Ludzie są lepsi niż myślimy

Piotr Lorenc: – Kiedyś Polska otrzymywała wsparcie od organizacji Pomoc Kościołowi w Potrzebie. Jaka to była pomoc?

Ks. Waldemar Cisło: – Od 1957 r. Kościół w Polsce otrzymywał, i otrzymuje, środki pieniężne od organizacji Pomoc Kościołowi w Potrzebie – dla zakonów kontemplacyjnych (pomoc egzystencjalna, zakup maszyn do haftu itp.), na kształcenie księży, stypendia mszalne dla chorych i starszych księży. W przeszłości była to pomoc w budowie seminariów, kościołów i klasztorów. Ogólnie mówiąc – pomoc o charakterze pastoralnym. Polska jest krajem, który otrzymał najwięcej pomocy.

– Dziś możemy się zrewanżować, przychodząc z pomocą chrześcijańskim rodzinom, narodom, krajom znajdującym się w trudniejszej sytuacji. To pewna forma dziejowej sprawiedliwości...

– Nasze stowarzyszenie pomaga Kościołowi wszędzie tam, gdzie ze względu na sytuację polityczną, czy religijną (kraje muzułmańskie) chrześcijanie nie mogą w sposób wolny wyznawać wiary w Chrystusa. Przez wiele lat, chrześcijanie z Zachodu wspierali Polskę. Dziś, choć nadal jest udzielana pomoc Polsce (zakony kontemplacyjne i seminaria duchowne), staramy się zainteresować polskich katolików sytuacją w krajach, gdzie chrześcijanie są prześladowani, zabijani za wiarę – Sudan, Pakistan, Chiny. Tych miejsc, niestety, jest o wiele więcej. Wydajemy raport „Prześladowani i zapomniani”, gdzie na podstawie relacji miejscowych biskupów i misjonarzy przedstawiamy dramatyczną sytuację Kościoła na danym terenie. Rocznie, za wiarę w Jezusa, oddaje życie ok. 170 tys. chrześcijan. Dzieje się to często przy milczeniu mediów. Staramy się być głosem tego cierpiącego Kościoła.

– Kto stoi u początków organizacji Pomoc Kościołowi w Potrzebie i skąd pomysł na taką formę pomocy?

– Założycielem naszego stowarzyszenia jest holenderski norbertanin o. Werenfried van Straaten. W 1947 r. podjął on dzieło Pojednanie i Solidarność w Europie, które na początku wydawało się być skazane na niepowodzenie – prosił Belgów o pomoc dla Niemców, którzy jeszcze przed dwoma laty byli znienawidzonymi okupantami. Jego apel wywołał jednak, wbrew przewidywaniom, bardzo pozytywny odzew – tony tak potrzebnej wówczas żywności, przede wszystkim, odpornej na zepsucie słoniny. Miłość bliźniego jest motywem przewodnim działania naszego stowarzyszenia. „Ludzie są lepsi niż myślimy” – zwykł powtarzać o. Werenfried.

– Jak dużą organizacją jest Pomoc Kościołowi w Potrzebie? Czy można ją określić jako globalną Caritas?

– Pomoc Kościołowi w Potrzebie w 1984 r. została uznana przez Stolicę Apostolską jako „ogólnokościelna organizacja na prawie papieskim”. Ma swoją centralę w Niemczech i 17 biur narodowych, w takich krajach, jak Francja, USA, Chile czy Brazylia. W celu informowania o sytuacji Kościoła w różnych miejscach na świecie wydajemy 8 razy w roku Biuletyn, który można otrzymywać bezpłatnie. Każdy numer jest poświęcony innemu tematowi. Na całym świecie tworzymy wspólnotę ponad 700 tys. osób. W Polsce, co nas bardzo cieszy, jest już 12 tys. osób zainteresowanych i wspierających nasze dzieło. Serdecznie zapraszamy nowe osoby. Szukając porównań, można powiedzieć, że mamy trochę trudniejszą rolę niż organizacje zajmujące się pomocą doraźną, takie jak np. Caritas. My pomagamy w odbudowie struktur, kiedy zainteresowanie mediów zanika. Kościół ma wiele organizacji, które pomagają w różny sposób. Naszym zadaniem, zgodnie z zaleceniami Stolicy Apostolskiej, której bezpośrednio podlegamy (Kongregacji ds. Duchowieństwa), jest pomoc o charakterze pastoralnym.