Szukany tag:
uporządkuj wyniki:
Od najnowszego do najstarszego | Od najstarszego do najnowszego »
Wyszukujesz w serwisie prasa.wiara.pl
wyszukaj we wszystkich serwisach wiara.pl » | wybierz inny serwis »
Kule wystrzelone z pistoletu mordercy nie zabiły go, lecz poważnie nadwątliły jego zdrowie. Od 13 maja 1981 r. Jan Paweł II stał się także „Papieżem cierpienia” – choroba i ból stały się nierozłącznym elementem jego życia, a rzymska poliklinika Gemellego – jego trzecim domem
Chyba nie da się mówić o Janie Pawle bez emocji. Jednak by pamięć o nim przetrwała, trzeba to robić profesjonalnie. Da się? Da.
Na zakończenie Roku Kapłańskiego o powołaniu, posłudze i życiu codziennym Ojca Świętego Jana Pawła II z abp. Mieczysławem Mokrzyckim – metropolitą lwowskim, a wcześniej osobistym sekretarzem Papieża Polaka – rozmawiają Paweł Kucia i Przemysław Pastucha
Co to znaczy, że miasta i gminy papieskie – a jest ich w Polsce 302 – łączy postać Jana Pawła II?
A jednak Polska 1983 r. była już inną Polską. Pierwsza pielgrzymka Papieża zrobiła swoje, ponadto sytuacja ogólnoświatowa uległa dość zasadniczej zmianie. Dotyczyło to przede wszystkim „wielkiego brata” – Związku Radzieckiego.
Które słowa Jana Pawła II utkwiły nam najbardziej w pamięci? Jakie obrazy z prawie 27-letniego posługiwania Papieża Polaka na Stolicy Piotrowej wspominamy najchętniej?
Nie na darmo wołał do nas: „Nie lękajcie się otworzyć drzwi Chrystusowi...”. Te drzwi otwierały się stopniowo coraz szerzej, m.in. mogły być wznawiane po długich latach milczenia katolickie tytuły prasowe.
Stale odczuwają obecność Jana Pawła II: wciąż wpływa na ich życie, choć od dawna nie ma go z nami. Wielu chciałoby żyć tak jak on, naśladować go, poznawać jego dorobek albo chociaż ocalić ślady i pamiątki po nim.
Krzyż jest dla nas znakiem wsparcia i ocalenia. Jest też znakiem ostatecznego zwycięstwa dobra nad złem, prawdy nad kłamstwem i życia nad śmiercią. Krzyż prowadzi do chwały zmartwychwstania.
Odpowiedzialne rodzicielstwo wymaga przyjęcia każdego dziecka które się pocznie, niezależnie od tego, czy było ono oczekiwane, czy nie. Takie nastawienie nie jest równoznaczne z nakazem rodzenia jak największej liczby dzieci. Chodzi wyłącznie o postawę gotowości przyjęcia każdego poczętego dziecka – nowego człowieka jako daru.