Bez sacrum nie ma Eucharystii

„Poświęcając Eucharystii całą uwagę, na jaką zasługuje, oraz dokładając wszelkich starań, aby nie umniejszyć jakiegokolwiek jej wymiaru czy wymogu, okazujemy, że jesteśmy rzeczywiście świadomi wielkości tego daru. (...) Nie ma niebezpieczeństwa przesady w trosce o tę Tajemnicę”. Jan Paweł II, Ecclesia de Eucharistia, 61.

Trzy lata temu zakończył się rok duszpasterski poświęcony Eucharystii. Nadal jednak trwa ożywiona dyskusja związana z Najświętszym Sakramentem i sposobem jego sprawowania. Pogłębiona refleksja teologiczno-pastoralna dotycząca tego zagadnienia wychodzi dzisiaj poza ramy publikacji kościelnych będąc tematem wielu felietonów i dziennikarskich komentarzy prasy ogólnokrajowej.

Jego żywotność wynika niewątpliwie z trwającej wciąż dyskusji nad opublikowanym w lipcu minionego roku motu proprio Benedykta XVI Summorum Pontificum. W dokumencie tym Papież rozszerza możliwość odprawiania Mszy św. zgodnie z edycją wzorcową Mszału Rzymskiego ogłoszoną przez bł. Jana XXIII w 1962, jako nadzwyczajną formą liturgii Kościoła (art. 1).

Wielu zadaje sobie pytanie, co stoi u podstaw decyzji Papieża, aby „popularyzować” dzisiaj Mszę św. „trydencką”? Wydaje się, że jednym z głównych motywów jest potrzeba ratowania tego co najświętsze w Kościele. Jak wypowiedział się sekretarz Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów abp Malcolm Ranjith w przeprowadzonym przed miesiącem wywiadzie dla włoskiego dziennika „La Repubblica”, w liturgii, a przede wszystkim w celebracji eucharystycznej, istnieje konieczność odnalezienia wymiaru sakralnego. Msza trydencka ma w swojej istocie bardzo głębokie wartości, które odzwierciedlają całą Tradycję Kościoła.

Pytanie o wymiar sakralny sprawowanej w kościołach Mszy św. jest pytaniem centralnym. Eucharystia jest bowiem sakramentem najbardziej godnym i najświętszym. Eucharystia nie jest tylko jednym z wielu darów, które Kościół otrzymał od swego Pana, ale jest darem największym. Jest to dar Jezusa złożony z samego siebie.

Tak rozumiana Eucharystia pojęta także jako zbawcza obecność Jezusa, jako pokarm duchowy, jest czymś najcenniejszym, co Kościół może posiadać. Eucharystia jest najwyższym wyrazem miłości Chrystusa. Jak dobitnie przypomina nam Magisterium Kościoła ostatnich lat, wszystkie wymiary Eucharystii spotykają się ze sobą w aspekcie realnej obecności Chrystusa w konsekrowanych postaciach. Z tego faktu wynika ogromna troska, jaką Kościół zawsze otaczał tajemnicę Eucharystii i z czego także dzisiaj nie może zrezygnować.