Nie wierzę już tej rzece

Irena: – Dlatego nie dziwcie się, że nas emocje zjadają, że ludzie nie wytrzymują. Ile można znieść? Jedna apokalipsa po drugiej? Jak jakaś babcia czuje się teraz bezpieczniejsza, bo ma w tej swojej mokrej chałupie pięć kołder, to niech je ma. Nie ma jej czego zazdrościć, naprawdę.

Ks. Krzysztof Szcześniak, proboszcz w Wilkowie: – Na dzwonnicy kościelnej ktoś przy dacie 1833 zaznaczył poziom wody z tamtej powodzi. Teraz my w bramie zaznaczyliśmy tegoroczną. Nie pobiła tamtej. Zastanawiam się więc czasem, co działo się tutaj dwa wieki temu. Jak przetrwali ją tamci ludzie, skoro my nie dajemy rady.

Rozmawiamy przed zabytkowym kościołem, obłupanym w środku do kamienia na wysokość wody. Konserwatorzy zabytków zabrali już naczynia liturgiczne, zabytkowe świeczniki i kilka innych rzeczy. Reszta suszy się, w upalnym lipcowym skwarze: figury święte, ławki, konfesjonały rzeźbione w winne grona, feretrony, baldachim na Boże Ciało.

Rena: – Tylko ludzka dobroć jest wielka. Obcy ludzie przyjeżdżają. Ile darów, ubrań, jedzenia, wody, chemii... Ja pani coś opowiem o dobrych ludziach: Kobieta z tego drewnianego domu jest chora na stwardnienie rozsiane. Jak ich woda utopiła, to ona biedaczka w przyczepie kempingowej wylądowała. Jak kłoda w tym łóżku. Bez opieki, bo mąż też staruszek. Ani lekarza, ani opieki. Nagle pojawili się jacyś ludzie, zaopiekowali się jak swoją; zabrali stąd. Wiele jest takich przykładów. Rodzina, gdzieś z Polski wybiera sobie jedną z tutejszych rodzin. Czasem pewnie od ust sobie odejmują. To są święci ludzie. Nie, ja takiego szczęścia nie miałam…

Ks. Krzysztof: – Za wolno to wszystko się dzieje. Urzędnicy, komisje, papiery, nie wiadomo, co wolno porządkować, a co zechcą zobaczyć ci z komisji. Przetargi ogłaszają, zamiast drogi reperować, mosty naprawiać. A tu jesień idzie…

Czego nam w tej chwili najbardziej potrzeba? Nie będę ukrywał, że pieniędzy, specjalistycznego sprzętu do osuszania i wolontariuszy do pracy. Bo roboty jest tu nie do przerobienia, ciężkiej roboty, np. przy odkuwaniu tynków. Jestem pełen podziwu dla młodych z Lubelskiego Centrum Wolontariatu, którzy poświęcają nam swoje wakacje. Jestem pełen podziwu dla prof. Kazimierza Szałaty i jego fundacji. Profesor przyjechał do nas jako jeden z pierwszych i jest z nami cały czas. Nie chodzi tylko o to, że pomaga i jak pomaga, ale że rozmawia z ludźmi, słucha ich, nie szczędzi dobrego słowa, rady. Więcej takich trzeba tutaj…

Jak odrestaurować kościół i dwie wiejskie kaplice w parafii, w której ludzie potracili wszystko? Dobre pytanie. Przecież ich nie poproszę. Jednak w tej chwili głowę zajmuje tylko to, jak logicznie organizować pomoc, jak dzielić sprawiedliwie dary.

Irena: – Pamiętam, jak stałam na balkonie i patrzyłam, jak woda wchodzi mi do domu. Pomyślałam – jestem bezradna. Żadna moc ludzka nie zagrodzi tej wodzie drogi. Mogę tylko patrzeć. Miałam w domu w godzinę 80-90 cm wody, ale innym w stołowym woda stała na 3 metry. Wielu z nas nie ma nic albo niewiele. Wielu kazano rozebrać dom, jak kościelnemu. Nie jest łatwo podnieść się po takim ciosie. Kiedy mówimy – straciliśmy wszystko, to wiem, że po jakimś czasie to zdanie brzmi pusto. A prawda jest taka, że nie ma ani mebli, ani pościeli, ani podłogi. Okna i drzwi się nie domykają. W nocy kapie z sufitów, ze ścian. Nie ma pieniędzy, więc pozostaje czekać. Czekanie jest najgorsze. Dlatego ludzie nieustannie sprzątają, żeby czymś zająć ręce. Trzeba nam odnaleźć w sobie nadzieję. Mówię naszym, popatrzcie, ile płynie do nas dobra. Dzieciom z naszej gminy, a mamy ich ponad 300, obcy ludzie zafundowali wakacje. Mamy rozpisane turnusy do końca sierpnia. Bo obok zła, tragedii i nieszczęścia pojawiło się wiele dobra… Zobaczmy i to!

Stanisław: – Nie wierzę już tej rzece. Nie wierzę w zapewnienia władzy. Wał jest rozwalony, byle woda go rozmyje. Mówią o przesiedleniach – ja się chętnie dam przesiedlić. Kocham ten zakątek świata, ale drugi raz tego nie wytrzymam ani moja rodzina. To zostaje w człowieku, w samym środku. I jest obawa, że jak o nas zapomnicie, to my się będziemy z tej biedy strasznie długo podnosić. Jak o nas zapomnicie…