. Dokument dotyczył państw, w których intymne kontakty homoseksualne traktowane są jako przestępstwo (tak jest m.in. w Iranie, Sudanie, Arabii Saudyjskiej i Nigerii), zagrożone nawet karą śmierci. I znów wszystko rozbiło się o szczegóły. Bo choć obserwator Stolicy Apostolskiej przypomniał, że Kościół z założenia jest przeciwny jakiejkolwiek dyskryminacji osób homoseksualnych, to jednak nie może zaakceptować zapisów wychodzących poza te ramy, m.in. potępiających „uprzedzenia” i „dyskryminacje” również w stosunku do związków homoseksualnych. „Deklaracja ma charakter polityczny, uczyniłaby z gejów nową kategorię osób chronionych przed dyskryminacją. W przyszłości mogłoby to doprowadzić do nacisków, aby w imię zrównania praw legalizować homoseksualne małżeństwa” – argumentował abp Celestino Migliore. I znów posłuchała go większość delegatów ONZ.

Czy równie skuteczny okaże się także podczas pracy w swojej nowej, warszawskiej placówce? Czy poradzi sobie w roli pierwszego od przedwojnia nuncjusza nie będącego Polakiem? I czy jako człowiek spoza polskiego układu zyska autorytet i wystarczająco silną pozycję wśród biskupów znad Wisły? Najlepszą dopowiedzią na te wszystkie pytania wydaje się inne pytanie: Jeśli nie Migliore, to kto?

Co to jest nuncjatura apostolska?

Nuncjatura papieska, zwana częściej apostolską, jest czymś pośrednim między watykańską placówką dyplomatyczną na terenie obcego państwa, a najważniejszą skrzynką kontaktową lokalnego Kościoła ze Stolicą Apostolską. Przez ręce nuncjusza, czyli legata papieskiego, przepływają najważniejsze decyzje personalne oraz inne kluczowe postanowienia dotyczące miejscowego Kościoła. To właśnie nuncjusz przedstawia papieżowi kandydatów na biskupów, zbiera informacje na ich temat oraz opiniuje kandydatury.

Ponadto reprezentuje on Stolicę Apostolską w oficjalnych stosunkach z państwem, przy którym jest akredytowany, regulowanych zapisami konkordatowymi oraz normalnymi zasadami dyplomacji, na czele z konwencją wiedeńską o stosunkach dyplomatycznych.

Nuncjusz apostolski odpowiada randze ambasadora nadzwyczajnego i pełnomocnego. Wszystkie jego funkcje zawierają się zresztą w łacińskim pierwowzorze nuntius, czyli wysłannik. W Polsce i w kilku innych krajach nuncjusz jest także zwyczajowo dziekanem korpusu dyplomatycznego.

Najdawniejszym znanym legatem papieskim na naszych ziemiach był kard. Robert Oblacjonariusz, który prawdopodobnie uczestniczył w Zjeździe Gnieźnieńskim w 1000 r. Za pierwszego faktycznego nuncjusza apostolskiego w Polsce uznawany jest jednak Luigi Lippomano, mianowany na ten urząd przez papieża Juliusza III w 1555 r.

Trzech nuncjuszy apostolskich w Polsce zostało później biskupami Rzymu: abp Ippolito Aldobrandini (późniejszy Klemens VIII), abp Antonio Pignatelli (późniejszy papież Innocenty XII) oraz abp Achille Ratti (późniejszy papież Pius XI). W 1923 r. przez kilka miesięcy w warszawskiej nuncjaturze pracował także ks. Giovanni Battista Montini (późniejszy papież Paweł VI).

Od 1945 r. komunistyczna Polska nie utrzymywała stosunków dyplomatycznych ze Stolicą Apostolską. Pierwszym po II wojnie światowej nuncjuszem apostolskim w naszym kraju był abp Józef Kowalczyk, mianowany na to stanowisko przez Jana Pawła II, 26 sierpnia 1989 r. Funkcje tę sprawował rekordowo długo, bo ponad 20 lat, aż do 24 czerwca br., kiedy z woli Benedykta VI objął urząd metropolity gnieźnieńskiego i tytuł Prymasa Polski.