Oczy prostytutki

 

Samochód wyjeżdża spod kościoła w Świętochłowicach i staje na skraju głównej drogi.

– W prawo czy w lewo? – zastanawia się głośno ksiądz Marek. Patrzy w GPS, ale urządzenie też jakoś nie może się zdecydować. Wreszcie pokazuje drogę: trzeba w prawo.

Ks. Marek skręca jednak nagle w przeciwną stronę: – Bez sensu jechać w taki piękny dzień główną trasą, bocznymi drogami będzie ładniej.

I dodaje: – Jeśli Pan Jezus pozwoli, to za Częstochową powinniśmy trafić jakąś dziewczynę.

NIE MA ZMIŁUJ

Dwa dni wcześniej, ta sama świętochłowicka parafia (pod wezwaniem Matki Bożej Różańcowej). Choć to koniec marca, poranek mroźny, bardziej zimowy niż wiosenny. Młodzież zgromadzona pod kościołem, wyraźnie zziębnięta. Niejeden patrzy tęsknie na kościelne drzwi: „Oj, w środku byłoby cieplej”.

Ale nie ma zmiłuj: organizatorzy rekolekcji obmyślili sobie, że rozpoczną się właśnie tu, przed kościelnymi schodami.

Do stojącego na środku mikrofonu podchodzi gospodarz dzisiejszego spotkania. Na wstępie powie kilka słów o sobie. Nazywa się Marek Poryzała, jest duszpasterzem ludzi młodych, zagubionych moralnie, osób homoseksualnych i prostytutek, głównie tak zwanych „tirówek”.

Ewangelizuje je od 2009 r. Na jego samochodzie, który stoi z tyłu, młodzież może zobaczyć adres jego strony internetowej (www.grzechy.com) i numer komórki – to jego główne narzędzia pracy.

Piętnaście czy dwadzieścia minut ewangelizacji na miesiąc to zdecydowanie za mało. Dlatego ks. Marek myśli o założeniu ośrodka dla tych kobiet, które chcą skończyć z prostytucją (znalazł już miejsce – w diecezji szczecińsko-kamieńskiej; teraz zbiera fundusze, jeżdżąc po parafiach w całej Polsce). Są najczęściej bardzo poranione przez mężczyzn – przez ojca, przez partnera seksualnego. Więc jest im potrzebny psychiatra, psycholog, seksuolog i ksiądz – cały komplet. Żeby postawić je psychicznie, potem załatwić pracę, mieszkanie.

Nie jest ich jeszcze wiele. Ale ksiądz Marek poznaje je od razu. Po czym? Po oczach. Większość prostytutek ma oczy prowokujące, demoniczne, niszczycielskie. Te, które chcą wyjść z tego kanału, z tego błota – smutne.

POWOŁANIE Z GLINY

Pięćdziesiąt lat. Głos zdarty, chrapliwy (od trzydziestu lat pali jak smok); mówi nieco chaotycznie. Twarz bardziej marynarza niż księdza: ogorzała, z lekkim zarostem. Ale jest w niej coś takiego, że chcesz się zaprzyjaźnić. Szczerość? Otwartość?

Droga do kapłaństwa – długa i zawiła. Pochodzi z Bełchatowa (ma siedmioro rodzeństwa), z prostego domu (mama pracowała jako robotnica w „Bawełniance”, ojciec był murarzem; robił też nagrobki). Czy dom rodzinny był religijny? Tak, głównie dzięki matce. Bo wiara ojca – cóż, jak to u mężczyzny: w niedzielę do kościoła i w zasadzie tyle.

 

Niedzielna msza, pierwszy piątek miesiąca, różaniec – Marek od małego zawsze blisko kościoła. Przez wszystkie klasy podstawówki jest ministrantem. Swój parafialny kościół zna jak mało kto – jak trzeba, to i kościelnego zastąpi.