Aktor o swojej wierze

Ks. Krzysztof Sudoł: – W dobie, w której większość spraw stała się „prywatnymi”, zapytać o sprawy wiary w codziennym życiu, wydaje się być mocno nietaktowne. Czy Jerzemu Zelnikowi łatwo jest mówić o swojej wierze? Czy jest to dość kłopotliwe pytanie?

Jerzy Zelnik: – To nie jest kłopotliwe pytanie, przynajmniej nie dla mnie, bo w moim życiu jest to kwestia zasadnicza. Wierzę, bo żyję, żyję, bo wierzę! Wie Ksiądz, ja mam ciągle nieodparte i nieskromne wrażenie, że Opatrzność Boża stale się mną interesuje, czuję, że jestem w centrum zainteresowania Pana Boga, więc staram się nie zawieść Jego oczekiwań wobec mnie, wobec tego faktu, że powołał mnie do życia. Noszę w sobie jakieś przedziwne poczucie długu.

– I ten dług spłaca Pan aktorstwem?

– Nie, nie! Aktorstwo – ujmując to matematycznie, procentowo – to tylko jedna dziesiąta, jedna piętnasta mojego życia. Najważniejsze w moim życiu jest to, żeby być człowiekiem, tzn. żeby widzieć drugiego człowieka, nie deptać po nim, nie upokarzać go, w każdym człowieku widzieć cząstkę tego, co nazywamy stworzeniem Bożym. Bywa to dość trudne, ale według mnie to jedyna droga, po której człowiek musi podążać, jeśli mamy humanizować naszą codzienność.

– Niemniej, gdy staje się przed publicznością, wtedy to, co się przekazuje, czy co chce się przekazać, może stać się jednocześnie formą świadectwa, spłacaniem długu, o jakim mówił Pan przed momentem...

– To jest zależne w głównej mierze od tego, jaki bierze się na siebie tekst, jakie zadania aktorskie. Obecnie jestem dyrektorem Teatru Nowego w Łodzi i reżyseruję, więc aktorstwo jest teraz jakby na drugim planie mojego życia. Zaczynam za nim tęsknić, ale na razie jestem dyrektorem teatru i moim zadaniem jest dać tej rodzinie teatru, zespołowi, poczucie sensu, poczucie jakiegoś celu. Poczucie odpowiedzialności, że się jest jakby przewodnikiem stada, i trzeba poprowadzić je dobrą drogą, drogą prawdy. No i trzeba tej prawdzie służyć, nie przesłaniać jej sobą. Proste, a zarazem trudne zadanie.