Ksiądz nie jest po to, żeby go okadzać

Księdzu Biskupowi towarzyszyło pytanie, czy wracać do seminarium?

Oczywiście. Bo w pewien sposób odnalazłem się w nowej rzeczywistości: zarabiałem, mogłem ułożyć sobie życie. Pracowałem w kopalni, rok pod ziemią na nocnej zmianie. Trzy pierwsze miesiące chodziłem ze zmęczenia zygzakiem – przez lata szkolne i studia nieprzyzwyczajony do fizycznej pracy, nagle musiałem dźwigać elementy stalowej obudowy, z których każdy ważył 80 kilogramów.

W kopalni stałem się wrażliwy na sprawy społeczne. Kiedy wręczono nam wypłatę i okazało się, że dostałem prawie tyle samo, co kolega utrzymujący żonę i trójkę dzieci, zrozumiałem postulat katolickiej nauki społecznej o sprawiedliwej płacy rodzinnej. Te pieniądze mnie parzyły. Cenię tamten czas, bo zbliżył mnie do doświadczeń człowieka pracy, do którego nabrałem ogromnego szacunku. Odczuwam go zawsze, kiedy podczas wizyt w parafiach widzę ludzi przystępujących do Komunii świętej – i ich spracowane ręce.

Szkoda, że dzisiaj przez wysoki poziom bezrobocia nie da się już weryfikować w ten sposób powołania. W Tarnowie staramy się jednak zaproponować choć namiastkę: sześciotygodniową praktykę w szpitalach. Spotkanie z człowiekiem cierpiącym to niezwykle ważne doświadczenie.

Czy górnicy wiedzieli, że pracują razem z klerykiem?

„Student przyszedł, bo egzaminy oblał” – tak o mnie mówili. Nie ujawniałem się. Zresztą pracowałem w kopalni, w której nikt mnie nie znał. Wydało się na Barbórkę, bo ktoś mnie przyuważył służącego przy ołtarzu i rozniosło się po kopalni: ksiądz u nas pracuje. Mówili mi: „Ty byłeś inny, podejrzewaliśmy, że może do jakiejś sekty należysz: nie klniesz, na piwo nie chodzisz”. Potem koledzy przychodzili do mnie jak do konfesjonału – pogadać, pożalić się, opowiedzieć o swoich rodzinach. Także ci znacznie starsi ode mnie. Wtedy zrozumiałem zasadę bardzo istotną w życiu kapłańskim: kiedy człowiek dzieli się swoją opowieścią, trzeba ją przyjąć, nie bać się problemów, których do końca nie da się rozwiązać, ale zawsze obiecać duchową bliskość, modlitwę – i tego dotrzymywać.

Ostatecznie wróciłem do seminarium. Ze względu na Chrystusa. Chciałem pójść całym sercem za głosem powołania i oddać się na wyłączną służbę Ewangelii. Tak jak w pełni zaangażowałem się w pracę w kopalni, tak postanowiłem cały się poświęcić sprawie Chrystusa na ziemi.

Kilka lat później zaprosiłem cały mój oddział z kopalni na święcenia i prymicje. Przyszli.

Nie bał się Ksiądz Biskup odpowiedzialności za los drugiego człowieka, jaką podejmuje kapłan?

Powołany ma świadomość, że jest narzędziem Boga, że nie działa w swoim imieniu. Czasem ktoś mówi mi, że coś, co ode mnie usłyszał, niosło go, wyzwalało, umacniało. A ja niczego z tej rozmowy nie pamiętam – widać, że było to działanie Kogoś innego.

Kapłan nie mieszka przy końcu jednokierunkowej ulicy. On nie tylko daje, ale i czerpie – ruch odbywa się zawsze w obu kierunkach. Ksiądz nie jest od tego, żeby go okadzać – to grozi zaczadzeniem. Także słuchanie o ludzkich smutkach go wzbogaca. Przekonuje się, że w pracy czy małżeństwie istnieją problemy, o których nie miał pojęcia. Przez swoją służbę umacnia wiarę parafian, a wspólnota z kolei doskonali jego wiarę.