Człowiek – Płeć – Mężczyzna – Ojciec (tezy do budowania teologii mężczyzny)

W dziecku mężczyzna – ojciec rozpoznaje swój żywy obraz

W zbliżeniu się mężczyzny – męża i kobiety – żony dochodzi do spełnienia siebie jako daru dla drugiego przez każdą z osób, a także rozpoznania siebie jako obrazu Boga w dziecku, czyli doświadczenia sensu swego ciała w ojcostwie i macierzyństwie oraz tajemnicy stworzenia kontynuowanej w ludzkim rodzeniu. Ewa bowiem ma pełną świadomość stwórczego udziału Boga w ludzkim rodzicielstwie, bo z radością oznajmia: „«Urodziłam mężczyznę z pomocą Jahwe»” (Rdz 4, 1 b): „W tym to, zrodzonym z kobiety – rodzicielki za sprawą mężczyzny – rodzica nowym człowieku odtwarza się ten sam za każdym razem «obraz Boga», który ukonstytuował samo człowieczeństwo pierwszego człowieka: «na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę» (Rdz 1, 27)” [47].

Mężczyzna ukazuje na ziemi i przeżywa ojcostwo samego Boga

Mężczyzna – mąż/ojciec ukazując i przeżywając na ziemi ojcostwo samego Boga spełnia swe zadanie poprzez zabezpieczenie równego rozwoju wszystkim członkom rodziny. Oznacza to: dzielone z żoną odpowiedzialne rodzicielstwo i odpowiedzialność za poczęte życie, udział w wychowaniu dzieci, zdawanie sobie sprawy z tego, że „nieobecność ojca powoduje zachwianie równowagi psychicznej i moralnej oraz znaczne trudności w stosunkach rodzinnych” [48], podejmowanie pracy, która nie rozbija rodziny, ale utwierdza i spaja oraz dawanie dojrzałego życia chrześcijańskiego (tamże). Jako wzór ojca, Ojciec Święty Jan Paweł II, w adhortacji apostolskiej Redemptoris custos, postawił chrześcijańskim ojcom postać św. Józefa [49].

Ojcostwo dokonuje się przez rodzinę

W małżeństwie i rodzinie wytwarza oraz dokonuje się wiele międzyosobowych relacji, które charakteryzują i przygotowują do podejmowania i realizowania ról społecznych. Są nimi: oblubieńczość, ojcostwo, macierzyństwo, synostwo, braterstwo.

Rodzice, obdarzając życiem, „potwierdzają i odnawiają istnienie człowieka jako obrazu Boga”, wychowując – „stają się oboje uczestnikami Jego ojcowskiej, a zarazem macierzyńskiej pedagogii”, której wzorem jest ojcostwo Boga Ojca (Ef 3, 14-15): „O tej Boskiej pedagogii najpełniej pouczyło nas Odwieczne Słowo Ojca, które stając się człowiekiem, objawiło człowiekowi jego własne człowieczeństwo i jego pełny wymiar, to znaczy synostwo Boże. Objawiło mu również, jakie jest właściwe znaczenie wychowania człowieka. Przez Chrystusa każde wychowanie w rodzinie i poza rodziną zostaje wprowadzone w zbawczy wymiar Boskiej pedagogii skierowanej do wszystkich ludzi, wszystkich rodzin i osiągającej swą pełnię w paschalnej tajemnicy śmierci oraz zmartwychwstania Chrystusa. W tym szczytowym punkcie naszego Odkupienia rozpoczyna się cały i każdy proces chrześcijańskiego wychowania, które jest zarazem wychowaniem do pełni człowieczeństwa” [50] .

***

Marek Marczewski - doktor hab. teologii pastoralnej, członek Towarzystwa Naukowego KUL, Sekcji Wykładowców Katechetyki, Sekcji Pastoralistów Polskich oraz Internationales Diakonatszentrum zum Studium und zur Förderung des Diakonates (Niemcy). Zainteresowania naukowe koncentrują się wokół problematyki diakonatu stałego, teologii małżeństwa i rodziny, dogmatyki pastoralnej, teologii liturgii, pedagogiki społeczno-pastoralnej i katechetyki. Jest autorem i redaktorem m.in.: Diakon stały w Kościele współczesnym (1991); Proseminarium (1995); Błogosławieństwo stołu (modlitwy przed i po jedzeniu) (1998); Duch, który jednoczy. Zarys pneumatologii (1998); Posługa zbawcza Kościoła w ujęciu ks. Franciszka Blachnickiego (2000); Diakonat (2000); Pedagogika pastoralna (2003); „Communio” w chrześcijańskiej refleksji o Kościele (2004); Dobroczynna posługa Kościoła (2005). Redaktor serii Pisma katechetyczne ks. Franciszka Blachnickiego we współpracy z ks. R. Murawskim SDB i ks. K. Misiaszkiem SDB (t. 1, 2005). Nadto jest autorem kilkuset artykułów naukowych i recenzji oraz redaktorem naczelnym rocznika „Diakon”.