Wierność i prawdomówność Boga – w Biblii

W Nowym Testamencie – w Janowej Ewangelii znajdujemy opowieść o wiernym słudze z przenikliwą sentencją antropologiczną: „kto w małej rzeczy jest wierny, ten i w wielkiej będzie”. Czyż prymat wierności człowieka ukazany jako wartość zarówno doczesna, jak i nadprzyrodzona nie stanowi przedłużenia prawdy o wiernym Bogu i człowieku stworzonym na Jego obraz i podobieństwo? Stąd wierność, jako inne imię miłości i prawdy, stanowi najgłębszą tęsknotę człowieczeństwa.

Wiara w przestrzeni Bożych słów i Jego wierności

Człowiek jest wezwany, aby swoim zaufaniem uczestniczył w stałej wierności Boga, Jego miłości, Jego przymierzu i Jego obietnicach. Obraz Mojżesza, wznoszącego swe ręce na słowo Boga – ufającego w Bożą obietnicę zwycięstwa w walce, to obraz człowieka, który widzi i rozumie, że cała moc Izraela to przede wszystkim moc Boża, towarzysząca mu w każdej życiowej potrzebie. Ten obraz powinien przypominać, że każda jednostkowa czy też zbiorowa niewierność powoduje natychmiastową utratę Bożego błogosławieństwa, a w konsekwencji klęskę i niepowodzenie w podejmowanych inicjatywach, nawet tych na pozór bardzo prostych.

W okresie wygnania Izraela, przepowiadanie proroków koncentruje się na wzywaniu narodu, by pamiętał o Bogu, który jest wierny przymierzu zawartemu ze swoim ludem. Były to czasy zwątpienia i słowa proroctwa miały za zadanie umocnienie przekonania, iż przymierze trwa. Bóg nie cofnął raz danego słowa.

Odpowiedź Izraela – odnowiona wierność przymierzu, będzie owocowała szczęściem, natomiast zdrada – przyjęcie kultu miejscowego, oddawanie czci bożkom pogańskim, doprowadzi do kolejnych klęsk i porażek. Cała zatem przyszłość Izraela jest uwarunkowana wiernością wobec wiernego Boga, natomiast obietnica ostatecznego wybawienia tkwi jedynie w wierności Boga. Jahwe jest wiarygodnym partnerem przymierza, ponieważ jest wierny do tego stopnia, iż wezwanie ludu staje się Jego wezwaniem.

Nauka Syracha, zawarta w poemacie o wierności Bogu w czasie próby, jest zachętą dla człowieka przeżywającego wątpliwości i trudności w życiu duchowym – wierność Bogu jest tu przedstawiona jako sposób na rozwój wewnętrzny. Jej wyraźną kontynuację widać w Nowym Testamencie, łączy to Stary i Nowy Testament. Słowa mądrości wyrastają z doświadczenia osobistego autora oraz historii Izraela: „przylgnij całkowicie do Boga i bądź Mu wierny” (Syr 2,1-6). Bo tylko Bóg może wybawić człowieka z jego cierpienia (także duchowego), tylko wierność Jemu i niezachwiane trwanie przy Nim może człowieka uratować.

Psalm opowiadający o przyniesieniu Arki do Jerozolimy – inicjatywie Dawida, pokazuje, jak odpowiada Bóg na ludzki akt oddania Mu chwały: „Pan pod przysięgą dał Dawidowi trwałą obietnicę, której nie cofnie” (Ps 132,11). Jest to obietnica ostatecznego wypełnienia wszelkich Bożych obietnic. Wiara Abrahama, Mojżesza i Dawida związana była z przyszłością, z nową ziemią oraz obietnicami Boga, które poprzez Jego cuda znajdowały swoje wypełnienie.

Religijne „wierzyć” ma w Starym Testamencie wymiar osobisty, koncentrujący się na prywatnym Bogu, w tym także w Jego wierności, w Nowym Testamencie – przyjmuje ono najwyższy stopień wypełnienia w osobie Jego Syna. Wiara w Chrystusa, jako ostateczną wypowiedź Ojca, jest samą wiernością i prawdą – słowa „wierzyć w Jezusa” znaczą być Jemu wiernym i Jemu oddanym.