Krew na białej sutannie

POCAŁUNEK ŚWIĘTEGO

Jan Paweł II, stojący w jeepie, który objeżdżał plac Świętego Piotra, w pewnej chwili wziął w ramiona małą dziewczynkę z jasnymi lokami. Zaraz po tym padły strzały. Ali

Agca zeznał później, że dziewczynka, którą Jan Paweł wziął w ramiona, ocaliła papieżowi życie, ponieważ zasłoniła linię strzału. Zamachowcowi miała zadrżeć ręka na widok dziecka, którego nie chciał trafić… Tą dziewczynką była Sara Bartoli. Teraz ma 30 lat, jest mamą dwójki dzieci.

Czy pamiętasz, jak papież wziął Cię w ramiona?

Sara Bartoli: Nie mogę pamiętać ani tego dnia, ani tej chwili. Byłam wtedy bardzo mała, miałam osiem miesięcy, ale mama i inni członkowie rodziny opowiadali mi potem wiele razy o tym zdarzeniu.

Moja mama – katechetka, razem z grupą osób z naszej parafii pojechała na audiencję do Watykanu.

Zabrała również mnie, ponieważ chciała, żeby Ojciec Święty mnie pobłogosławił. Już na placu Świętego Piotra, gdy zbliżał się samochód papieża, mama poprosiła proboszcza, by wziął mnie na ręce i pokazał Janowi Pawłowi II. Proboszcz podniósł mnie do góry i zawołał: „Ojcze Święty! Ojcze Święty!”. Samochód stanął, a papież wziął mnie z rąk księdza, pocałował i oddał proboszczowi. Chwilę później padły strzały. Moja mama pamięta, jak Jan Paweł  II osunął się w samochodzie, a ona, przerażona, przycisnęła mnie mocno do piersi i pobiegła pod kolumnadę na placu Świętego Piotra.

Kim jest dla Ciebie Jan Paweł II?

S.B.: Człowiekiem świętym. Głęboko wierzę, że ten papież sprawiał cuda już za życia. A ja od zawsze dostrzegałam w nim ojca, dziadka… Dwa razy byliśmy całą rodziną na audiencji u Jana Pawła II. Kiedyś pomylił mnie z moją młodszą siostrą, bo tak bardzo się zmieniłam od czasu

poprzedniego spotkania. Zawsze pytał mnie o rodzinę, o szkołę. Troszczył się o mnie jak prawdziwy dziadek. Moje dzieci mówią o Janie Pawle II: „Papież naszej mamy”.

A Ciebie niektórzy nazywają dziewczynką papieża albo dziewczynką z zamachu…

S.B.: Kiedyś w telewizji pokazywano scenę zamachu na Jana Pawła II i właściwie dopiero gdy to zobaczyłam, uświadomiłam sobie, że papież wtedy naprawdę wziął mnie na ręce, że ta mała dziewczynka – to ja. Jestem prostą kobietą i osobą głęboko wierzącą. Mnie do szczęścia wystarczy świadomość, że święty obdarzył mnie pocałunkiem.

NA LINII STRZAŁU

Giuseppe Felici jest autorem zdjęcia, które obiegło cały świat. To jedyna fotografia, na której została uwieczniona ręka zamachowca – Alego Agcy z pistoletem… Giuseppe Felici: Audiencję generalną 13 maja 1981 roku pamiętam bardzo dokładnie. Robiłem zdjęcia, gdy papież pozdrawiał pielgrzymów z samochodu. Nagle w obiektywie zobaczyłem dwa pomarańczowe błyski, a potem usłyszałem odgłosy strzałów. Kiedy zorientowałem się, że papież jest ranny, przestałem robić zdjęcia. Być może z punktu widzenia kronikarza to wielki błąd – jako reporter powinienem dokumentować tę chwilę, ale nie mogłem… Uczucie, które żywiłem do tego papieża, było zbyt wielkie. Nie można robić zdjęć komuś, kto cierpi, a w tym momencie cierpiał ktoś tak mi bliski, jakby należał do mojej rodziny. Żadne ze zdjęć przedstawiających rannego papieża w jeepie

nie jest mojego autorstwa. Ale to jedno jedyne, które obiegło cały świat, bo widać na nim rękę zamachowca z pistoletem – zrobiłem ja. Dopiero tydzień później, gdy wywoływaliśmy je w laboratorium, zauważyliśmy, że sfotografowaliśmy też pistolet.

To nie było jedno zdjęcie, ale sekwencja siedmiu zdjęć. Aparat pracował na pełnych obrotach – jak zwykle fotografowałem pielgrzymów.

Nie miałem pojęcia, że wśród nich jest zamachowiec. Podczas śledztwa musieliśmy oddać policji cały pasek negatywu, ponieważ był potrzebny do analizy. Zwrócono go nam, ale nigdy nie zrobiliśmy z niego odbitek. Mam więc tylko jedno jedyne zdjęcie tego zdarzenia.

Po audiencji zadzwoniłem do żony, by jej powiedzieć, co się stało, i uspokoić ją, że żyję. To się mogło dla mnie skończyć znacznie gorzej: znajdowałem się na linii strzału, z tym że stosunkowo nisko. Stałem na ziemi, a tuż za mną, na taborecie, stała dziewczyna – trafiła ją kula, która przeleciała nade mną. Po zamachu na placu Świętego Piotra wybuchła panika. Rannego papieża zabrano do kliniki, a przerażeni ludzie przekazywali sobie informacje o tej tragedii.

Dzisiaj myślę, że cudownie ochronił mnie wtedy Jan Paweł II. Gdybym zginął, osierociłbym mojego pierwszego (wówczas dwumiesięcznego) synka, a drugi nigdy by się nie narodził… Wiele razy uświadamiałem sobie ten cud. Często myślę, jak niezwykłym człowiekiem był papież. Zobaczyć błysk strzału – to straszne, ale żeby umieć przebaczyć drugiemu ten zły czyn – jak to uczynił Jan Paweł II – trzeba być świętym.