Trzech misjonarzy z trzech różnych światów

Dziś ks. Jan jest kustoszem sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Rio de Janeiro, w parafii, gdzie funkcję proboszcza pełni jego młodszy brat, ks. Krzysztof Sopicki, zapalony kolarz, który jeszcze do dzisiaj uczestniczy w zawodach. (Lekarz zalecił mu uprawianie kolarstwa jak najdłużej, bo gdyby przerwał treningi, byłby to zbyt duży wstrząs dla organizmu i pojawiłyby się problemy zdrowotne).  

Sanktuarium Miłosierdzia Bożego zbudował ks. Tadeusz Korbecki, pallotyn, który sam woził taczkami ziemię i wznosił mury, z pomocą miejscowej ludności.

Pallotyni, zgodnie ze swoim charyzmatem, szerzą stąd kult Miłosierdzia Bożego po całej Brazylii dzięki wydawanemu czasopismu i głoszonym rekolekcjom.

Początkowo szło im dość opornie nawet we własnej parafii. Dziś jest tam prężny ośrodek kultu Miłosierdzia Bożego. Parafia liczy 10 tys. wiernych, a na Święto Miłosierdzia przybywa dwa razy tyle ludzi. Dlatego uroczystości organizowane są na stadionie Maracanazinho.

Codziennie w sanktuarium odmawiana jest Koronka do Miłosierdzia Bożego, której towarzyszy komentarz. Transmitowana jest ona także przez diecezjalne radio „Catedral”, mające potężny zasięg.

W ubiegłym roku ks. Jan zorganizował I Kongres Miłosierdzia Bożego w Rio de Janeiro. Obecnie bracia Sopiccy ze swymi współpracownikami budują nowoczesne Centrum Miłosierdzia Bożego.

– W naszej pracy nie eksponujemy elementów polskich, ale nie da się mówić o kulcie Miłosierdzia Bożego z pominięciem św. Faustyny. Bogactwo duchowe jej „Dzienniczka” jest ogromne, staramy się je odkryć i przybliżyć naszym brazylijskim wiernym – mówi ks. Jan Sopicki.

Tam, gdzie ksiądz jest naprawdę szanowany

Ks. Mariusz Michalik jest kapłanem niezwykłym, birytualistą.  Pracował w Polsce, na Ukrainie, we Włoszech, a obecnie jest w Sri Lance. Najpierw, w 1997 r., on, Polak, widząc potrzeby duszpasterskie Kościoła greckokatolickiego na Ukrainie, który wyszedł z katakumb po latach krwawego ucisku ze strony reżimu sowieckiego, postanowił przyjąć święcenia kapłańskie w obrządku bizantyjsko-ukraińskim. Kiedy jego przyjaciele dziwili się temu, odpowiadał: – Na pierwszym miejscu czuję się katolikiem, a dopiero później Polakiem. Jeśli się ma jedno serce, to trudno je rozdzielić.

W latach 1997–2003 r. pracował wśród grekokatolików w diecezji iwanofrankiwskiej na Ukrainie. Tam też założył Zgromadzenie Misyjne św. Andrzeja Apostoła, w którym jest obecnie dziewięciu zakonników – ks. Mariusz i ośmiu Ukraińców – kapłanów greckokatolickich. Zakonnicy oprócz zwykłych ślubów ubóstwa, czystości i posłuszeństwa składają także śluby wierności papieżowi i poświęcenia się pracy misyjnej.

W 2003 r., na zaproszenie biskupa Padwy, ks. Michalik udał się do Włoch, aby pracować wśród powiększającej się rzeszy emigrantów z byłego ZSRR. Był jedynym księdzem w diecezji, który znał rosyjski i ukraiński, dlatego ciągnęli do niego nie tylko grekokatolicy i łacinnicy, ale także prawosławni z Rosji, Ukrainy, Białorusi i Mołdawii. Zanim znalazł miejsce dla swego duszpasterstwa w miejscowych kościołach, spowiadał w parkach w czasie sjesty, kiedy emigranci mieli wolne. Podczas pobytu we Włoszech zorganizował tam dwanaście wspólnot greckokatolickich.

W diecezji Padwa pracowało dwunastu księży obcokrajowców. Jeden z nich, pochodzący ze Sri Lanki, zaprosił ks. Mariusza, aby pomógł mu w rozbudowie seminarium w Maravila w diecezji Chilaw. Polskiemu kapłanowi kończył się w 2009 r. kontrakt, więc przystał na propozycję.

Na Sri Lance, zdominowanej przez buddyzm, katolicy stanowią 8 proc. populacji. W diecezji Chilaw ten wskaźnik jest najwyższy w skali całego kraju i wynosi 34 proc. populacji. W niższym seminarium kształci się 102 kleryków, a w wyższym – ponad 60. W seminarium językiem wykładowym jest angielski, natomiast w parafiach używa się syngaleskiego i tamilskiego.

Na Sri Lance funkcjonuje następujący model: głównym ośrodkiem jest parafia centralna ze szkołą, której podlega 5-7 parafii filialnych. W diecezji Chilaw jest 46 parafii centralnych. W czasie ferii i świąt, także buddyjskich, księża niezatrudnieni w duszpasterstwie, tak jak ks. Mariusz, kierowani są do pomocy w parafiach centralnych.

Dawny Cejlon do niedawna uchodził za kraj tolerancji religijnej, gdzie rzadko dochodziło do nieporozumień na tle wyznaniowym. Sytuacja zmieniła się, gdy życiu społecznemu zaczęła nadawać ton partia fundamentalistycznych mnichów buddyjskich. Od stycznia tego roku zdewastowano ponad 50 kaplic chrześcijańskich różnych wyznań. Był także przypadek podpalenia benzyną tabernakulum. Atakom poddawani są również muzułmanie.

Ks. Mariusz jednak twierdzi, że taki obraz Sri Lanki nie odpowiada prawdzie. Buddyjscy mieszkańcy tego kraju okazują niewiarygodny wręcz szacunek dla osób żyjących w celibacie, bez względu na to, czy mają do czynienia z mnichem buddyjskim, czy z katolickim kapłanem. Duchowni są przepuszczani w kolejkach, w autobusach mają zarezerwowane dwa pierwsze miejsca.

Gdy mnich czy kapłan katolicki przychodzi na zgromadzenie publiczne, wszyscy wstają. Kiedy duchowny wchodzi do czyjegoś domu, ojciec rodziny klęka, dotyka jego stóp i prosi o błogosławieństwo. – Nikt w Sri Lance nie uważa tego za klerykalizm. Szacunek dla życia konsekrowanego Lankijczycy mają wpajany od dziecka – podkreśla ks. Michalik.