Bezrobotnych zawsze mieć będziecie...

Nie oceniamy wypowiedzi innych. Nie przerywamy. Jesteśmy punktualni i nie wychodzimy podczas zajęć. Otwarcie dzielimy się doświadczeniami. Jesteśmy zaangażowani, aktywnie słuchamy i zachowujemy dyskrecję. Jesteśmy życzliwi i pomocni” – czytam zasady, jakie obowiązują podczas spotkań Arcybiskupiego Klubu Wspierania Bezrobotnych, działającego w zawierciańskiej parafii Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa. Klub powołał w 2002 r. metropolita częstochowski abp Stanisław Nowak jako organizację ogólnodiecezjalną.

Parafia znajduje się w centrum zawierciańskiej dzielnicy, zwanej Argentyną, robotniczej, wielkozakładowej,  zabiedzonej i zagubionej w nowej rzeczywistości. Tutejsza parafia to najbardziej energetyczne miejsce.

– Mamy Klub Wspierania Bezrobotnych, Klub Młodego Bezrobotnego, Fundację św. Rity i  promujący pracoterapię projekt „Od ziarna do plonu”. Wszystkie nastawione są na wspieranie ludzi walczących z brakiem zatrudnienia – wymienia jednym tchem Krystyna Lach z Fundacji św. Rity.

– Głównym zadaniem ludzi Kościoła nie jest znajdywanie pracy bezrobotnym. Do tego powołane są wyspecjalizowane instytucje, które mają lepszych fachowców i większe możliwości. Zadaniem zaś Kościoła jest odbudowywanie warstwy ludzkiej w człowieku bezrobotnym, a więc pobudzanie go do aktywności. Wyjaśnienie sensu pracy, ale też pracy nad sobą, własnym dokształcaniem i poszerzaniem możliwości. Kościół uczy, że istnieje „dobro wspólne”, do którego każdy ma się przyczyniać, że trzeba sobie nawzajem pomagać, w myśl zasady pomocniczości, subsydiarności i solidarności – tłumaczy  ks. Henryk Kowalski z Arcybiskupiego Klubu Wspierania Bezrobotnych.

– Na nasze spotkania przychodzi zazwyczaj  ok. 50 osób – opowiada Krystyna Lach. – Urządzamy warsztaty, jak znaleźć i utrzymać pracę, uczymy pisania CV, tego, jak przygotować się do rozmowy o pracę, jak wejść do zakładu czy instytucji i zapytać o możliwości zatrudnienia. Uczymy korzystania z komputera.

Katolicka metoda wspierania bezrobotnych zakłada, że obok wszelkich działań charakterystycznych dla rozmaitych przedsięwzięć zwalczających bezrobocie ważna jest modlitwa i ufność pokładana w Bogu.

– Obok modlitwy stawiamy na konkret. Dajemy szansę wykazania się, zaangażowania w jakiś projekt. Opowiem o naszych doświadczeniach w pracoterapii. Znajomy proboszcz zaproponował bezrobotnym z Zawiercia  zbiórkę pszenicy z pola. Znalazło się 40 chętnych, którzy zebrali ziarno, kupili 400 worków i poworkowali je, następnie zawieźli do młyna i oddali do piekarni.

Choć efekty materialne były niewielkie, bo „zjadały” nas koszty, to zauważyłem, że duchowo był to olbrzymi zysk. Potem ci sami ludzie wystarali się od władz miasta o kawałek ziemi, dostali pas pod rurociągiem. Posiali warzywa i kwiaty. Z wielkim mozołem czyścili ziemię ze śmieci, chwastów i kamieni. Na dzień przed zbiorami ktoś nocą zerwał w ogrodzie wszystko, do jednej roślinki. Kompletna klęska! No teraz to ja tych ludzi do niczego już nie namówię, tak myślałem. A oni, mimo rozgoryczenia, nie poddali się – sprzątają teraz za darmo swoją dzielnicę, rozbierają stare domy i w ten sposób zbierają cegły na wymarzony Dom Pomocy Bliźniemu – opowiada ks. Kowalski. – Nauczyć się przegrywać, upadać i znajdować siłę, by wstać...

