Wierność i prawdomówność Boga – w Biblii

Doświadczenie wierności Boga w życiu religijnym i mistycznym

Chrześcijanie modlitewne wołanie do swego Boga kończą najczęściej hebrajskim słowem „Amen”. Częstotliwość jego występowania mogłaby sugerować, iż należy ono do sfery życzeń i pragnień: „niech się tak stanie”. Tymczasem słowo to wyraża potwierdzenie tego, co zostało spowodowane przez Boga – od wypowiedzenia przez Niego słowa, po przymierze – które wciąż trwa w tajemnicy Jego wierności i miłości. „Amen” oznacza zarówno: bycie wytrwałym, wypróbowanym, jak też zaufanie, ufność, wiarę, przylgnięcie do czegoś lub kogoś; sugeruje stabilność dlatego, że można w końcu położyć nadzieję, mieć pewność co do Kogoś, w kim można znaleźć swe schronienie, dlatego, iż ten Ktoś nigdy nie kłamie i nie przestaje kochać.

Chrześcijanin wezwany jest do naśladowania Chrystusa. Całe życie religijne winno koncentrować się na odnajdywaniu Oblicza Boga Jedynego w Obliczu Jego Syna. Od Jezusa uczymy się jednoczenia z Bogiem i bliźnim – uczymy się być tym, kim zostaliśmy stworzeni.

W Chrystusie odnajdujemy nasze podobieństwo do naszego Stwórcy. Jeśli my odmawiamy wierności, Bóg wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego (2 Tm 2,13). Psalm 132 przypomina o obietnicy Boga, który przyrzekł Dawidowi, że to jego potomkowie będą dziedziczyli królewski tron. Owocem tej obietnicy, o ile naród wybrany dochowa wierności Bogu, będzie Jego trwałe przebywanie ze swoim ludem. Obecność Boga będzie dla wszystkich źródłem radości i błogosławieństwa.

Wypełnieniem tych proroctw stała się tajemnica zbawienia, wyrażona przez św. Jana w Prologu jego Ewangelii: „A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1,14). Jezus Chrystus przychodzi na świat, by objawić prawdę o Ojcu. Dlatego jego całe życie i nauczanie koncentruje się na wskazywaniu na Bożą wierność, miłość i obecność wśród Swoich dzieci. Możemy mówić o wierności Jezusa, na wzór wierności Boga Ojca: On, który powołał Dwunastu i dał im obietnicę Królestwa – pozostał wierny nawet wobec ich odstąpienia od przymierza.

Jezus wiedział, że zostanie zdradzony. Ale Jego nauczanie nastawione było na miłowanie nieprzyjaciół. Uczył tego swoich uczniów i wzywał ich do zachowywania tej nauki wbrew wszystkiemu, wbrew światu, wbrew obowiązującym zasadom odwetu i „sprawiedliwości”. Jezusowy program, zawarty w Kazaniu na Górze, to odwrócenie porządku naturalnego prawa – rządów siły i przetrwania gatunku. Jezus Chrystus przyszedł, aby pouczyć o nadprzyrodzonym prawie oddawania życia za braci. Sam Chrystus obiecuje swoją pomoc każdemu, kto się zdecyduje na wierność pomimo cierpienia (Hbr 2,18). Piotr Apostoł, w swoim Liście sformułował jasne wymaganie: „W całym postępowaniu stańcie się wy również świętymi na wzór Świętego, który was powołał, gdyż jest napisane: «Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty»” (1 P 1,15-16).

* * *

Młody Kościół, wezwany do szerzenia nauki Chrystusa, doświadczył krwawych prześladowań – od początku okazując wierność w naśladowaniu swego Mistrza i Nauczyciela. Pierwsi chrześcijanie zostali od początku postawieni wobec dramatu wyboru i wierności, nawet za cenę utraty życia.
Wzorem wierności wobec Boga i człowieka pozostaje Chrystus. Bo tylko wierność Bogu – na wzór i w zjednoczeniu z Chrystusem – jest drogą do paschalnego zwycięstwa. Chrystus zostawił dla nas orędzie pełne nadziei: „Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego” (2 Tm 2,13).