Nie ugięli się przed mocą zła

"We dwie, a może w trzy godziny później dobiegł do naszych uszu stukot motoru ciężarowego samochodu. Wychodzimy we trójkę, ksiądz nie może się podnieść - napisał w swoim świadectwie Stanisław Rybka. Wróciliśmy z Józkiem Batorem, wzięliśmy księdza pod ramiona i idziemy. Wreszcie głowa księdza opadła bezwładnie na piersi. Zwracam się wtedy do jednego z ubowców: Podajcie księdzu garnuszek wody. Niech się napije to może pójdzie. Usłuchali. Podali mi kwaterkowy garnuszek wody. Przy mojej pomocy ksiądz wypił ją do dna. Próbujemy prowadzić dalej, ale jemu głowa znowu opadła na piersi. Spostrzega to bezpieka. Jeden z nich powiedział: On sk.... udaje. Puśćcie go, my jego weźmiemy! Wziął jeden i drugi księdza pod pachy i biją go pod żebra. Widzą, że ksiądz nie udaje, więc przestają go bić. Prowadzą go w dół (z piętra), a księdza nogi wloką się po schodach i tak wyprowadzili go na pole i położyli na ziemi. Nam kazali wsiadać do czekającego na nas amerykańskiego samochodu ciężarowego, co też zrobiliśmy i posiadaliśmy z jednej strony na ławce. Dwaj z bezpieki wzięli księdza jeden za głowę, drugi za nogi i wrzucili go na podłogę samochodu jak wiązkę siana". Po chwili zawarczały motory. 32-letni ks. Michał Pilipiec wyruszył w swą ostatnią podróż.

15 stycznia 1945 r. kuria biskupia zwróciła się do rzeszowskiego WUBP m.in. w sprawie uwięzionego ks. Pilipca. Ubecy odpowiedzieli, że... nie został aresztowany i nie znane są jego losy.
Doczesne szczątki bohaterskiego kapłana znajdują się w kościele parafialnym w Błażowej. Ich ekshumację i identyfikację w 1977 r. umożliwiła nadesłana z USA po 30 latach milczenia relacja Stanisława Rybki.