„Ci najmniejsi, którzy są mi braćmi”

Dlatego właśnie jako małe siostry i bracia Jezusa w Jego przesłaniu odnajdujemy inspirację do dzielenia warunków życia, pracy z „tymi, którzy nie mają imion i wpływów w świecie” – jak czytamy w konstytucjach.

Oczywiście przybiera to różne formy w zależności od kraju, kultury czy struktur społecznych. Słuchając Jezusowego wołania, najpierw odkrywamy naszą ludzką nędzę oraz fakt, że wcale nie jesteśmy lepsi od innych; odkrywamy też właśnie w tych najbardziej odrzuconych, których tak łatwo przekreślić i od których łatwo się odwrócić, głęboko zakopane skarby: umiejętność dzielenia się z innymi, otwartość i gotowość do złożenia daru z siebie.

Często w kontaktach i relacjach z ludźmi byłem poruszony jakimś niespodziewanym gestem, słowem, które nagle otwierało moje serce: „W nich był Bóg, a ja tego nawet nie zauważyłem”. Jestem przekonany, że wielu spośród braci i sióstr na całym świecie nosi w sobie przekonanie, że to „Ubodzy nas ewangelizują”. W Ewangelii można z łatwością spostrzec zależność między ubóstwem i braterstwem.

Brat Karol de Foucauld po kilku latach życia na pustyni słyszy o plemieniu Tuaregów z gór Hoggar. Tuaregowie mieszkają w całkowitym odosobnieniu, na południu algierskiej pustyni. Zachęcony, by tam pojechać, wyrusza w karawanie. Podróż trwa blisko rok. Brat Karol decyduje się później, by zostać z tymi najbiedniejszymi, wykluczonymi. Niezwykle surowe warunki życia, nędza i całkowita izolacja, trwająca od ponad trzech lat susza – wszystko to jest źródłem cierpienia najuboższych braci, szczególnie dzieci.

Brat Karol dzieli się z nimi wszystkim, co ma. Jednak wyczerpany przeczuwa bliską śmierć. Odczuwa też żal, że nie udało mu się przełamać dystansu i stać się dla Tuaregów prawdziwym bratem. Pewnego dnia traci przytomność. Zaniepokojeni jego nieobecnością sąsiedzi rozpoczynają poszukiwania. Znajdują Karola na wpół żywego. Próbują ocalić mu życie. Muszą włożyć w to sporo trudu, bo żeby zdobyć jakąkolwiek żywność, trzeba wyruszyć w góry. Tuaregowie dożywiają Karola jak niemowlę, mlekiem kozic. Dzięki temu powoli wraca do sił.

Obserwując swoich braci, de Foucauld odkrywa istotną zależność: aby zostać czyimś bratem, nie wystarczy dawać, nawet jeśli da się wszystko. Trzeba też pozwolić sobie pomóc, umieć przyjąć coś od innych. W ten sposób Karol staje się bratem i przyjacielem najbardziej odrzuconych, jednym z nich.

Rozumie też, że to jest właśnie droga, którą przeszedł Jezus z Nazaretu: przyjął nasze Człowieczeństwo, nasze słabości, nawet nasze grzechy, które potem wziął na krzyż. I daje nam to, co ma na własność – życie Boga, który przemienia nas w dzieci najbardziej ukochane przez Ojca. W ten sposób stajemy się braćmi i siostrami, jedni względem drugich. W zależności od tego, jak bardzo otworzymy się na tę prawdę i w jakim stopniu będziemy nią żyć, tak też staniemy się świadkami tego, że Królestwo Boże jest już pośród nas.

Przełożyła Joanna Brożek