Ks. Franciszek Blachnicki o posoborowej odnowie liturgii

Ruch Światlo-Życie to eklezjologia Vaticanum II zamieniona na język praktycznego ruchu, praktycznego działania. To sformułowanie Jana Pawła II dotyczy także do dzieł prowadzonych przez Ruch na polu liturgii.

Ks. Franciszek Blachnicki od pierwszych lat swojej pracy duszpasterskiej związał się z ministrantami, z ich formacją, ich posługą, po to, by i oni sami i inni wierni żyli liturgią, rozumieli ją i zmieniali przez to swoje życie. Ks. Blachnicki bowiem zajmował się liturgią nie tylko od strony naukowej. Wskazywał też na jej kontekst pastoralny – liturgię traktował jako drogę do dojrzałej wiary.

Dokumenty wprowadzające odnowę soborową zostały włączone do formacji Ruchu Światło-Życie. Cała formacja deuterokatechumenalna bazuje na „Obrzędach Chrześcijańskiego Wtajemniczenia Dorosłych”, a materiały do szkoły liturgicznej na II stopniu ONŻ opierają się na „Ogólnym Wprowadzeniu do Mszału Rzymskiego”.

Sobór Watykański II przypomniał prawdę, że liturgia jest dziełem całej wspólnoty. Nie jest wyłącznie dziełem celebrującego kapłana, ale cały lud Boży na mocy powszechnego kapłaństwa składa właściwą sobie ofiarę. Przed Vaticanum II wiernym często wystarczało tylko złożenie stypendium mszalnego albo fizyczna obecność – przy czym w trakcie sprawowania Eucharystii przez kapłana częstokroć odmawiali oni inne modlitwy – np. godzinki czy różaniec. Wynikało to z jednej strony z braku znajomości łaciny oraz tego, że część modlitw kapłan odmawiał szeptem. Z drugiej zaś strony świeccy nie mogli wykonywać większości funkcji liturgicznych, a gdy już coś na liturgii robili, rozumiano to jako pomoc kapłanowi, a nie współsprawowanie liturgii. Pojawiający się czasem zwrot „asysta liturgiczna” stąd właśnie się bierze. Ministranci tylko „asystowali”.

Ks. Franciszek Blachnicki przypominał, że na mocy chrztu i bierzmowana wszyscy wierni są wezwani do służby liturgicznej. Wyraził to w VII Drogowskazie Nowego Człowieka pisząc: „zaszczytem i radością jest służba w zgromadzeniu liturgicznym według wszelkich zaleceń soborowej odnowy liturgicznej”.

Ks. Blachnicki uczył, że wszyscy winni za Konstytucją o Świętej Liturgii „Sacrosanctum concilium” odkryć prawdę, iż liturgia jest źródłem i szczytem życia chrześcijańskiego. Praca duszpasterska nie tylko powinna prowadzić do odkrycia tego czym liturgia jest, ale i do przemiany życia. Kapłani powinni wychowywać do życia liturgią, tak, by udział w niej był świadomy, czynny, owocny. Należy rozumieć nowe przepisy i je wdrażać, wychować wiernych do pogłębionego i czynnego uczestnictwa w liturgii, co ma prowadzić do odnowy życia chrześcijańskiego.

Ojciec Założyciel z radością i pełen wdzięczności pisze, że nie spotkał nigdzie ruchu odnowy w Kościele, który tak głęboko by pojął i przyjął oraz zrozumiał charyzmat odnowy liturgii po soborze Watykańskim II:

Naprawdę od samego początku w centrum naszego ruchu jest to otwarcie się na wole Kościoła i zarazem na działanie Ducha Świętego poprzez przyjęcie odnowionej formy liturgii (..). wielu z nas pamięta te czasy, kiedy rodziła się Konstytucja o liturgii, a później wydawane na jej podstawie dokumenty, jak bardzo nasz ruch starał się być na bieżąco, jak ruch wchłaniał wszystkie odcinki dokonywanej reformy liturgii, z jaka radością przyjmowaliśmy poszczególne dokumentu odnowy („Liturgia w świetle tajemnicy Chrystusa Sługi”).

Ruch nie wprowadzał zatem nowości i nowinek do liturgii, ale w posłuszeństwie, w duchu mądrej wolności, wprowadzał te jej formy, które określił Kościół w obecnej dobie. Sługa Boży pisał:

Ten dar: zrozumienie sensu soborowej odnowy liturgii i przyjęcie jej w posłuszeństwie jest wielkim zadaniem całego Ruchu. To misja dla Kościoła w Polsce, a może nie tylko w Polsce.