Cieszyć się czy smucić?

Bierzmowanie nie jest wyjątkiem

Do zderzenia wymagań Kościoła ze świadomością tych niby wierzących ludzi dochodzi w wielu sytuacjach. Może szczególnie ma to miejsce przed zawarciem sakramentu małżeństwa. Oto przychodzą np. młodzi ludzie, którym do tej pory obojętny był Kościół i Pan Bóg, i nie mogą, czy też nie chcą, zrozumieć, że stawia się im „jakieś wymagania”. Jednoznacznie odczytują to jako utrudnianie i złośliwość księdza. Czasami reakcją jest wówczas zdziwienie, częściej gniew. „My sobie tego życzymy i ksiądz nie ma prawa nam odmawiać. Ksiądz powinien się cieszyć, że chcemy zawrzeć ślub w Kościele, a ksiądz nam utrudnia, wymyśla przeszkody. Jak nie - to będziemy żyć bez ślubu i to będzie księdza wina”. Taki mały szantaż.
Innym razem w takiej sytuacji są patetyczne słowa o Kościele, do którego oni przyszli z wielkim zaufaniem, a spotkali się z odrzuceniem. Czasem są łzy, nieraz przedstawienia z zaangażowaniem całej rodziny, słowa o poczuciu krzywdy, o rozczarowaniu spowodowanym rozbieżnością między tym, co głosi Kościół, a tym, z czym spotykają się w kancelarii parafialnej. „Nie mieści się nam w głowie, że księża tak mogą postępować”. Czasem są skargi na księdza zanoszone do księdza biskupa lub - co jest nowością - donos na księdza do „czujnych” stacji telewizyjnych czy brukowych gazetek. I już wtedy nie bardzo wiadomo, o co bardziej chodzi: o sakrament czy o postawienie na swoim za wszelką cenę. Może jest to obraz przejaskrawiony, ale takie sceny w kancelarii parafialnej nie należą do rzadkości przed ślubem, przed chrztem dziecka, przed I Komunią Świętą...

Przebaczyć to zaakceptować?

Słyszy się często argument, że Pan Jezus przebaczał, że nikogo nie odtrącił, więc Kościół i księża nie powinni postępować inaczej. To prawda. Pan Jezus tak postępował i mówił o wielkiej radości całego nieba z każdego nawróconego grzesznika. Kościół też cieszy się każdym nawróceniem, ale chce mieć przynajmniej nadzieją, że jest to nawrócenie, a nie udawanie. Bo wydaje się, że nierzadkie są wypadki usiłowania przyjęcia sakramentu bez wiary: ochrzcić dziecko - bo tak robią wszyscy czy z przesądu (bo bez chrztu może zachorować) lub tak na wszelki wypadek, żeby dziecko nie miało kiedyś żalu do rodziców. Zawrzeć sakramentalne małżeństwo ze względu na rodzinę czy sąsiadów; posłać dziecko do I Komunii Świętej - „niech dziecko nie będzie gorsze od innych, niech też ma swoją uroczystość”.

Czy rezygnacja z wymagań, uleganie prośbom i groźbom jest aktem miłosierdzia czy raczej utwierdzaniem tych niby-wierzących w przekonaniu o słuszności ich postępowania?