Religia to nie towar!

Bp Luiz Flávio Cappio oflagował się i podjął głodówkę, aby ratować rzekę Saő Francisco. Bp Cappio już po raz drugi podejmuje głodówkę. Episkopat Brazylii nie popiera tej formy protestu. Mamy bronić sprawy, ale innymi metodami. Mówiłem księdzu biskupowi, że jeśli umrze, to sprawy nie obroni, a rząd nie będzie wcale tym zmartwiony. Przeciwnie, ucieszy się, że prorok jest już zlikwidowany.

– Salvador da Bahia to niejako skrzyżowanie dwóch kultur: afrykańskiej i amerykańskiej. Kim są mieszkańcy Salvadoru, czyimi są spadkobiercami?

– Niewolnictwo przyszło z Bahia. W tym regionie było najbardziej skoncentrowane i stąd się rozprzestrzeniało na całą Brazylię. Mimo że od czasu zniesienia niewolnictwa minęło już prawie 120 lat, to jednak rany z tamtej epoki zostawiły swój wyraźny i głęboki ślad. Ludność Salvadoru w 80% jest pochodzenia afrykańskiego. Podobnie jest z powołaniami do kapłaństwa – ok. 80% seminarzystów jest pochodzenia afrykańskiego. Taki stan rzeczy zobowiązuje nas do poważnej troski o tych ludzi, aby mogli się uwolnić od ran, które w nich jeszcze pozostały.

Afrykańczycy przybyli do Brazylii z różnych części Afryki i gromadzili się według danego kultu i religii. Te różnice i zarazem wspólne zamieszkanie dało początek religijnemu synkretyzmowi. Portugalczycy zaczęli przejmować ich wierzenia, adaptując synkretyzm, który trwa aż do dzisiaj. Jest wiele osób identyfikujących się z dwoma kultami – rano przychodzą do kościoła katolickiego, a po południu idą do Candomblé (sekta religii afroamerykańskiej). Podstawową więc sprawą Kościoła jest troska o chrześcijańską formację. Ktoś może powiedzieć, że straciliśmy chrześcijan. Ale czy można stracić coś, czego tak naprawdę nigdy się nie posiadało?

– A kim dla Brazylijczyków jest historyczna postać Zumbi?

– Dla tych, którzy przeżyli czas niewolnictwa, jest on bohaterem. Dla tych jednak, którzy mają pochodzenie afrykańskie, jest symbolem wolności. Niektórzy odizolowali się, tworząc miejsce nazwane Kolombo, i w tym sensie stali się prawdziwymi liderami Zumbis.

– Korzystając z okazji, że rozmawiamy z Prymasem Brazylii, chcieliśmy jeszcze zapytać, jaka jest sytuacja powołań żeńskich i męskich?

– Dzisiaj życie daje człowiekowi wiele ofert. Brakuje nam księży, a duszpasterstwo powołań można prowadzić tylko wtedy, kiedy są księża. Cieszę się, gdyż ostatnio – w zestawieniu z innymi latami – wyświęciłem nieco więcej kapłanów.

Sporą trudnością jest kryzys w życiu religijnym mężczyzn i kobiet. Należy podkreślić, że kryzys ten jest bardziej widoczny w życiu populacji kobiecej. Z drugiej jednak strony widoczne jest otwarcie się młodzieży na religię, nawet na życie konsekrowane, nie ma jednak akceptacji dla surowego trybu życia.