Dar czasu

Powiedzenie: „Nie mam czasu” jest już tak często używane, że straciło właściwą sobie ekspresję. Może by warto zapytać: „A na co masz czas?’’, „co robisz z czasem?”.

Bł. Matka Teresa z Kalkuty powiedziała kiedyś: „Myślę, że odwrócony porządek i ogromne cierpienie współczesnego świata pochodzi stąd, iż tak mało jest miłości w naszych domach i w życiu rodzinnym. Nie mamy czasu dla naszych dzieci, nie mamy czasu jedni dla drugich, nie mamy czasu, by cieszyć się sobą nawzajem”.

Czas – trudne zadanie

Można powiedzieć, że czas to nasze życie. Zaistnieliśmy w czasie, jest on darem Stwórcy życia, w tym kryje się wartość czasu. Jest zadaniem do wypełnienia. Przez całe wieki filozofowie, teolodzy, nauczyciele szukali i szukają odpowiedzi na to proste pytanie: „Co to jest czas?”. Biblia odpowiada, że czas jest dziełem Bożym, stanowi ramy stworzenia i jest historią życia człowieka, rodziny ludzkiej. To dzieło, oderwane od Stwórcy, zanika. Nie znajdując czasu dla Boga, tracimy orientację w życiu, a nawet jego sens.

Nieraz można spotkać ludzi niby wierzących, którzy mówią: „Nie przesadzaj z Panem Bogiem”, „trzeba być realistą”, „brać życie takie, jakim jest”, „co mi to daje?”, „muszę pilnować tego, czym żyję”. Taki człowiek nie zauważa nawet, że gdy on ucieka od Boga, wszystko ucieka od niego. Nie ma czasu dla Pana Boga, ma już dosyć wszystkiego, jest rozdrażniony i ma ciągle pretensje, zwłaszcza do najbliższych, że mu nie pomagają. Mówi się dzisiaj w psychologii o tzw. zjawisku „wypalenia się”. Mimo tego doświadczenia jeszcze śpiewamy bezmyślnie: „Używajmy póki czas, bo za sto lat nie będzie nas”. Człowiek został stworzony nie po to, by „używać” życia, ale by dzielić się życiem jako najcenniejszym darem.

Czas jest darem bezcennym. Sługa Boży kard. Stefan Wyszyński często powtarzał: „Ludzie mówią: «czas to pieniądz», a ja wam powiadam: «czas to miłość»”. Św. Paweł Apostoł przypomina: „Dopóki mamy czas, czyńmy dobrze wszystkim, a zwłaszcza naszym braciom w wierze”. A św. Wincenty Pallotti często powtarzał, że czas jest ceną wieczności. Przywołujemy też niekiedy słowa ks. Jana Twardowskiego: „Śpieszmy się kochać ludzi / tak szybko odchodzą, / zostaną po nich buty i telefon głuchy (…) / kochamy wciąż za mało i stale za późno”.