Kto odpowie na wezwanie

To właśnie podkreślam, kiedy rozmawiam z wierzącymi. Niewierzącym mówię o duchowej podróży, poszukiwaniu sensu. Polecam tę drogę, jako sposób na stres współczesnego życia. Mogę też mówić o medytacji jako o fenomenie porozumienia buddyjsko-chrześcijańskiego. Wielu buddystów [niebędących Azjatami – przyp. tłum.] porzuciło wiarę chrześcijańską. Nie starają się do niej powrócić, ale próbują stworzyć w sobie jakąś harmonię. Chcą wyleczyć rany powstałe na skutek oddzielenia od sacrum. Odkrycie przestrzeni kontemplacyjnej w tradycji chrześcijańskiej zdumiewa ich i fascynuje. Otrzymałem wiele listów od osób, które po przeczytaniu książki Dobre serce [wyd. polskie: Dalajlama, L. Freeman, Wydawnictwo Jacek Santorski & Co., Warszawa 2008 – przyp. tłum.] powróciły do swoich chrześcijańskich korzeni.

Tak więc medytacja to forma duchowej podróży. Jak by ją Ojciec opisał?

Potrzeba duchowości jest w dzisiejszych czasach oczywista. Często jednak odrzuca się religię. Dla mnie osobiście religia i duchowość nie są oddzielone, choć oddzielenie to jest istotne dla innych. Większość ludzi poszukuje duchowej drogi, która pozwoliłaby połączyć różne przestrzenie życia: rodzinnego, zawodowego, intelektualnego, emocjonalnego i seksualnego. Medytacja wiedzie ich do centrum ich samych – do głębi serca, gdzie pokawałkowane życie znajduje swoją całość. Zaczynają sobie uświadamiać, że w nim rodzi się harmonia. W sercu, które nie jest źródłem emocji, ale które jest symbolem jedności życia wewnętrznego. To właśnie jest przedmiotem duchowych poszukiwań.

Istnieje mnóstwo fałszywych, bardzo płytkich ofert duchowości. Nie należy ich jednak potępiać, bo często są pierwszym krokiem na drodze poszukiwań.

Medytacja we wszystkich tradycjach jest praktyką łączącą ciszę i powstrzymanie czynności umysłowych. Co jest wyjątkowego w medytacji chrześcijańskiej, takiej jaką na nowo odkrył John Main?

Kiedy medytacja jest chrześcijańska? O różnicy stanowi wiara medytującego. Wiara w Chrystusa. Być może niespełniona, z wieloma pytaniami bez odpowiedzi, ale już istniejąca. O różnicy stanowi też tradycja chrześcijańska – tradycja modlitwy kontemplacyjnej oraz medytujących wspólnot. Ale zasadniczą sprawą jest wiara. Chciałbym w tym miejscu dodać, że medytacja chrześcijańska jest naprawdę duchowością na dzisiejsze czasy. Jedną z wielkich słabości duchowości chrześcijańskiej jest niewłączenie do niej aspektu cielesnego. Wydaje się to dziwne, ponieważ chrześcijaństwo jest religią Wcielenia. Pozostawiamy ciało zbyt często na uboczu. Medytacja jest modlitwą serca, co oznacza, że zjednoczone są ciało, dusza i umysł.

Większość osób, które rozpoczynają medytację, najczęściej zna już Pismo Święte, czasem przystępuje do sakramentów. W medytacji odkrywają aspekt cielesny modlitwy. Jeśli tylko wprowadzi się dyscyplinę porannego i wieczornego medytowania, medytacja staje się praktyką włączoną w życie codzienne.

Czy pogłębienie relacji z Chrystusem jest najważniejszym celem medytacji chrześcijańskiej?
John Main uważa, że najważniejszym owocem medytacji jest większa znajomość Jezusa. Najistotniejsza w chrześcijańskim doświadczeniu Chrystusa.

Ten osobisty związek z Jezusem jest największą korzyścią modlitwy kontemplacyjnej. Zjednoczenie to dokonuje się w nas w bardzo tajemniczy sposób i zmienia podejście do Eucharystii, sakramentów i tekstów Pisma Świętego. Zmienia się również spojrzenie na nas samych, na bliskich i na naszą pracę zawodową. Im dłużej praktykujemy, tym owoce praktyki medytacyjnej są bardziej oczywiste.
rozmawiała Martine Perrin

przeł. Katarzyna Serafinowska-Gabriel

LAURENCE FREEMAN benedyktyn, ur. 1951, w 1976 roku złożył śluby zakonne, a cztery lata później przyjął święcenia kapłańskie, wraz z Johnem Mainem założył Centrum Medytacji Chrześcijańskiej w Londynie, jest autorem licznych książek poświęconych medytacji. W Polsce ukazały się m.in. Praktyka medytacji chrześcijańskiej, Jezus - wewnętrzny Nauczyciel, Pielgrzymka wewnętrzna. Podróż medytacyjna.