Cały ten zgiełk

„Cała ta praca. Cały ten zgiełk. Cały ten ból. Cały ten zwariowany rytm…”. Ten cytat z popularnego filmowego musicalu idealnie pasuje dziś do opisu stanu mediów w Polsce. Wyścig szczurów do kasy, ot, wielce skrótowa próba podsumowania 22 lat od momentu tzw. transformacji ustrojowej kondycji polskich mediów.

 Media zostały sprzedane na progu wybijania się do wolności naszej ojczyzny, na początku lat 90. ubiegłego wieku, sprzedane wydawcom, zachodnim kapitałom, ale i rodzimym inwestorom – udziałowcom, uczestnikom dokonującego się nowego sposobu zawłaszczania narodu, w całym przekroju społecznym. Nikt z nas nie wie na dobrą sprawę, kto tak naprawdę był kupcem czołowych, prywatyzowanych na gwałt dzienników krajowych, tygodników ilustrowanych etc., bo po dziś dzień też nie ma na ten temat publicznego dostępu do informacji handlowych, bankowych. Wiedza ogólnodostępna już wtedy, na początku okresu przemian państwa polskiego, była wiedzą niepełną albo po prostu zmanipulowaną. Dzisiaj przynajmniej wiemy więcej my, Polacy, tak kompletnie nieprzygotowani do wolności, do funkcjonowania gospodarki w wolnym kraju, do wolności rynkowej, do sprawiedliwości demokratycznej prawdziwie wolnego kraju. Jest to wiedza bolesna, boleśnie zdobywana, bo na własnym doświadczaniu, na sobie samych budowana. Gdy czołowa prasa zdawała się nareszcie „nasza”, ona jedynie uwalniała się spod komunistycznej, centralnej kontroli. Tak, zniknął urząd cenzorski, tak, szaleliśmy z poczucia wolności medialnej, można było publikować, co kto chciał, ale przypomnijmy sobie, jak krótki był to okres kształtowania się tytułów, zatrudniania dziennikarzy dobrze i radykalnie piszących, błyskotliwej, wykształconej młodzieży dziennikarskiej, redaktorskiej. Jakie łatwe było dziennikarstwo prasowe, radiowe, telewizyjne – wtedy! Przecież pracowaliśmy na bezdechu niemalże, w zachwycie naszym, wybranym w wolnych wyborach, prezydentem Lechem Wałęsą. Wszyscy wokół niego wydawali się nasi, wystarczyło przy nich gdzieś niedaleko być, trzymać się jak najbliżej gremiów rządzących, bo wszyscy i wszystko było nowe, nieznane, odkrywane.

