Park przemysłowy

Park Przemysłowy (PP) to niezbędny element Ekonomii Komunii (EK). Bez niej EK nie jest sobą. Kiedy Chiara Lubich miała inspirację dotyczącą EK, pod koniec maja 1991 r., widziała ją osadzoną w parkach przemysłowych miasteczek Ruchu Focolari. EK formuje się i rozwija w strefach, które uzupełniają miasteczka. Tak więc park jest częścią DNA samego projektu EK. Ruch EK nie osiągnie swej pełnej dojrzałości (normalności) w danym kraju, dopóki nie zrodzi się w nim PP.

Dlaczego PP jest tak ważnym elementem projektu EK? Ponieważ przede wszystkim uwidocznia, że ta nowa ekonomia – EK, która wyłania się z charyzmatu jedności – rodzi się w rzeczywistości nowego miasta.
EK nie jest ani przeciwko, ani za dynamiką społeczną, lecz jest jej nierozerwalną częścią.

Jak nie mamy pełnego obrazu EK bez PP, tak i miasteczka bez niej są niekompletne, ponieważ nie można rozmawiać o życiu społecznym bez mówienia o ekonomii. Oto dlaczego PP, choć oddzielony od miasteczka, nie jest strefą przemysłową, która powinna być oddalona od niego – z bojaźni, aby ekonomia, nie “zaraziła” życia społecznego. PP jest częścią miasta, przyjacielem miasta.

Po drugie, PP jest niezbędny, ponieważ wyraża ekonomię ludu, bratnią ekonomię. Właścicielem PP jest wspólnota (we Włoszech ponad 6 tys. osób), która wierzy i przyjmuje za swój ten nowy sposób podejścia do ekonomii. Nie mamy wielkiego filantropa czy ludzkiego przedsiębiorcy, który zapoczątkowuje nową ekonomię społeczną, lecz lud utworzony z pracowników, studentów, gospodyń domowych, emerytów, … który wyraża własną wizję życia, ryzykując nawet swoje oszczędności i czas dla ekonomii bardziej sprawiedliwej i solidarnej. Hasło, z którym Chiara towarzyszyła początkom EK było w rzeczywistości tak sformułowane: Jesteśmy biedni, ale jest nas wielu.

Jak już powstanie PP, staje się on pulsującym sercem całego ruchu EK. Łączy przedsiębiorstwa, uczonych oraz wielu mieszkańców, którzy wierzą w ten nowy styl działania gospodarczego razem z tymi wszystkimi, którzy angażują się na rzecz ekonomii bardziej ludzkiej; ekonomii, która ukaże wzór społeczności, w której nie ma już biedaków.

Sądzimy więc, że określenia: PP czy Strefa przedsiębiorców nie wyrażają wszystkiego na temat EK, której członkami są nie tylko przemysłowcy czy przedsiębiorcy, lecz otwarta wspólnota, która podejmuje wyzwanie sięgające daleko poza wymiar samego przedsiębiorstwa. Z tych to przyczyn, kiedy w jakimś kraju powstaje PP, EK dokonuje skoku jakościowego, osiąga swoją dojrzałość i wtedy naprawdę zaczynamy widzieć konkretną nadzieję dla naszej ekonomii, dla naszego społeczeństwa.

Czy możliwe jest braterstwo na polu gospodarczym?

Aby bardziej uwidocznić projekt EK, który w 1991 r. zrodził się w Brazylii, przypomnijmy trochę danych konkretnych i bardziej szczegółowych. W 2001 r. zawiązuje się spółka EK – EDC Spa z siedzibą w Incisa in Val d'Arno. Zgodnie z celami EK, art. 36 Statutu przewiduje, że 30% zysków będzie przeznaczone na specjalny fundusz solidarności, aby pomóc najbiedniejszym. Szczególny jest w tej spółce szeroki udział akcjonariuszy; jest ich 5.621 – biednych, lecz wielu – jak mówi Chiara Lubich – i niekoniecznie są przedsiębiorcami.



W roku 2004 rozpoczynają się budowy, a w 2005 zostaje postawiony budynek o powierzchni 9.600 m², przeznaczony do produkcji przemysłowej i rzemieślniczej, handlu oraz dla biur. 28 października 15 przedsiębiorstw EK sprowadza się do Burchio, na via Pian dell'Isola, do Strefy Lionello Bonfanti.