Tak objawia się miłość

Na Chrystusowe słowa: „Odwagi, nie lękajcie się” – Piotr wyszedł z łodzi i zaczął kroczyć po wodzie. Dochodząc do Jezusa, zwątpił jednak i zaczął tonąć. Wtedy Jezus wyciągnął do niego rękę i ocalił przed utonięciem.

W głowie zapaliła mi się lampka. Wtedy uświadomiłem sobie dobitnie, że poznańskie przemówienie do młodych o jeziorze, o wierze Piotra i o historii Polski nie było przygotowywane dla Poznania, ale właśnie dla Lednicy i że Ojciec Święty liczył się z możliwością wygłoszenia tego przemówienia nad Lednicą. No bo po cóż by na wybrukowanym placu Mickiewicza, pośród murów miasta, w dłuższym i pięknym wywodzie mówił o jeziorze i chodzeniu po wodzie?

Genialne przemówienie Ojca Świętego, którego wtedy w pełni nie byłem w stanie sobie przyswoić – ponieważ po lednickiej nocy i kilkunastokilometrowej pielgrzymce do Gniezna stałem w tłumie bez przytomności, ale z przekonaniem, że tam być muszę osobiście – dotarło do mnie dopiero po latach.
To było, jakbym nabrał świeżego powietrza do płuc, to było jak odkrycie, które nadaje nowy sens wszystkiemu.

Tak, lednickie przesłania Jana Pawła II otrzymały nowy solidny fundament – papieski komentarz do wiary, która jest jak chodzenie po wodzie. Tak, to było przygotowywane nad Lednicę, bo Lednica jest tam obecna w każdym fragmencie wykładu; wtedy, kiedy mowa o jeziorze, jak i wtedy, kiedy Ojciec Święty streszcza historię Polski. Wtedy, kiedy objaśnia, co to jest ojczyzna, jak i wtedy, kiedy jeszcze raz powraca nad jezioro i płynącej po nim łodzi Piotrowej. Cudowne połączenie starego z nowym, a jezioro jawi się jako wyzwanie nie tylko dla tych, którzy żyli wczoraj, ale przede wszystkim dla tych, do których należy jutro. Kongenialny wykład dotyczący chodzenia po wodzie nie dotyczy chodzenia po bruku i trotuarach. Jezioro Lednica pasuje jako wspaniałe egzemplum do tego fragmentu Ewangelii.

Tutaj, nad wodami źródeł chrzcielnych Polski, podejmował Ojciec Święty najważniejszy problem życia ludzkiego – problem wiary w Jezusa Chrystusa. Wiara i nadzieja razem z miłością stanowią fundament życia chrześcijańskiego, którego kamieniem węgielnym jest Jezus Chrystus. A potem długi wykład o Chrystusie jako fundamencie i kluczu, ośrodku i celu całej ludzkiej historii. A chwilę później, zwracając się bezpośrednio do zgromadzonych, mówił: „Drodzy Chłopcy i Dziewczęta, podążajcie z entuzjazmem swych młodych serc za Chrystusem. Tylko On może uciszyć lęk człowieka. Patrzcie na Jezusa głębią waszych serc i umysłów! On jest waszym nieodłącznym przyjacielem”.

A zatem jeszcze raz – najpierw ta głębia, potem wyzwolenie od lęku, wezwanie do świadczenia i zachęta, aby uczyć się Chrystusa – nadziei ludzkości. Nawiązanie do pl. Adama Mickiewicza jest przypadkowe, żeby nie powiedzieć sztuczne i mechaniczne. Niewiele z niego wynika. Dla Ojca Świętego jest jednak okazją, aby zacząć syntetyczny wykład najnowszej historii Polski. Historii do niedawna zakazanej i zafałszowanej. Odkręca zatem bieg historii i pokazuje jego główny nurt. A czyni to, aby przekazać następnym pokoleniom wspólne dobro – Ojczyznę.

Ale jakby mu nie było dość. Raz jeszcze wraca Ojciec Święty nad jezioro Genezaret. I płynącą po nim łódź Piotrową. Taka łódź zrekonstruowana stoi nad brzegiem jeziora Lednickiego, jako dar franciszkanina Antoniego Dudka z mojego rodzinnego Prudnika. Mówiąc o jeziorze, mówi Ojciec Święty o wyzwaniach świata względem chrześcijan, o wyzwaniach na podobieństwo tych, jakie jezioro Genezaret stanowiło dla Piotra.

Człowiek musi wejść w ten świat i musi się w nim niejako zanurzyć. I znowu pasjonujący wykład o zanurzeniu się w ten świat, a jednocześnie dystansowaniu go poprzez wiarę i panowaniu nad nim mocą wiary. Wspaniały wykład aż do papieskiej pointy, aby bardziej być, pełniej być, i to być nie tylko „dla siebie”, ale przede wszystkim „dla drugich”.

Wreszcie wezwanie do osobistego kontaktu z Jezusem. „Piotr szedł po falach jeziora, choć było to przeciwko prawu ciążenia, szedł, bo patrzył w oczy Chrystusowi. Gdy zwątpił, gdy stracił z Mistrzem osobisty kontakt, zaczął tonąć i spotkał go wyrzut: Czemu zwątpiłeś, małej wiary? Na przykładzie Piotra widzimy, jak ważna jest w życiu duchowym osobista łączność z Chrystusem, którą trzeba ciągle odnawiać i pogłębiać”.