Grzech czy choroba?

„Czuję przymus chodzenia do agencji towarzyskich”, „Jestem wciąż niezaspokojona seksualnie”, „Onanizuję się w miejscach publicznych i nie mogę temu zapobiec”, „Ciągła pogoń za czymś nowym – to już mnie przerasta. Nie chcę tak żyć!”, „To g… mnie zabija. Nienawidzę się za to” – takich i tym podobnych wyznań pełno jest na powstających jak grzyby po deszczu forach internetowych poświęconych seksoholizmowi.

Niestety jest on traktowany najczęściej nie jak realny problem, ale pikantna ciekawostka. Media bezrefleksyjnie kreują wizję świata pełnego erotyki, którą ociekają już nawet reklamy blachodachówki, lodów i proszku do prania.

Jeśli wierzyć tegorocznemu raportowi znanego producenta prezerwatyw, w którego interesie jest propagowanie swobody obyczajowej, obecnie – w świecie, gdzie ponoć wszystko wolno – jedynie 50% Polaków uznaje swoje życie seksualne za satysfakcjonujące. Aż 46% „wspomaga się”, sięgając po pisma erotyczne. Ani słowa w nim o seksoholizmie, który – jak twierdzą specjaliści od uzależnień – dotyka już co dwudziestego dorosłego Polaka.

Kim są seksoholicy? Większości z nas kojarzą się z pozbawionymi zasad degeneratami. Tymczasem to często także nasi sąsiedzi, współmałżonkowie, koledzy z pracy lub szkoły. Zdarza się, że my sami. Co o seksoholizmie warto wiedzieć? Jak go rozpoznać i na jaką pomoc dziś mogą liczyć uzależnieni od seksu?

NAŁOGOWE REGULOWANIE UCZUĆ

Seksoholizm posiada te same cechy, co pozostałe uzależnienia, z tym, że rolę używki spełnia seks. Jak większość z nich, bierze się z problemów, z którymi człowiek nie radzi sobie w życiu. Jest także często sposobem ratowania się przed samotnością we współczesnym świecie. Badania naukowe dowiodły niezwykłego podobieństwa między reakcjami zachodzącymi w mózgu pod wpływem seksu oraz substancji psychoaktywnych.

Stąd bardzo podobne jest odczucie przyjemności i jej – nieraz wręcz maniakalne – poszukiwanie podporządkowujące wszystkie dziedziny życia uzależnionego. – Głównym, tragicznym w skutkach dla naszego życia przejawem seksoholizmu jest to, że staje się on dla uzależnionego „pigułką” rozładowującą wszystkie jego napięcia, stres i uczucia, takie jak lęk, gniew, zazdrość, samotność, ale także np. zmęczenie i chęć zrelaksowania się. W psychologii nazywa się to mechanizmem nałogowego regulowania uczuć.

Na domiar złego nałóg eskaluje – potrzeba jest coraz silniejszej „pigułki”, coraz mocniejszych doznań, by pigułka zadziałała – tłumaczą zgodnie psychoterapeuci uzależnień. W efekcie uzależniony coraz bardziej podporządkowuje swoje życie sferze seksualnej, brnie w kolejne, przypadkowe kontakty seksualne, autoerotyzm, flirty, zdrady małżeńskie, fantazjowanie. Robi to kosztem swoich relacji z innymi: zaniedbuje rodzinę, pracę, naukę, obowiązki.

– Życie seksoholika to tragiczny cykl. Najpierw jest myślenie o seksie, przygotowywanie się – wybieranie przedmiotu pożądania lub kompletowanie „materiałów”, oczekiwanie aż będą sprzyjające warunki. Wreszcie się w „to” wchodzi, realizuje. Potem jest poczucie winy, wyrzuty sumienia, że znowu „to” zwyciężyło, że się „tarzał w tym brudzie”. Aby to wszystko zagłuszyć, znowu myślenie o seksie. I tak w kółko. Czas, który mógł poświęcić rodzinie, życiu towarzyskiemu, nauce, pracy itd. jest bezpowrotnie stracony.

Stąd relacje seksoholików z innymi są powierzchowne, nie dają im poczucia akceptacji, bliskości – tłumaczy Ewa Maciocha, psychoterapeuta, seksuolog kliniczny pracujący m.in. w Klinice Nerwic Instytutu Psychiatrii i Neurologii przy ul. Sobieskiego w Warszawie, jeden z bardzo niewielu w Warszawie specjalistów zajmujących się uzależnieniem od seksu.