Polska jest im to winna

Rozliczenie niemożliwe

W zakończeniu listu do Marii Fieldorf Andrejew napisał: „Od czasu wykonania wyroku sprawa ta leży ciężkim brzemieniem na moim sercu”.

Prof. Andrejew zmarł w Warszawie w 1995 r. Nie został nigdy osądzony.

– Tymczasem wszyscy ci ludzie powinni zostać osądzeni w wolnej Polsce i skazani – podkreśla dr Pawłowicz. Wszczęcia dochodzenia przeciwko osobom, które przyczyniły się do śmierci gen. Nila, domagały się różne środowiska, np. Świętokrzyskie Zgrupowania Partyzanckie czy Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej. Ale bez skutku.

Dziś to rozliczenie jest już niemożliwe. Wszyscy bowiem, którzy podpisywali się choćby pod wyrokiem śmierci dla gen. Nila, już nie żyją. Za życia zaś zbierali nagrody, medale, otrzymywali gratyfikacje finansowe. Przykłady? Choćby Górowska. Do 1970 r. (!) była sędzią Sądu Wojewódzkiego dla województwa warszawskiego. A potem „w drodze wyjątku otrzymała specjalną rentę”, a także medal pamiątkowy XXX-lecia wymiaru sprawiedliwości PRL, nadawany przez ministra sprawiedliwości „za długoletnią i ofiarną pracę”.

Górowskiej prokuratura w 1995 r. postawiła wprawdzie zarzut zabójstwa Fieldorfa, ale sędzia nie przyznała się do zarzucanego jej czynu. Zaprzeczyła, jakoby z góry była nastawiona na wymierzenie oskarżonemu kary śmierci. Nie przyjmowała wezwań do stawienia się na rozprawy. Gdy nie zgłosiła się do prokuratury w wyznaczonym terminie, została w końcu w 1996 r. doprowadzona przez policję. Sąd przyjął przeciwko niej akt oskarżenia. Rozpoczęło się śledztwo.

Do procesu jednak nie doszło. W wyznaczonym terminie rozprawy, 22 grudnia 1997 r., Górowska przysłała do sądu zaświadczenie lekarskie o złym stanie zdrowia. Obrońca wniósł o zawieszenie procesu i zbadanie oskarżonej. Po badaniach sąd miał podjąć decyzję o dalszych losach procesu. Ale... w 1998 r. Maria Górowska zmarła. Do końca życia była przekonana o słuszności swego wyroku. „Nie poczuwam się do winy” – mówiła.

Zażalenia córki gen. Nila

Wreszcie jedna z kluczowych osób w śledztwie – prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej w Warszawie ppłk Helena Wolińska-Brus w 1971 r. osiedliła się w Wielkiej Brytanii.

Kiedy w 1997 r. zostało wszczęte śledztwo i wezwano ją do osobistego stawiennictwa w Polsce, w Prokuraturze Okręgowej, Wolińska nie zgłosiła się na zeznanie. Wydano nakaz jej tymczasowego aresztowania.

W 2001 r. został skierowany wniosek do władz Wielkiej Brytanii o ekstradycję Wolińskiej i wydanie jej polskim organom sprawiedliwości. W 2006 r. Anglicy na ekstradycję nie wyrazili zgody, powołując się na względy humanitarne – wiek (87 lat) i stan zdrowia, a także na fakt, że jej czyny zostały popełnione... 50 lat temu. Wolińska zmarła w Wielkiej Brytanii w 2008 r.

Maria Fieldorf wielokrotnie składała zażalenia na prokuraturę, zarzucając jej zbyt wolne prowadzenie śledztwa wobec osób uczestniczących w zabójstwie sądowym Nila, a także opieszałość i nieudolność.

Sprawcy zbrodni do dziś nie zostali osądzeni.