Cud życia i zdumienie śmiercią

Mówiliśmy o dzieciństwie, młodości... Pora na starość.

Starość powinna być dojrzałością, pogodnym zachodem słońca. Żalem, że się zmarnowało czas, ale i wdzięcznością, że Bóg dawał Łaskę. Nie wiek czyni człowieka starym, ale samopoczucie.

Rozmawialiśmy o życiu. A jaki jest sens śmierci?

Śmierć to spotkanie z Bogiem. Człowiek całe życie dojrzewa do śmierci. Zauważ, że człowiek umierając może spełnić wszystkie śluby zakonne: czystość, ubóstwo, posłuszeństwo. Jest czysty, nie będąc zakonnikiem. Można umrzeć porzucając wszystkie niepotrzebne przywiązania. Ubogi, bo nic nie zabierze; odchodzi bez pieniędzy. Posłuszny, jeśli przyjmie śmierć w tej chwili, jakiej Bóg tego chce. Nie buntuje się. Jest pogodzony, bo musi umrzeć. Człowiek może odejść czysty, ubogi i posłuszny.

Na początku było Słowo (Rdz 1,1, J 1,12). A co będzie na końcu?

Tak samo. Boga nazwano Alfą i Omegą (pierwsza i ostatnia litera). Był na początku i będzie na końcu – jako Sędzia.

Ludzie boją się śmierci, nie mogą się z nią pogodzić.

To jest błąd. Gdyby śmierci nie było, nikt by z nas nie żył, więc jest dla nas koniecznością.

W jaki sposób zmarłym, którzy nigdy nie wierzyli w Boga, możemy pomoc?

Modlitwa jest energią, która promieniuje na świat. Jeżeli ktoś nas lubi, to czujemy się lepiej, bo on nas wzmacnia.

Duszom czyśćcowym możemy pomóc.

Tak. Przez pamięć i modlitwę.