Wypalenie wewnętrzne - Świadectwo uzdrowienia

Kiedy do tego stanu doszedł jeszcze poważny problem z relacjami międzyludzkimi, poczułam się nagle wykluczona z grupy osób, które troszczyły się o chore i starsze siostry, a jednocześnie garnęłam się do tego zespołu i środowiska. Była to swoista schizofrenia – z jednej strony doświadczałam przywiązania i żalu nad sobą, a z drugiej – pragnienia ucieczki ze środowiska. Było to jednak niemożliwe. Dlatego zamknęłam się w sobie tak bardzo, że popadłam w depresję. By się do tego nie przyznawać, poniekąd świadomie założyłam jakąś maskę powagi, smutku, milczenia, a nawet surowości.

Pod presją środowiska i strachu przed nim żyłam bez nadziei, że jeszcze kiedyś w życiu będę potrafiła szczerze się śmiać i czerpać radość z jakiejś, choćby drobnej, rzeczy. Nagle nie chciało mi się rano wstawać i iść na Mszę świętą do sióstr. Nie miałam sił, by iść do pracy, którą przedtem tak bardzo lubiłam. W końcu odechciało mi się żyć. Za ten stan ducha obwiniałam samą siebie.

Proces uzdrawiania

W tej beznadziejnej sytuacji, w której się znalazłam, przyszło, bez mojej zasługi, upragnione wyzwolenie. Nie stało się to nagle, ale było nieodzowne. Do naszej wspólnoty przyjechała siostra odpowiedzialna za prowincję – za domy Zgromadzenia w Republice Czeskiej i na Słowacji. Oczywiście, przyjeżdżała do nas wcześniej, ale jak dotąd nie miałam możliwości spotkać się z nią. Teraz, w czasie tych odwiedzin, zdążyłyśmy się przynajmniej poznać.

Krótko po jej wizycie dowiedziałam się, że pojadę na trzy miesiące do Paryża. Nie było dla mnie rzeczą łatwą opuścić tak nagle nieprzyjemną wprawdzie, ale stabilną przystań. Wyjechałam jednak i ten wyjazd mnie ocalił. Poznałam inną rzeczywistość – mającą już długą tradycję służbę w prawdzie Chrystusowi, małe wspólnoty i siostry, które codziennie się ze sobą komunikowały. Było to dla mnie uzdrawiające doświadczenie. Do Paryża przyjechałam z bardzo ograniczoną znajomością języka. Studiując język, stopniowo poznawałam nowe środowisko i wtapiałam się w nie. Na początku wydawało mi się, że żyję i poruszam się gdzieś w obłokach, nie czując gruntu pod nogami. Przeżyłam po prostu zwyczajny szok kulturowo-językowy. Wspólnoty żyły tam jednak w relacjach wzajemnego zaufania i współpracy. A na drodze uzdrawiania to było najważniejsze.

Inna kultura i nowe środowisko, w którym nikt mnie nie znał, sprawiły, że mogłam spojrzeć na przeszłość z dystansem. Udawało mi się do niej powracać, o dziwo, bez poprzedniego użalania się nad sobą. Przeżyłam wyzwolenie dzięki temu, że faktycznie uznałam swoje winy i błędy, jakich dopuściłam się w pojedynczych sytuacjach, oddzielając je i odróżniając od tego, w czym w żaden sposób nie zawiniłam. Korzystając ze wsparcia sióstr Francuzek, zostałam w Paryżu dziesięć miesięcy dłużej niż było to wcześniej planowane. To wystarczająco długo, by prawdziwie poznać samą siebie. Oczywiście, w dużej mierze przyczyniła się do tego atmosfera zaufania i wzajemnego zrozumienia panująca we wspólnocie.

Po powrocie zamieszkałam, na szczęście, w innej wspólnocie niż przed wyjazdem. Była to mała wspólnota, pod wieloma względami podobna do tej francuskiej. Proces uzdrawiania mógł toczyć się dalej. Nie było to jednak takie proste. Znów znalazłam się w znajomym środowisku, a siostry, których wcześniej się bałam, nie były już tak daleko. I tym samym proces uzdrowienia się spowolnił. Już nie zamykałam się w sobie, ale często doświadczałam na przemian radości i smutku, co było spowodowane zamknięciem się na pewne osoby przypominające mi wcześniejsze doświadczenia. Taki stan trwał przez cztery lata.

W tym samym czasie nie przestawałam pracować nad sobą, dążąc do wewnętrznej prawdy i modląc się o uzdrowienie. Po czterech latach pojawiła się dla mnie możliwość wzięcia udziału w Ćwiczeniach duchownych poza wspólnotą. Zwykle ośmiodniowe rekolekcje, w których razem z naszymi siostrami uczestniczymy regularnie raz w roku, odbywają się w jednej z naszych wspólnot. Teraz jednak miałam okazję odbyć je poza naszym środowiskiem. I tutaj – być może również dzięki intensywnej pracy oraz pragnieniu bycia wreszcie wolnym i szczęśliwym człowiekiem – pojawiło się wyzwalające uzdrowienie.

Było to dla mnie tak nieoczekiwane, nagłe i, jak mi się wydaje, bez mojej zasługi, że uważam to za cud. Dziś żyję w Brnie w trzyosobowej wspólnocie, która stylem życia i posługiwania przypomina tamtą francuską wspólnotę. Jest to miejsce, w którym się wszystkim dzielimy, gdzie wspólnie się modlimy, ufamy sobie, staramy się siebie zrozumieć i ze sobą współpracować.

W życiu nie można kierować się jedynie ludzkimi względami. Trzeba żyć jak wolne dzieci Boże. Potrzeba nam znacznie silniejszej motywacji niż tylko bycie dobrym w oczach ludzi. Bóg na wszystkie możliwe sposoby zaprasza człowieka do bliskości ze sobą, do źródła wszelkiej siły i miłości. Byłam zbyt głucha, dlatego musiałam się wypalić, dosięgnąć dna. Teraz jednak mówię: „Bogu dzięki za to!”. Bóg mnie kocha. Dzisiaj to wiem. Jeśli kochają mnie też ludzie, wówczas się cieszę i cenię to sobie. A jeśli nie, to ja mogę ich kochać, ponieważ jestem u źródła miłości i w każdej chwili mogę z niego zaczerpnąć.

Tłumaczył Andrzej Babuchowski