Czy są niewierzący księża?

W osobistej formacji prezbitera dwa elementy wydają się podstawowe, tzn. osobista modlitwa i lektura. Modlitwa, która jest otwarciem serca przed Bogiem, pozwala zachować świeżość wiary i powołania, mimo upływu czasu i zmieniających się sytuacji. W niektórych środowiskach przyjęto zasadę czasu oddanego tylko modlitwie i Panu: jedna godzina dziennie, pół dnia w tygodniu, jeden dzień w miesiącu i tydzień w roku. Każdy z prezbiterów, który zdecydowałby się na taki rytm życia duchowego, zbierałby owoce głębszej duchowości i mocniejszego zakorzenia w tożsamości kapłańskiej.

Wyjątkowym czasem modlitwy są dni pustyni i rekolekcji organizowanych dla prezbiterów. Niestety, przeżywają one swoisty kryzys, gdyż poza głoszonymi, lepiej lub gorzej, konferencjami, brakuje na nich wyciszenia, adoracji Najświętszego Sakramentu, osobistej modlitwy i refleksji. Jednak, jak wspomnieliśmy wyżej, pojawia się coraz więcej poważnych propozycji tygodniowych rekolekcji w ciszy z przedłużoną modlitwą. W ostatnim czasie zaproponowano u księży jezuitów także udział w klasycznych 30dniowych Ćwiczeniach Duchownych według św. Ignacego, z czego korzystają wierni świeccy, osoby konsekrowane, a także prezbiterzy.

Należy zauważyć także inicjatywy dwuletnich szkół formacji kapłańskiej u księży salwatorianów w Krakowie i księży jezuitów w Częstochowie. Inicjatywy te są ze wszech miar pożądane, choćby ze względu na swój profesjonalizm, integralność podejścia w formacji, intensywność i długość ich trwania.

Także dobra lektura może stanowić inspirację do pogłębienia posługi duszpasterskiej. Obecnie mamy dostęp do znacznej liczby książek i czasopism poświęconych formacji kapłańskiej, można powtórzyć tu słowa, jakie usłyszał św. Augustyn: Bierz i czytaj! Nie chodzi jednak tylko o czytanie, ale przede wszystkim o rozważanie tych treści oraz wcielanie ich w codzienne życie. Ważnym, wręcz koniecznym, warunkiem podejmowania owocnej formacji kapłańskiej jest jej systematyczność i wytrwałość w jej podejmowaniu i niezniechęcanie się brakiem szybkich efektów. Musimy pamiętać, że tylko długoterminowe inwestycje, także duchowe, przynoszą prawdziwe owoce.

W gruncie rzeczy wszystko, co składa się na życie prezbitera, może być inspirujące i pomocne, o ile towarzyszy temu refleksja i rozeznawanie, o ile jest przeżywane w obecności Bożej i w duchu wiary. Także przed wszystkimi decyzjami potrzebny jest namysł i wsłuchiwanie się w natchnienia Ducha Świętego, by odczytywać wolę Bożą. Podejmowane w takim duchu inicjatywy duszpasterskie będą nie tylko inspirujące i formujące wiernych, ale również samych prezbiterów.

Z kolei po różnych wydarzeniach zewnętrznych i przeżyciach wewnętrznych ważna jest próba odczytania Bożego działania: „Co Pan mi mówi?”. Wówczas nawet niepowodzenia, upokorzenia i porażki mogą się okazać ostatecznie błogosławione w swoich owocach, gdy przeżywane są w jedności z Jezusem. Może nawet, paradoksalnie, najbardziej to, co trudne w życiu prezbitera, będzie go najbardziej rzeźbiło i upodabniało do Jezusa. Gdyż formują nas tylko te wydarzenia i przeżycia, które są podejmowane w duchu wiary i poddaniu Duchowi Świętemu.

W życiu duchowym nic nie dzieje się automatycznie, choć wszystko w nas jest dziełem Ducha Świętego, wymaga jednak ze strony człowieka odpowiedzi i współdziałania. Pobyt w seminarium, przyjęcie święceń i podjęcie poważnych odpowiedzialności w Kościele nigdy nie zwalnia prezbiterów od troski o żywą wiarę, osobiste nawrócenie i pogłębioną formację. Wręcz przeciwnie, domaga się ich w naszej codzienności.

KS. MIROSŁAW CHOLEWA, ur. 1957, teolog, proboszcz w parafii Magdalenka, wieloletni ojciec duchowy w WMSD w Warszawie, redaktor naczelny „Pastores”, kwartalnika poświęconego formacji kapłańskiej.