Przyjaciel bł. Jana Pawła II

Prywatny list

Jan Paweł II nigdy nie zapominał też o urodzinach przyjaciela, ale problem był w tym, że Andrzej Deskur urodził się 29 lutego 1924 r., a więc w roku przestępnym, dlatego mógł obchodzić urodziny co cztery lata. Papież żartował na ten temat, mówiąc, że – biorąc pod uwagę liczbę obchodzonych urodzin – kard. Deskur był osobą bardzo młodą.

Gdy w 2004 r. Kardynał skończył 80 lat, otrzymał od Jana Pawła II bardzo osobisty list. Gdy odwiedziłem go kilka dni później, pokazał go, mówiąc: „Zrób sobie kserokopię tego listu. Może kiedyś będziesz mógł go wykorzystać”. Przez wiele lat trzymałem kopię papieskiego listu w szufladzie, ale uważam, że nadszedł moment, by go opublikować. Oto co pisał Jan Paweł II do swego przyjaciela: „W dniu, w którym dziękujesz Bogu za osiemdziesiąt lat życia, jednoczę się z Tobą w modlitwie uwielbienia za wszelkie dobro, jakie w tym czasie zrodziło się dzięki Jego łasce. Tobie zaś samemu dziękuję przede wszystkim za te ostatnie dwadzieścia pięć lat, w których towarzyszysz mojej posłudze na Stolicy Piotrowej w wyjątkowy sposób: przez ofiarę cierpienia znoszonego w cichym oddaniu Chrystusowi i Jego Matce, w wytrwałej modlitwie i w duchu miłości do Kościoła oraz przez szczerą przyjaźń i braterską radę. Niech Twoje urodziny będą też okazją do wyrażenia wdzięczności za wszystko to, czego z Bożą pomocą zdołałeś dokonać jako kapłan, biskup i kardynał. Nie sposób tego wszystkiego wymienić. Jako Prezydent Papieskiej Rady ds. Środków Społecznego Przekazu usiłowałeś uczyć ludzi Kościoła takiego korzystania z nich, aby były one skutecznym środkiem ewangelizacji. Jako Prezydent Papieskiej Akademii Niepokalanej obficie czerpiesz ze skarbca Twojej Maryjnej duchowości, aby dawać świadectwo i budzić we wszystkich wiernych miłość do Tej, która przez swoje «fiat» dała początek dziełu naszego odkupienia. Pozwól, że wspomnę jeszcze aktywny udział w procesach beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych, szczególnie naszych, polskich, świętych. Kościół powszechny i Kościół w Polsce zawdzięczają Ci wiele. Niech dobry Bóg wynagradza Twój trud obfitymi łaskami.

Życzę, aby Twoje dwudzieste urodziny były szczególną okazją do doświadczania miłości tych, którzy otaczają Cię życzliwością, a dalsze lata posługi Kościołowi by były tak samo owocne jak osiem minionych dziesięcioleci. W modlitwie polecam Ciebie łaskawości Bożej i z serca błogosławię”.

Kim był kard. Andrzej Maria Deskur

Urodził się 29 lutego 1924 r. w Sancygniowie, niedaleko Kielc, w szlacheckiej rodzinie o francuskich korzeniach. W czasie wojny studiował na tajnych kompletach Uniwersytetu Jagiellońskiego – ukończył studia jako magister prawa rzymskiego i kościelnego w 1945 r. W tym samym roku wstąpił do krakowskiego Seminarium Metropolitalnego, gdzie poznał Karola Wojtyłę, seminarzystę starszego od siebie o cztery lata. 20 sierpnia 1950 r.

Deskur został wyświęcony na kapłana przez kard. Pierre’a Gerliera, arcybiskupa Lyonu, w Saint-Bonnet-les-Oules we Francji. Kontynuował studia teologiczne na Uniwersytecie we Fryburgu, po czym rozpoczął pracę duszpasterską w Szwajcarii i Francji. W 1952 r. wezwano go do pracy w Watykanie – pracę w Kurii Rzymskiej dzieli ze studiami w Papieskiej Akademii Kościelnej, gdzie szkolą się przyszli dyplomaci Stolicy Apostolskiej. Nazwisko kard. Deskura kojarzone jest przede wszystkim z mediami. Już w 1952 r. zaczął pracować w Papieskiej Komisji Kinematografii i Radia – pierwszym w historii organie Kurii zajmującym się środkami społecznego przekazu, a w latach 1954-64 był jej podsekretarzem. W czasie Soboru Watykańskiego II był sekretarzem komisji, która przygotowała słynny dokument o mediach „Inter mirifica”. W 1973 r. Papież mianował go przewodniczącym Papieskiej Komisji (dziś Rady) ds. Środków Społecznego Przekazu. Dzięki jego wysiłkom powstało Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej, Filmoteka Watykańska oraz katolicka radiostacja „Veritas” na Filipinach, która emitowała programy religijne dla Azji i Oceanii. 17 czerwca 1974 r. ks. prał. Deskur został mianowany biskupem tytularnym Tene (Tunezja), a 30 czerwca 1974 r. otrzymał sakrę biskupią z rąk  Pawła VI. Jan Paweł II natomiast mianował go emerytowanym przewodniczącym Papieskiej Komisji ds. Środków Społecznego Przekazu, podnosząc go do godności arcybiskupiej (15 lutego 1980 r.). Pięć lat później, 25 maja 1985 r., Jan Paweł II włączył go do Kolegium Kardynalskiego – jego kościołem tytularnym stała się zabytkowa świątynia pw. San Cesareo in Palatio przy antycznej drodze rzymskiej via Appia.

 W ostatnich latach stan zdrowia Kardynała znacznie się pogorszył, zmuszając go do prowadzenia życia poświęconego całkowicie modlitwie i lekturze. Lekarze dziwili się, że człowiek tak bardzo chory, z wieloma problemami zdrowotnymi, ciągle jeszcze żyje. Ten „cud” trwał do 3 września 2011 r., kiedy to dobiegło końca ziemskie życie Andrzeja Marii Deskura, by otworzyć się na życie wieczne u boku jego przyjaciela bł. Jana Pawła II. Tego dnia Kościół stracił swego wiernego i inteligentnego sługę, świętego kapłana oddanego całkowicie Matce Bożej, Polska natomiast utraciła wielkiego patriotę.

Artykuł ukazał się 10 września 2011 r. w języku włoskim w watykańskim dzienniku „L’Osservatore Romano”.