Piękni swą innością

Kobieta ma być obiektem i nauczycielką miłości. Mężczyzna natomiast jest powołany do odpowiedzialności i jest szczęśliwy, gdy odpowiada za rodzinę, pracuje, by ją utrzymać. Kiedy w Raju Ewa i Adam spożyli zakazany owoc, Bóg nie wyrzucał Ewie: kobieto, co ty zrobiłaś, ale pytał: Adamie, gdzie jesteś? (por. Rdz 3,9), czyli: to ty jesteś odpowiedzialny.
Janusz Korczak wyznał: „Zauważyłem, że tylko głupcy chcą, żeby ludzie wszyscy podobni byli do siebie. Kto rozumny, tego cieszy, że są na świecie: dzień i noc, lato i zima, młody i stary, że jest i motyl, i ptak, że są różne kolory kwiatów i oczu ludzkich, że są dziewczęta i chłopcy! Kto nie lubi myśleć, tego niecierpliwi rozmaitość, która zmusza do myślenia”[1].
 

Inność jest potrzebna

Płeć to sposób bycia człowiekiem, sposób ujawniania się osoby, porozumiewania się z innymi oraz wyrażania siebie. Jesteśmy tacy sami, a jednak inni: charakteryzuje nas albo kobiecość, albo męskość. Różnimy się – świadczy o tym nasze zachowanie, wygląd fizyczny, psychika, a nawet nasze imię. Jesteśmy różni, ale na zasadzie komplementarności, dlatego trzeba przyjąć i pokochać siebie jako kobietę czy mężczyznę. Uzupełniamy się w sferze psychicznej i fizycznej. Skoro mamy się uzupełniać, to musimy się różnić… Jednak nie współzawodniczymy, ale świadczymy sobie wzajemną pomoc i uzupełniamy się, dlatego niesłuszne jest używanie terminu: „płeć przeciwna”. Sugerowałoby to właśnie rywalizację, walkę, konkurencję. Lepiej więc mówić o przedstawicielach „drugiej płci”, uciekając oczywiście od wszelkiej hierarchizacji.

Nie można być zniewieściałym chłopakiem czy chłopczycą. Naturalne jest dorastanie w środowisku rówieśników tej samej płci: chłopcy trzymają się razem i dziewczynki razem. Trzeba bowiem wykształcić w sobie odrębność płciową. Jesteśmy stworzeni do innych celów i zadań. Tymczasem świat wmawia nieustannie, coraz bardziej nachalnie: jesteście tacy sami.

[1] Janusz Korczak, Pisma wybrane, Warszawa 1989, s. 464.