Dzień Dziękczynienia po raz pierwszy

– W tym przypadku wszystko skończyło się dobrze. Co jednak powiedzieć matce, której małe dziecko umiera na raka?

– Jeśli naprawdę przyjmiemy to, co mówi objawienie, że Bóg zna świat, zna losy ludzkości i losy każdego z osobna – to uwierzymy, że On zabiera człowieka w takim momencie, który jest dla tej osoby dobry. Robi to, żeby potem człowiek mógł – w perspektywie wieczności – uczestniczyć w szczęściu Boga.

Ciężko zgodzić się na to matce w chwili śmierci dziecka. Jednak, gdy głęboko przeżywa swoją wiarę, to jest w stanie to zaakceptować. Spotkałem ludzi, którzy pogodzili się z podobnym losem. Zawierzyli Panu Bogu. Z tym że nie była to wdzięczność radosna, czyli taka, do której przywykliśmy, lecz wdzięczność przez krzyż.

Przypomnijmy sobie także działalność Matki Teresy z Kalkuty. Ona nie rozwiązywała do końca trudności swoich podopiecznych, ale dawała im miłość i godność. Ci ludzie, nawet umierając w domach opieki, wyrażali większą wdzięczność Bogu niż wielu innych, dobrze i wygodnie żyjących. A było tak dlatego, że ci biedni ludzie doświadczyli czegoś, co jest najistotniejsze z punktu widzenia człowieka – godności i miłości.

– Czy więc wdzięczność jest drogą do miłości i godności?

– Z całą pewnością prowadzi do miłości i pełniejszego poznania prawdy. Ale jest też ścieżką do wolności. Dlatego że ludzie okazujący sobie życzliwość i przyjaźń niczego nawzajem sobie nie narzucają. Nie krępują siebie, swojego życia. Potrafią uszanować odmienność, inność poglądów itd.

– Ksiądz Profesor powiedział, że dziękczynienie przyczynia się do „pełniejszego poznania prawdy”. W jaki sposób?

– Przypomnijmy sobie Księgę Rodzaju i kim był człowiek, zanim zgrzeszył. Przecież dopiero wraz z grzechem nastąpiło rozdarcie, pojawiły się: egoizm, nieporozumienia, konflikty i agresja. Dziękczynienie pozwala człowiekowi na odkrywanie swojej prawdziwej tożsamości. A więc tego, że będąc życzliwymi wobec siebie, łatwiej nam odkryć, iż mamy być na podobieństwo Boga.

– Czy dlatego Bóg oczekuje od nas dziękczynienia?

– Dziękczynienie nie jest potrzebne Panu Bogu, ale nam. Chrystus, kiedy nauczał, dokonywał znaków. Jednym z takich znaków było np. rozmnożenie chleba. Ewangelia mówi, że kiedy wziął chleb w ręce, to najpierw odmówił dziękczynienie Ojcu, a potem łamał go i rozdawał. A więc dziękczynienie jest źródłem pomnażania dobra.