Pod gablotą

Przepycham się mozolnie. Wokół tłum faluje, drepcze i pokasłuje. Młode panie i poszarzali panowie w wieku 50+ ściśnięci w ciasnym korytarzu. Rozmaitość figur, twarzy i odzienia. Popycha mnie platynowa blondynka w kozaczkach za kolana. Rozchodzi się zapach mocnych perfum. Natychmiast tarasuje jej drogę barczysty mężczyzna w kurtce ze startym napisem „Adidas”.

– Co pan tak – prycha Blondynka. – Ja tylko do gabloty...

– Jak wszystkie tu – mruczy niskim głosem „Adidas”. Stoimy przed gablotą w powiatowym urzędzie pracy miasta średniej wielkości w centralnej Polsce. Poniedziałkowy poranek, duszny od zapachów niedzielnych obiadów i wieczornych biesiad. Patrzymy smętnie na kartki  powpinane luzem na korkowym tle. 

– Szukam pracy, ale nie mogę przystać na każdą – tłumaczy się Blondynka. – Mam w domu dwoje dzieci. Odpada praca na zmiany albo taka, że mam czekać pod telefonem. Wobec tego bieda…

Poszukują fryzjerek i kosmetyczek. Robotników niewykwalifikowanych oraz operatorów maszyn widłowych. Jest też zapotrzebowanie na inżyniera ds. analiz protokołów radiowych i programistę C/C++ w projektach Research...

– Co to u licha jest... – zastanawia się „Adidas”.

– Kobieta weźmie każdą pracę, bo ma dzieci do wykarmienia. Mężczyzna nie. Mój ślubny powtarza za Ferdkiem Kiepskim, że dla ludzi z jego wykształceniem nie ma w tym kraju pracy.   Kobieta jest niewysoka, chudzieńka, spod czapki wystają kosmyki z resztkami farby. Paznokcie obgryzione, oczy w czarnej obwódce. Wnosi w naszą grupkę bezradność, zmęczenie i jakąś gorycz. – Ostatnio trafiło się odśnieżanie ulic. Od 5 rano. Nie dawałam rady, bo sypało i sypało. A koło 7 przychodziła straż miejska, takie młode silne chłopaki, i z uśmiechem mandat wypisywali. Szef mnie przepraszał, jak zwalniał, ale jak to się mówi… – zastanawia się Smutna – „generuję koszty”. I tak od 7 lat generuję.

– Gdzie tutaj są jakieś szkolenia? – pyta młodzian, którego od dobrej chwili obserwujemy, jak krąży bez ładu po naszym piętrze. Za nim koleżanka, zagubiona, zbyt mocno umalowana i jakaś apatyczna.

Smutna natychmiast wpada w gniew: – A dajcie spokój z tymi szkoleniami. Zawracanie głowy! Kiedyś kazali, to poszłam na kilka szkoleń. A potem co? I tak pracy nie dali...

– Złodzieje! Wie pani, ile taki poseł zarabia? – pyta mnie „Adidas”, jak się okazuje na bezrobociu od dekady. – A nie podzieli się taki, grosza nie odda...

Większość z obecnych ma za sobą kilka lat bezrobocia i nie ceni już szkoleń.

– Młodym łatwiej się przebranżowić – tłumaczy mi „Adidas”. – Ale tacy jak ja… Niech pani patrzy na moje łapy. Paluchy grube, twarde, zegnąć nie mogę. Jak mnie w te klawiszki od komputera pukać? One przywykłe do kielni, do styla od łopaty… Jak człowiek 25 lat pracuje na budowie w deszcz i skwar, to do innej roboty nie będzie się już nadawał.

– Aplikacja? Co to znaczy aplikacja? – przerywa nam za mocno umalowana koleżanka. – Każą mi aplikować... – zerka bezradnie na swojego i-fona ze stroną: pracuj.pl.

– No nieźle – mruczy Blondynka. – Jak cię stać na taki gadżet, to co tu jeszcze robisz...

– Masakra – wzdycha Smutna.