Cracovia Pany!

Rozmawia Michał Bondyra

Sportowym aspektem życia Jana Pawła II interesuje się Ksiądz od dawana. Wiem, że udało się też Księdzu porozmawiać z kolegami z podwórka kilkuletniego wtedy Karola.

– W 1997 roku na łamach „Tempa” opublikowałem tekst „Papa mobilny” opatrzony nadtytułem „Sport w życiu młodego Karola Wojtyły”. Jednym z rozmówców podczas festynu na stadionie Skawy w Wadowicach był wtedy m.in. Franciszek Zatora, który wraz z Karolem mieszkał w jednej kamienicy przy ulicy Kościelnej. – My na dole, Wojtyłowie na górze, to była rodzina jak każda inna –  wspominał pan Franciszek, który zmarł w tymże 1997 roku. –Kopało się zwykłą szmacianką. Był to kawałek pończochy, do której wkładano szmaty i gałgany. Mieliśmy ich pod dostatkiem od Cichoniów, krawców z kamienicy. Były nieraz rozróby, kiedy krawiec Cichoń rozpruł piłkę z pończochy. Synowie podkradali mu też kawałki materiałów, których używał do szycia płaszczów – śmiał się Zatora, dodając: „Mieliśmy podwórkową drużynę. Graliśmy ulica na ulicę. Kościelna, Karmelicka, parę ościennych. U nas byli Cichoniowie, Wojtyłowie, ja i kilku Żydów. Najczęściej graliśmy w klasztorze u ojców Karmelitów i na plantach wokół Rynku. Boje trwały do późna.” W rozmowie pan Franciszek wyjaśniał mi skąd wzięło się u Karola przezwisko Loluś: „bo tak kiedyś przezwała go jego matka. Loluś był mały, szczupły, ale niesłychanie ambitny. Nieraz miał zadrapane kolano. Dzielnie fruwał w bramce. Na tej pozycji czuł się najlepiej. Wojtyłowa załamywała ręce widząc go w potarganych, brudnych portkach. Z miłości wybaczała. Prosiła byśmy zawsze brali go ze sobą na biwak, na mecz ,do kościoła”.

Z Janem Pawłem II spotykał się Ksiądz osobiście i to wielokrotnie. Rozmawiał Ksiądz z nim wtedy o sporcie?

– Z jeszcze biskupem a potem kardynałem Wojtyłą spotykałem się na przestrzeni lat 1960-69 bardzo często. Byłem wtedy katechetą. Pamiętam wspólne opłatki i kolędę „Oj maluśki”, gdzie my z młodzieżą śpiewaliśmy refren, a kardynał zwrotki. Jedną po drugiej i tak aż do 40-stej. Uczestniczył też w rozdawaniu dyplomów, w jasełkach, które organizowaliśmy. Był częstym gościem na lekcjach religii w szkole średniej, pokazując zagranicznym gościom, jak wygląda wzorcowe uczestnictwo naszej młodzieży w tych zajęciach. Przy naszych spotkaniach o sporcie za wiele nie mówiliśmy. Więcej o Bogu, samych lekcjach religii i frekwencjach na nich. Osobiście nie przyznawałem się wtedy kardynałowi, że kibicuję Cracovii…

Tej samej Cracovii, której już jako młody chłopak kibicował papież. Wspólna pasja do „Pasów” w końcu i tak wyszła na jaw…

– Tak, ale dopiero na pierwszym spotkaniu z Ojcem świętym w Watykanie, przy okazji audiencji w styczniu 2005 roku. Przy powitaniu papież spytał mnie: „Co ty tutaj robisz?” Odpowiedziałem, że jestem kapelanem Cracovii. Potem ten kontakt z nim podczas mojej pracy tu w „Pasach” był doskonały.

Wróćmy jednak do tej niezwykłej pielgrzymki, która odbyła się na 3 miesiące przed śmiercią Ojca Świętego.

– Pewnego dnia radny Jan Okoński usłyszał w telewizji, że podczas wizyty prezesa PZPN Michała Listkiewicza w Watykanie papież zapytał „co tam z moją Cracovią?” Postanowiono osobiście podziękować Ojcu Świętemu za taki wyraz sympatii. Okoński zainteresował tym pomysłem władze klubu i przy wsparciu ks. dr Rasia, aktualnie sekretarza kard. Dziwisza, ustalono termin wizyty. W styczniu najpierw byliśmy na audiencji prywatnej, na której przekazaliśmy Ojcu Świętemu pamiątki, w tym zdjęcie transparentu „Ojcze Święty pozdrawia Cię Twoja Cracovia” wykonanego przez pana Lecha Kołodziejczyka z okazji pielgrzymki Jana Pawła II do Polski w 2002 roku. Papież poklepał prezesa prof. Janusza Filipiaka po ramieniu i rzekł z uśmiechem „Cracovia Pany!”, po czym powiedział: „Miło mi słyszeć, że ostatnie lata przyniosły nowe sukcesy, życzę, aby było ich coraz więcej. Niech Cracovia daje świadectwo, że sport kształtując charaktery, ucząc szlachetnego współzawodnictwa i solidarności w wysiłku musi być wyrazem najwyższych wartości ludzkich i społecznych”. Planowana na kwadrans audiencja przedłużyła się ponad dwukrotnie. Następnego dnia uczestniczyliśmy w audiencji generalnej, na której papież mówił: „ W szczególny sposób pozdrawiam dzisiaj klub sportowy Cracovia, który świętuje swoje 100-lecie działalności. Od wielu lat byłem związany z tym klubem. Życzę wam wielu sukcesów sportowych, także wychowawczych”. Piłkarze zaśpiewali Janowi Pawłowi II Jego ulubioną kolędę „Oj maluśki, maluśki” z „pasiackim” refrenem „na, na, na, Cracovia kochana”. Z inicjatywy Łukasza Skrzyńskiego, wykonali w sali audiencyjnej stadionową lokomotywę. Nikt z nas, obecnych wtedy na tej uroczystości, widząc uradowanego Ojca Świętego nie przypuszczał, że miesiąc później papież ciężko zachoruje. A operacje i komplikacje z nimi związane osłabią jego organizm, na tyle, że 2 kwietnia 2005 będzie się musiał udać w swoją ostatnią pielgrzymkę.