Świadek kapłańskiej pokory

Podczas uroczystej Mszy św. przed białostockim sanktuarium Bożego Miłosierdzia 28 września 2008 r. został ogłoszony błogosławionym ks. Michał Sopoćko – wychowawca wielu pokoleń kapłanów z diecezji wileńskiej, a potem białostockiej, duchowy kierownik św. Faustyny Kowalskiej, ostatecznie Apostoł Bożego Miłosierdzia, na którego barkach po śmierci Sekretarki Miłosierdzia spoczął ogromny ciężar starań o uznanie i rozszerzenie kultu Bożego Miłosierdzia w całym Kościele. Pobożność, którą zrodził kult Jezusa Miłosiernego, przede wszystkim odwołuje się do „Dzienniczka” św. Faustyny. Nauczanie jej duchowego kierownika, w pewnym sensie jej nauczyciela, jak również jego osobowość są mniej znane. A jednak jest on również bardzo ważnym świadkiem cierpliwego oddziaływania łaski.

Dla człowieka XXI wieku, kształowanego przez cywilizację obrazkową, obraz lub fotografia jest czymś ważnym, czymś, z czego próbuje on odczytać prawdę. Dlatego, jako wprowadzenie do moich osobistych rekolekcji z ks. Sopoćką, sięgam po trzy zdjęcia Błogosławionego, umieszczone w książce Jana Grzegorczyka „Każda dusza to inny świat” (Poznań, W drodze, 1998).

Jedno z nich pokazuje ks. Sopoćkę pod koniec życia (s. 39). Stary ksiądz, w niemodnym kapeluszu, rogowych okularach, z laską w dłoni, siedzący na ławce, na tle ogrodu. Bujna zieleń, owoc wieńczący gałąź. Kontrast z poczuciem ogromnego utrudzenia starego człowieka. Zmierzch starości, trudu i noc wiary. Jak naucza św. Jan od Krzyża, noc czystej wiary, wąska ścieżka ku zjednoczeniu z Bogiem, jest najbardziej stroma przed szczytem, najciemniejsza tuż przed świtem, przed nadejściem Zmartwychwstałego Oblubieńca.

Kreśląc szkic osobowości Apostoła Miłosierdzia Bożego w jego biografii, ks. Henryk Ciereszko – cytuje dziennik, w którym ks. Sopoćko tłumaczy: „Starość należy traktować jako powołanie do większej miłości Boga i bliźniego. Bóg ma względem starych nowe plany pogłębienia człowieka przez ujawnienie mu swego wewnętrznego życia twarzą w twarz”. („Życie i działalność Księdza Michała Sopoćki”, s. 539)

Kolejne zdjęcie: ks. Sopoćko z s. Salezją – przełożoną Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego („Każda dusza...”, s. 159), wspólnoty opisanej przez św. Faustynę Kowalską i założonej przez jej kierownika duchowego. S. Salezja (z prawej), widziana z profilu, z ostrożną uwagą spogląda na Księdza, jakby wysłuchiwała jakiegoś pouczenia.

Spuszczone oczy ks. Sopoćki: wstrzemięźliwość, powściągliwość, wewnętrzna dyscyplina, praca nad własnym charakterem, nad tym, co pyszne i nieposkromione w tzw. słowiańskiej duszy. Ks. Ciereszko cytuje inny znamienny fragment z dziennika ks. Sopoćki: „Na paluszkach wzdętej pychy wznieść się pragnąłem nad innych jeszcze na ławie szkolnej, wznosiłem się ponad Ciebie, obrażając Cię grzechami. Upokorzenie mi było wstrętne, uciekałem od niego.