Tolerancja - matka głupich...?

Bóg to dawca życia, ale i dawca sumienia. Kiedy człowiek odrzuca głos Ducha Świętego, głos swego sumienia, wówczas tolerancja staje się rozszalałym żywiołem, którego nie można okiełznać. Wtedy warto zadać sobie pytanie: czy to, co dopuszczam, by działo się obok mnie, to jeszcze jest tolerancja, czy może już głupota? A może to droga pospolitej bierności wiodąca na manowce moralne prosto do samounicestwienia? Często bowiem zarzut nietolerancji z tolerancji tworzy monstrum: zlepek dobra i zła tak wymieszany, że jednego od drugiego nie sposób odróżnić!

Tolerancja jest zjawiskiem wielopłaszczyznowym i musi być racjonalnie ograniczana. Racjonalnie, czyli przy pomocy rozumu i daru roztropności. Trzeba wsłuchania się w Boży szept, który tolerancja chciałaby niejednokrotnie zagłuszyć. "Sumienie jest naszym wewnętrznym przewodnikiem i jest także sędzią naszych czynów, jakże ważne jest więc, aby nasze sumienia były prawe, aby ich osądy oparte były na prawdzie, aby dobro nazywały dobrem, a zło - złem" (Jan Paweł II, homilia, Skoczów 1995).

Parady tolerancji

Tymczasem dzisiejszy świat swymi mediami woła: jesteś ucywilizowany, kulturalny, bądź, więc tolerancyjny! A co wtedy, gdy słuchasz swego sumienia i chcesz, by pozostało czyste? Jesteś po prostu: zacofany, niekulturalny, uwsteczniony, nie jesteś "trendy". Nie ulegaj pokusie bycia w taki sposób nowoczesnym, bo oddali cię to od wartości najwyższych, a tym samym - od Boga.

Dzisiejsza tolerancja przegląda się w lustrach, defiluje w paradach, bo w nich odbija się jej oblicze. Parady: "Równości", "Miłości" - to współczesne masowe manifestacje zdominowane odmiennością. Plebejskie targowiska różnorodności, pełne istot jakby przeniesionych z gabinetów osobliwości. Krzyczący, kolorowy tłum, zjednoczony w swym manifeście wolności, niezależności, spragniony tolerancji. Oto parada, święto Globalnej Wioski. Czas zabawy w miłość szarpaną konwulsjami w drgającym rytmie techno. Miejsce w sam raz dla tolerancji, by mogła zmierzyć się z odmiennością: pomalowane ciała, zdredowane włosy, kolczyki "gdzie się da." w nosach, uszach, pępkach, językach, wargach. Nagie ciała falujące w transie dźwięków nazwanych przez tolerancyjnych muzyką. Ciała osłonięte jedynie farbą tatuaży.

Podobnie świętuje w swych wioskach biedne Południe naszego globu. Miejsce naznaczone śmiercią z głodu i pragnienia. Tam, na południu cywilizacji, siewcą jest HIV, żniwiarzem - śmierć, a problemami - nie nuda i nadmiar, lecz ubóstwo i analfabetyzm. Bogata Północ, syta, wyedukowana, nie pragnie wody, chleba, leków, oświaty, ale pragnie aborcji, eutanazji, legalności związków homoseksualnych. Wszak Parlament Europejski 18 stycznia 2006 r., zdefiniował homofobię i usytuował ją na równi z takimi uprzedzeniami, jak: rasizm, ksenofobia, antysemityzm, seksizm.

Gdy rozum śpi...

Czego jutro zapragniesz, tolerancjo, dla znudzonych dobrobytem bogatych społeczeństw? Bo wczoraj dla dobra dzieci zaproponowałaś wychowanie bez kompleksów. Narodziło się owo wychowanie z potrzeby tolerancji, by wyeliminować w dzieciach lęki, niepokoje, odczucia wstydu, które podobno ograniczają, nie pozwalają na pełnię rozwoju w dorosłym życiu. Podobno. W ten oto sposób pojawiło się nowe pokolenie - wychowanków tolerancji, u których rodzicielska polityka ustępstw bądź wychowawczej bierności wywołała postawę roszczeniową.

Młodzi adepci wychowania pod kloszem, bez kompleksów widzą jedynie swoje potrzeby i mnożą żądania. Chcą być w centrum uwagi. Nie potrafią się dzielić: ani intelektualnie, ani materialnie, ani sobą, ani miłością. Minione wieki, a nawet ostatnie dziesięciolecia, pełne są przykładów życia ludzi, którzy od wczesnych lat doświadczali smagania biczem zmagań z codziennością. Ich rodzice nie mieli pojęcia, czym jest wychowanie bez kompleksów, rodzicielska tolerancja. Wiedzieli natomiast, na czym polega wychowanie według wartości, dla wartości, poprzez wartości., a w wychowawczym trudzie wspierali się wskazaniami Bożej miłości skrytej w Dekalogu. Bądźmy tolerancyjni: cierpliwi, wyrozumiali, nie usypiając rozumu, bo gdy rozum śpi, budzą się demony.