Wierność i prawdomówność Boga – w Biblii

Wielbiąc Boga – w modlitwach dziękczynnych i pochwalnych – Mojżesz, Dawid i prorocy odwoływali się do Jego wierności i prawdomówności. Można stwierdzić, iż jeśli wierność jest związana z miłością, której nie zagraża żadna próba czasu, a prawdomówność jest miłością, która daje poczucie bezpieczeństwa, to tylko w Bogu, który prawdziwie „jest” człowiek może odkryć twierdzę, skałę i ostoję istnienia.

„Uznaj więc, że Pan, Bóg twój, jest Bogiem, Bogiem wiernym, zachowującym przymierze i miłość do tysiącznego pokolenia względem tych, którzy Go miłują i strzegą Jego praw” (Pwt 7,9) – mówi Mojżesz, wskazujący na przymierze, z którym łączy się idea narodu wybranego. Wierność Boga dotyczy ludu wybranego nawet wtedy, gdy poprzez grzech i zdradę stawał się on niekiedy „nie-ludem Jahwe”. Nawet wtedy, gdy Izrael przeżywał cierpienia i udręki w drodze ku spełnieniu Bożych obietnic, ku Ziemi Obiecanej, i walczył dla zdobycia Kanaanu, powtarzał ufnie: „Gdyż głosić chcę imię Pana: uznajcie wielkość Boga naszego! On Skałą, dzieło Jego doskonałe, bo wszystkie drogi Jego są słuszne; On Bogiem wiernym, a nie zwodniczym, On sprawiedliwy i prawy” (Pwt 32,3-4).

Bóg Izraela wychowywał swój naród, ucząc go przez kolejne doświadczenia takiej wiary, która doprowadziła do całkowitej pewności Bożej obecności i opieki: „Teraz Ty, o Panie, Boże, Tyś Bogiem, Twoje słowa są prawdą. Skoro obiecałeś swojemu słudze to szczęście, racz teraz pobłogosławić dom Twojego sługi, aby trwał przed Tobą na wieki, bo Ty, Panie, Boże, to powiedziałeś, a dzięki Twojemu błogosławieństwu dom Twojego sługi będzie błogosławiony na wieki” (2 Sm 7,28-29; por. Ps 132,11).

Jakże często w pismach proroków znajdujemy odwołania do przymiotu wierności Boga, który stanowi rękojmię Jego obietnic: „Nie drżyjcie, ani nie lękajcie się! Czy nie przepowiedziałem z dawna i nie oznajmiłem? Wy jesteście moimi świadkami: czy jest jakiś bóg oprócz Mnie? albo inna skała? – Ja nie znam takiego!” (Iz 44,8).

Izraelici uczyli się rozpoznawać swego Boga, nazywać Jego przymioty i cnoty, wychwalać Jego potęgę i moc. Bóg przymierza, przychodzący do swego ludu, to Bóg łaski i wierności, wszechświat i historia są w Jego władzy, która jest mocą miłości i zbawienia.

Wierność Boża ujawnia się w dotrzymywaniu obietnic. Bóg jest wierny danemu słowu, przyrzeczeniom. Wypełnia to, co zapowiedział. Ci, którzy Mu zaufali – zadziwili się Jego hojnością i obfitością darów. Wierność Boga to niezmienność Jego miłości. Ale stałość przymierza nie oznaczała niezmienności warunków. Naród wybrany pouczony o Bogu Jedynym dojrzewał do przyjęcia objawionej mu pogłębionej prawdy – o Bogu Przychodzącym. O Bogu – Ojcu. Jak w przypowieści o synu marnotrawnym (por. Łk 15,11-24).

Miłość ojcowska zmieniała się wobec zachowania syna. Sprawiedliwość i milczenie zostały zastąpione miłosierdziem. Tak też Bóg Izraela – objawiał swemu umiłowanemu narodowi kolejne oblicza swojej Obecności wśród ludu. W odniesieniu do każdego człowieka miłość Boża jest stała i wierna.
Bóg wymaga jednak wzajemnej wierności od człowieka. Przymierze musi być obustronne i choćby nawet partnerzy byli tak nieporównywalni, jak w tym przypadku – człowiek na swoją miarę ma wierności dochowywać. Kto odwraca się od stałej Bożej miłości, ten skazuje się na cierpienie i samotność, tak jak to było z synem marnotrawnym.