Nikt nie przejdzie twojej drogi

W gościnie u templariusza

Nie bez obaw stawialiśmy pierwsze kroki w stronę Santiago, choć pierwsze dni były po ludzku najprostsze - jeszcze żadnych odcisków czy nadwyrężonych mięśni, żywe ideały i pobożne plany. Codzienność Camino na swój sposób je zweryfikowała. Już na pierwszym noclegu czekała nas niespodzianka, którą jeszcze długo będziemy wspominać. Trafiliśmy bowiem do nietypowego refugio (schroniska) w miejscowości Manjarin, gdzie ugościł nas… templariusz Tomas!

Gdy wyłanialiśmy się zza zakrętu, odezwał się dzwon wiszący przy wejściu do domu, oznajmiający przybycie nowych pielgrzymów. Zostaliśmy przywitani i skierowani do rozlatującego się kamiennego budynku nieopodal, który nie nastrajał optymistycznie, bo chmury na niebie wieściły deszcz. Ojcu Jakubowi udało się jednak wynegocjować, że spać będziemy u gospodarza, bo na poddaszu swojego domu dysponował jeszcze kilkoma miejscami dla pielgrzymów. Manjarin to miejsce niezwykłe ze względu na Tomasa i jego historię. Całe życie, z głęboko duchowych powodów poświęcił opiece nad pielgrzymami, choć wyznawanej (i praktykowanej!) przez niego religii daleko do ortodoksji. W pełnym tradycyjnym rynsztunku (bo czy to był habit, czy zbroja, ciężko powiedzieć) ze łzami w oczach uczestniczył w sprawowanej pod jego dachem Eucharystii. Później przyznał, że od wielu lat te ściany nie słyszały słów Mszy św. Na pamiątkę tego spotkania ojciec Jakub zostawił Tomasowi płytę z chorałem gregoriańskim wykonywanym przez dominikanów. Gdy opuszczaliśmy jego dom, z głośników dostojnie płynęła Salve Regina…

Przy wielkim drewnianym stole, przy którym najpierw odbyła się Msza, a później „ziemski" posiłek, poznaliśmy ludzi, którzy stali się nam bliscy na wszystkie kolejne dni. Z radością pozdrawialiśmy ich tradycyjnym „Hola! Buen Camino!", a potem, u kresu naszej drogi, padaliśmy sobie w ramiona, gratulując dotarcia do celu i dziękując sobie nawzajem. Po drodze jeszcze wiele razy doświadczaliśmy jednoczącej siły Eucharystii.