W służbie wiary i Kościoła

Święci absolwenci

Kiedy na początku XX wieku prof. Jan Fijałek pisał o św. Janie Kantym, że „jedyny to dotąd Święty w Kościele profesor Uniwersytetu w zastępie świeckich duchownych”, nie wiedział, gdyż wiedzieć oczywiście nie mógł, że to jego stwierdzenie już po kilkudziesięciu latach przestanie być aktualne i to dzięki człowiekowi, z którym dobrze się znał i często spotykał, a mianowicie Józefowi Sebastianowi Pelczarowi, ogłoszonemu błogosławionym, a następnie świętym przez papieża Polaka Jana Pawła II. Nie spodziewał się też uczony profesor, że świętą zostanie również królowa Jadwiga. Jeżeli do grona tych trzech świętych doda się św. Szymona z Lipnicy, bakałarza Akademii Krakowskiej oraz absolwenta i docenta Uniwersytetu Jagiellońskiego, arcybiskupa lwowskiego św. Józefa Bilczewskiego, a także kilku innych żyjących w XV wieku w różnym czasie uznanych za błogosławionych uczniów Uniwersytetu (Izajasza Bonera, Stanisława Sołtysa zw. Kazimierczykiem, Michała Giedroycia) otrzyma się pokaźny zastęp wyniesionych na ołtarze osób, którymi słusznie szczyci się krakowska Alma Mater.

W szczególny sposób Uniwersytet Jagielloński szczyci się natomiast postacią najwybitniejszego ze swych wychowanków, za jakiego jest uważany Jan Paweł II. Jako papież nigdy nie ukrywał on szczególnego sentymentu, który żywił do swojej macierzystej uczelni. Zaakcentował to specjalnie w przemówieniu do delegacji Uniwersytetu Jagiellońskiego w dniu 11 maja 1981 r.: „Przyjmując was jako wysłanników tej właśnie Alma Mater, z którą jestem tak głęboko związany, której tak wiele zawdzięczam w moim życiu, której dziedzictwo przyniosłem ze sobą tutaj i noszę w sobie wszędzie, gdziekolwiek mnie prowadzi moje obecne posługiwanie, moje obecne posłannictwo. Bardzo proszę, ażeby panowie... zechcieli być wobec całej społeczności akademickiej, wobec pana rektora magnificencji, senatu akademickiego, wszystkich profesorów, pracowników nauki i studentów, wyrazicielami mojej wielkiej wdzięczności. Równocześnie, żeby zechcieli być wyrazicielami mojej łączności z wielkim akademickim środowiskiem Uniwersytetu Jagiellońskiego i całego Krakowa...” Najdobitniej jednak Ojciec Święty to swoje przywiązanie wyraził w przemówieniu w dniu 23 czerwca 1983 r. z okazji otrzymania doktoratu honoris causa, stwierdzając: „Istnieje podstawowa suwerenność społeczeństwa, która wyraża się w kulturze Narodu. Jaki jest udział Uniwersytetu Jagiellońskiego w tworzeniu i upowszechnianiu tej kultury, wszyscy wiemy. Dzisiaj... ja, Jan Paweł II, staję wobec tych portretów, wobec tej wielkiej genealogii mojej jagiellońskiej Alma Mater – i jak przystało wobec matki – całuję ręce, aby tym gestem dać świadectwo, jak wielki dług zaciągnąłem. Ja sam – wraz z całym moim Narodem”.