Wolnościowi marzyciele

Dla zobrazowania jedynie podam z autopsji taki przykład. Rok 1992. Dostaję zlecenie na krótki, popularyzujący nowe zagadnienie program dla TVP. Program o systemie zarządzania państwem na wypadek wojen, zagrożenia, kataklizmów. Rozstrzygało się wtedy, czy będzie to system prezydencki, czy parlamentarny. Gdzież miałam szukać najbardziej kompetentnych znawców, jak nie w Akademii Obrony Narodowej? Już drugi rok byliśmy wolnym krajem, więc wydawało mi się, że wystarczy zadzwonić do generała komendanta, by umówić się na wywiad do kamery. Byłam zaskoczona, że zażądano zgody z Kancelarii Prezydenta na wjazd ekipy na teren w Rembertowie k. Warszawy, bądź co bądź, na teren „odmienionej” już uczelni. Gdy wjeżdżaliśmy, zdaliśmy sobie sprawę z tego, że… jesteśmy pierwszą ekipą rządowej TV wjeżdżającą za te dotąd hermetycznie przed cywilami zamknięte mury, okopy, kolczaste druty! Jakbyśmy przekraczali granice nieznanego lądu! Żaden dziennikarz cywilny nie miał wtedy, już po dwóch latach „wolności” , choćby elementarnej orientacji w tak podstawowej dla bezpieczeństwa narodu dziedzinie. Podobnie było w wielu innych obszarach – doświadczenie, głęboką wiedzę merytoryczną, jak i sam dostęp do najistotniejszych mediów mieli „fachowcy” wyhodowani w PRL-u, w totalitarnym kraju, w służalczych redakcjach, kontrolowanych przez SB oraz przez wywiad wojskowy. Faza przekształcania się korporacji medialnych, komunistycznych w kapitalistyczne, rzekomo demokratyczne, była całkowicie kontrolowana przez grupy wpływu, nacisku, tworzące się na przestrzeni półwiecza totalitarnej władzy. Czy ktokolwiek z nas, marzycieli wolnościowych – dziś powiemy: naiwniaków narodowych – dysponował finansami z legalnego, własnego źródła, wystarczającymi na założenie prywatnej TV czy rozgłośni lub dziennika? Myślenie nasze było naiwne, usprawiedliwione stanem naszych postkomunistycznych umysłów, że oto np. niemiecki inwestor pozwoli nam pisać, tworzyć ku chwale polskiego narodu, by wspomagać medialnie odbudowywanie od podstaw naszej wolnej ojczyzny, jej edukacji i wręcz potęgi. Krótki to był czas złudzeń. Patriotyczne tytuły, wydawane z prywatnych środków dziennikarzy postsolidarnościowych, były zgrzebne, niskonakładowe, szare, w zalewie kolorowych, lśniących wydawnictw komercyjnych, szybko padały na tak konkurencyjnym rynku.

Na komercyjnym rynku

 A media radiowo-telewizyjne? W porywie serc udało się w 1992 r. stworzyć ustawę medialną, z jej pięknym zapisem o obowiązkach misyjnych mediów, szczególnie publicznych. Powstała Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji i zaczęły się boje o koncesje. I tu weszli posiadacze niebotycznych kwot, niezbędnych na koncesje, na nowoczesny sprzęt elektroniczny, na podkupowanie najlepszych dziennikarzy, operatorów, montażystów. W 1994 r. TVP stała się spółką, lecz pierwszym problemem nie była lustracja redaktorów, dyrektorów, prezesów, ale… natychmiast pojawiły się wymagania konkurencyjności, zwodnicze zasady udziału w  komercyjnym rynku, zupełnie obcym telewizjom publicznym, misyjnym na całym świecie (funkcjonującym w oparciu o finanse publiczne, nie komercyjne, a więc zgoła nie misyjne!). Tamte lata przesądziły o dzisiejszej sytuacji mediów w Polsce. Cała wyjściowa strategia została wtedy wprowadzona w życie, zorganizowane zostały ośrodki kontroli, tyle że pod innymi szyldami niż w totalitaryzmie, ale tworzone przez grupy tych samych ludzi, można rzec „z piekła rodem”, z komunizmu.

Dla odbudowania mocnej, niezależnej, nieuwikłanej w obce interesy i wpływy Polski konieczna była odbudowa mentalności narodowej. Do tego były niezbędne media. Jedynym prawdziwym, wielkim źródłem mocy restaurowania godności Polaków i tworzenia nowej, niezależnej świadomości był Jan Paweł II, a z nim Kościół prowadzony przez prymasa Stefana Wyszyńskiego. Byli i duchowni niewahający się dać ofiarę życia, za prawdę i naród. Jednak po roku 2000, w ostatnich latach życia Jana Pawła II, decydenci medialni, szczególnie telewizyjni, wykorzystywali każdą okazję do uwiarygadniania się na tle, tak – na tle – osłabionego chorobą Ojca Świętego. Pozowali do zdjęć, niczym w kampaniach wyborczych, w kosztownych transmisjach telewizyjnych wypełniali cały ekran, gdy Jan Paweł II bywał gdzieś tam, w oddali, przyczynkiem do kolejnych pokazówek. Widzowie chłonęli słowa Ojca Duchowego, ale w dysonansie z obrazem…