Oczy w kolorze nieba

Te znaki z „góry” można otrzymywać w najróżniejszy sposób. Mój znajomy pod koniec lat 80. wyruszył rowerem na poszukiwanie grobu swojego krewnego, kapłana, który został stracony w więzieniu berlińskim w czasie drugiej wojny światowej. Pierwszego dnia znalazł gościnę w NRD w kościele u księdza, drugiego dnia przekroczył granicę i przed północą dotarł do jakiegoś klasztoru w Berlinie. I kiedy na furcie podał swoje nazwisko, zakonnica otworzyła szeroko oczy i prosiła go o dowód na potwierdzenie tożsamości. A po chwili powiedziała: my tutaj na pobliskim cmentarzu zajmujemy się grobem Pańskiego zamordowanego przez nazistów wuja…

Albo inny przypadek- relacja kobiety, która opisywała ostatnie chwile życia swojej mamy: kiedy przyszedł moment umierania, oczy matki stały się takie niebieskie jak niebo.

Ja głęboko wierzę, że owo „otwieranie się nieba”, które przeżywają ludzie umierający, jest także dla nas wielką pociechą i nadzieją, że idziemy do dobrego Boga. Zwłaszcza kiedy patrzę na tę drobną osobę, która przy mnie umiera i pytając ją: no jak tam Pani Julio dzisiaj, słyszę w odpowiedzi: no wie pan ciało coraz słabsze, ale duch rośnie. Bo ja zbliżam się do nowego życia.