Tata Antonietty

Ojcostwo z serca Boga

Państwo Meo byli małżeństwem i rodzicami w latach trzydziestych XX wieku. To nie był czas, w którym ojcowie chodzili do szkół rodzenia, zapisywali się na kursy, np. „Jak być dobrym tatą?”, czy też czytali podręczniki o pielęgnacji niemowląt i wychowywaniu nieposłusznych chłopców. Rola ojca była raczej jasno zdefiniowana przez tradycję i kobiety nie spodziewały się ze strony swych mężów pełnego zaangażowania w zmianę pieluch ani równego podziału obowiązków w opiece nad dziećmi. A jednak we wspomnieniach Marii znajdziemy wiele zdań i opisów sytuacji, z których jasno wynika, że Michele zajmował się dziećmi właściwie na równi z żoną: „Przygotowywał zimne kąpiele, by chłodzić gorączkę”, „nosił córkę przez kilka godzin, gdy spałam wyczerpana z powodu karmienia i braku odpoczynku”, „czuwaliśmy całe noce, zmieniając się co jakiś czas, bo przecież mój mąż musiał chodzić do pracy”, „poruszył niebo i ziemię, by znaleźć nową protezę dla Antonietty”. Michele nie ukończył specjalnego kursu, a jednak wiedział, jak być  ojcem i jak nie przestawać nim być, gdy żałoba zdawała się nie opuszczać jego domu.

Za każdym razem, gdy Maria przywołuje dramatyczne chwile śmierci swoich dzieci, jakby w tle, drugorzędnie, pozornie bez znaczenia, wplata zdanie: „W momencie śmierci w pokoju byliśmy tylko ja i mój mąż”.

Michele Meo na co dzień pracował w ministerstwie. Pełnił odpowiedzialne i ważne funkcje. A jednak ze wspomnień żony wynika, że nie brakowało go w żadnej z ważnych chwil w ich trudnych doświadczeniach.

Nauka odchodzenia

W książce pt. „Z mądrości chasydów”, cytowanej chętnie przez o. Józefa Augustyna SJ, wielkiego orędownika świadomego i pięknego ojcostwa, jest taki obraz: „Kiedy ojciec chce nauczyć swojego syna chodzić – stawia go przed sobą, trzymając ręce w pobliżu jego boków tak, aby nie upadł, i w ten sposób dziecko posuwa się w stronę ojca między otwartymi ramionami. Ale kiedy dotrze do ojca, ten cofa się troszeczkę, rozszerzając ręce i postępując tak dalej, aż dziecko nauczy się chodzić”.

Michele nie mógł nauczyć swoich wszystkich dzieci trudnej sztuki stawiania pierwszych kroków. Nie wprowadził całej czwórki w świat sportu, zdobywania wiedzy, pokonywania życiowych trudności. Można powiedzieć, że Bóg dawał mu dzieci tylko na chwilę, a potem jakby zabierał je pospiesznie do siebie, nie pozwalając się nimi dłużej cieszyć. A jednak nigdzie nie znalazłam informacji o tym, że Michele złorzeczył Bogu albo miał do Niego pretensje. Z pewnością jego serce rozrywał smutek i stawiał wiele pytań, jednak dla nas, po latach, pozostaje tylko pewność, że Michele Meo nie mógł nauczyć dzieci biegać po zielonych łąkach, ale z pewnością ukazał im sens i wartość ludzkiego życia – życia, które jest darem, danym choćby tylko na chwilę.

Powtórzmy: „Kiedy ojciec chce nauczyć swojego syna chodzić – stawia go przed sobą, trzymając ręce w pobliżu jego boków tak, aby nie upadł...”. Kto wie, czy Michele, wychowując przez sześć lat Antoniettę, dziś służebnicę Bożą, nie nauczył jej dużo więcej? W czasie jej postępującej choroby nowotworowej konieczna okazała się amputacja nogi. Oboje – i Maria, i Michele – bardzo się bali reakcji dziewczynki. Jakie było ich zdumienie, gdy Antonietta oddała nogę Jezusowi, a rok później, na rocznicę ofiarowania, kazała upiec tort i zorganizować małe przyjęcie.

Wielką sztuką i zasługą jest to, że rodzic dba o dziecko i uczy je chodzić, asekurując jego drżące kroki. Jak wielką musi być zasługą wszczepienie w dziecko wiary i nadziei w sens życia, które nie gasną nawet wtedy, gdy musi się ono zgodzić na kalectwo. Rola ojca jest tu kluczowa. To on uczy dziecko przekraczania granic, wprowadza je w świat istniejący poza bezpiecznym domem. Matka zagarnia dziecko do siebie, ojciec pozwala wyfrunąć na zewnątrz. Michele Meo musiał pozwolić i pomóc swoim dzieciom przekroczyć granice życia i śmierci. W krótkim czasie musiał nauczyć je odchodzić do nieba.

Modlitwa ojca

Pewnego dnia Michele zapytał swoją śmiertelnie chorą córkę, Antoniettę, czy bardzo odczuwa ból. Odpowiedziała mu: „Tato, ból jest jak tkanina – im silniejszy, tym ma większą wartość”. Gdy wczesnym rankiem 3 lipca 1937 r. cierpiała niewyobrażalnie, powstrzymywał dzielnie płacz i powtarzał akt strzelisty, który jedna z sióstr zakonnych zaleciła mu do odmawiania: „Jezu, Maryjo, Józefie. Wam oddaję moje serce i duszę. Jezu, Maryjo, Józefie, bądźcie ze mną w chwili, gdy konam. Jezu, Maryjo, Józefie, niech przy Was w pokoju oddam ducha Bogu”. Przy ostatnim wezwaniu Antonietta wzięła głęboki oddech i odeszła.

W swoich zapiskach Maria wyznała, że klęcząc przy łóżku Antonietty i trzymając ją za rękę, nie była w stanie wypowiedzieć nawet słowa. „Jeżeli siostry kazałyby mi odmawiać ten akt strzelisty, nie byłabym w stanie” – pisała. Do tego potrzebne były wiara, odwaga i męstwo jej męża.

Jednym z marzeń Antonietty było zostać lampką stojącą przed tabernakulum i świecić tam dzień i noc. Przybliżając sylwetkę jej taty – Michele Meo – mam nieśmiałą pewność, że spalają się tam oboje – i córka, i ojciec.