Tak objawia się miłość

Uprzejmie donoszę, że przemówienie Jana Pawła II do młodzieży wygłoszone w Poznaniu w dniu 3 czerwca 1997 r. na placu Mickiewicza było przygotowywane z zamysłem wygłoszenia go 2 czerwca 1997 r. nad Jeziorem Lednickim, w czasie spotkania z młodzieżą, do którego jednak nie doszło z powodu mojej naiwności i nieumiejętności trzymania języka za zębami.

Pamiętam wzrok abp. Juliusza Paetza, któremu w naszym poznańskim klasztorze podczas obiadu ze szczerością i entuzjazmem opowiadałem o Lednicy i o Bramie nad jeziorem, i o tym, jak Ojciec Święty powiedział mi osobiście, że to całkiem realne, aby nad jezioro przyjechał w czasie swojego pobytu w Polsce w 1997 r. i spotkał się z młodzieżą. Do przyjazdu Ojca Świętego czasu było jeszcze sporo, ale kimże ja w końcu jestem, abym wytyczał marszrutę pielgrzymki papieskiej... Abp Paetz – dopiero co nastał w diecezji i gwałtownie zabiegał o obecność Ojca Świętego w Poznaniu. W tym starciu nie miałem szans.

Nie chcę już pamiętać o trudnościach związanych z powstawaniem Bramy i organizacją spotkań nad Lednicą. Musiało tak być, aby Pan Bóg oczyścił nasze intencje i zbadał nasze serca. Lednica, doświadczywszy swojego, zaczęła się rozwijać, a na kolejne spotkania Ojciec Święty Jan Paweł II przysyłał nam swoje słowo i swoje błogosławieństwo. Tak więc od roku 1997 do roku 2004 mamy osiem przemówień papieskich bezpośrednio skierowanych nad Lednicę, do gromadzącej się tam młodzieży.

Przemówienia papieskie znad Lednicy traktuję jako skarb, część dziedzictwa narodowego, i czuję się za nie i ich rozpowszechnianie osobiście i szczególnie odpowiedzialny. Stanowią one, zrządzeniem
Opatrzności, zwarty korpus zaczynający się od słów: „Nie lękajcie się”, a kończący się egzaminem z miłości. Tak jak zaczynał się pontyfikat Jana Pawła II – wezwaniem do odwagi i wyzbycia się lęku – tak zaczynają się lednickie przemówienia Jana Pawła II. Inaugurują narodziny pokolenia JP2, do którego kluczem są właśnie te słowa o wyzbyciu się lęku i strachu, a przestrzeniami działania – dziedziny polityki, ekonomii, cywilizacji i kultury.

Wszystkie przemówienia lednickie są wybitnie chrystocentryczne i kończą się jak Ewangelia wg św. Jana – pytaniami o miłość, skierowanymi do Piotra. Tak samo jest z lednickimi przemówieniami Ojca Świętego. Jego najkrótsze i najgenialniejsze przemówienie, poprzedzone pozdrowieniem z Placu św. Piotra, jest jednym wielkim pytaniem o miłość, skierowanym do każdego i do każdej z obecnych na lednickim spotkaniu.

Lednickie przesłania Ojca Świętego są naszym stałym programem i repertuarem, są naszym pokarmem oraz materiałem studiów i rozmów. Nie może być inaczej – sam prosiłem o słowa miłości do młodych i takie słowa nie mogą zamierać, takie słowa żyją wiecznie, jak owoce kontemplacji.
Nieobecność, a raczej inną i mocniejszą obecność Ojca Świętego nad Lednicą przyjąłem jako dar.

Najpierw z helikoptera, a później serdecznym i przyjacielskim słowem i darami Ojciec Święty potwierdzał swoją obecność i zaangażowanie w sprawę lednickich spotkań. Nie miałem więc prawa narzekać. Lednica powoli i boleśnie, ale nie bez entuzjazmu, torowała sobie prawo obywatelstwa w klasztorze, w prowincji, w diecezji, w Polsce, w sercach młodzieży. Dzisiaj należy już do stałych i niekwestionowanych elementów w krajobrazie polskiego duszpasterstwa młodzieżowego.

Lednica stała się moim drugim, jeśli nie pierwszym domem i miejscem mojego przebywania z młodzieżą. Pewnego letniego wieczoru, kiedy jak zwykle zasiedliśmy do czytania papieskich tekstów, wybór padł na przemówienie do młodych wygłoszone na placu Mickiewicza w Poznaniu nazajutrz po pierwszym spotkaniu nad Lednicą.

Nie pamiętam, kto z młodych czytał wtedy tekst, ale opowiedziawszy historię spotkań nad Lednicą zgromadzonej młodzieży, natrafiliśmy na słowa: „Fragment Ewangelii św. Mateusza przed chwilą odczytany prowadzi nas nad jezioro Genezaret. Apostołowie wsiedli do łodzi, aby wyprzedzić Chrystusa na drugi brzeg. I oto, wiosłując w obranym kierunku, ujrzeli Jego samego kroczącego po jeziorze. Chrystus szedł po wodzie, tak jakby to była ubita ziemia...”.